Απορεί, πράγματι, ο Παπαχελάς με αυτό που οι ανθρώποι γύρω μας ονομάζουν - σαν αυτονόητο - «πασοκισμό»; Να λες, δηλαδή, στον καθένα ό,τι θέλει να ακούσει, ξέροντας ότι τελικά θα κάνεις αυτό που έχεις χρεωθεί να κάνεις - στην προκειμένη περίπτωση, η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - να εξασφαλίσεις, δηλαδή, όλες εκείνες τις προϋποθέσεις ώστε το κεφάλαιο να μπορέσει να συνεχίσει να αυξάνει τα κέρδη του.

Το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκυψε από παρθενογένεση. Και θα συνεχίσει να κάνει τη δουλειά που είναι χρεωμένο, τη δουλειά που είναι επιλογή/αποστολή του, όσο βρίσκει και κάνει. Και είναι ακριβώς αυτό στο οποίο πρέπει να διαψευστούν όσοι εύχονται η «κοινή γνώμη» να δείξει και πάλι ανοχή. Και μόνο που έχουν βγάλει στο μεϊντάνι τον Πρωτόπαππα - αυτόν δηλαδή που έκανε εφαρμοσμένη επιστήμη τα «stage» και τους ενοικιαζόμενους εργάτες, για να διαλαλεί σήμερα «τώρα θα πάμε σε τίμιες ιστορίες» - φτάνει για να καταλάβεις ότι πρέπει να ετοιμάζεσαι για ακόμα πιο βάρβαρες καταστάσεις.

Η κυβέρνηση δεν ψάχνει για ηλίθιους. Τους κατασκευάζει. Οσο πιο μεγάλο το παραμύθι τόσο πιο πολύ θα το δεχτούν οι πολλοί σαν αλήθεια. Ετσι κυριαρχεί η «δημοκρατία», έτσι κατασκευάζεται η συναίνεση.

Μέχρι που ένα άλλο σχολείο να αρχίσει να βγάζει αποφοίτους. Αυτό που διαμορφώνει συνείδηση την ώρα που «δένεται το ατσάλι». Στους ταξικούς αγώνες, δηλαδή. Κι αυτό είναι το κλειδί για να καταλάβεις γιατί η ΓΣΕΕ - διά συνεχών δημοσιευμάτων του αρμόδιου συντάκτη στην «Ελευθεροτυπία» - εγκαλεί τον υπουργό Εργασίας ότι βιάστηκε να υπογράψει το επίδομα των 1.200 ευρώ στη Ζώνη. Γιατί, δηλαδή, κάτω από την αποφασιστική δράση του ταξικού κινήματος ο αρμόδιος υπουργός στέρησε στους εργατοπατέρες τη δυνατότητα να εμφανιστούν ως «υπεύθυνοι συνομιλητές» και επέτρεψε στους εργάτες να επιβεβαιώσουν πως τίποτα δεν τους χαρίζεται, όλα μπορούν να τα πάρουν, αρκεί να είναι σε κίνηση με συγκεκριμένο προσανατολισμό...

Οταν το ΚΚΕ καλούσε σε διαρκή επαγρύπνηση και δήλωνε πως δεν πρέπει να υπάρξει καμιά ανοχή στη νέα κυβέρνηση που ήρθε να υπηρετήσει την ίδια πολιτική με την προηγούμενη, δεν ήταν ακόμα αρκετά καθαρό πόσο κοντά είναι τα ποδάρια στο κυβερνητικό ψέμα, πόσο γρήγορα τα πράγματα θα ήταν έτσι που κάθε μέρα καθυστέρησης από τη μεριά του κινήματος θα ισοδυναμούσε με βαριά πλήγματα σε βάρος των εργατών.

Είναι αποκαλυπτικός και συνάμα προκλητικός ο τρόπος - ιδεολογία που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση και η προπαγάνδα της τους ανθρώπους που θα μείνουνε χωρίς δουλειά: Οχι γιατί θα έχουν πρόβλημα οι απολυμένοι, αλλά γιατί η κυβέρνηση μπορεί να έχει πρόβλημα. Ετσι, για να μην έχει η κυβέρνηση πρόβλημα, πέφτουν στο τραπέζι προτάσεις για «μερική ασφάλιση», ώστε να τους κλείσουν το στόμα, να σβήσει ο θόρυβος, κι αυτός που χτες ήταν θύμα της ΝΔ να γίνει αύριο θύμα του ΠΑΣΟΚ.

Γνωρίζει η αστική τάξη, η κυβέρνησή της και ο προπαγανδιστικός μηχανισμός τους, ότι το μεγάλο στοίχημα, αυτό της δουλειάς για όλους με πλήρη δικαιώματα, δεν μπορούν να το κερδίσουν. Γι' αυτό ψάχνουν λύση στη παράταση. Να καθυστερήσουν όσο μπορούν την έκρηξη. Την ίδια ώρα, το παράδειγμα της Ιαπωνίας - που κι αυτή πέρασε λέει σε «δημοκρατικά» χέρια - δηλώνει πως κι εδώ κι εκεί το περίφημο «δημοκρατικό» παράδειγμα είναι μόνο μια απάτη. Εκπλήσσει το γεγονός πως σα μαγικός αριθμός πλασάρεται κι εδώ κι εκεί η υπόσχεση για 100.000 νέες θέσεις εργασίας. Καλά, η Ιαπωνία με 130 εκατομμύρια πληθυσμό και η Ελλάδα με 10 εκατομμύρια πληθυσμό έχουν το ίδιο πρόβλημα, που ζητάει την ίδια λύση; 'Η αντιγράφουν όλοι το ίδιο σκονάκι;

Κουραστικοί! Σε κουράζουν πριν ακόμα πούνε «καλημέρα». Τόσο προβλέψιμοι. Και δεν είναι μόνοι τους. Στην «άλλη αριστερά» όπως αυτοανακηρύσσεται, άρχισαν τα λιβανιστίρια. Στη κυριακάτικη «Αυγή» ένας που σκίζει τα ιμάτιά του άμα του πεις ότι είναι ΠΑΣΟΚ, ζητούσε να χειροκροτηθεί το «μικρότερο κακό», ότι τώρα, λέει, οι αστυνόμοι αφού δείρουν, μετά ζητάνε και συγνώμη... κι αυτό, λέει, είναι απόδειξη της αποτελεσματικότητας της πάλης μιας αριστεράς που κάνει προγραμματική αντιπολίτευση. Αβυσσος...