Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επικαλούμενη την «αξιοκρατία», αποφάσισε να καταργήσει τα προγράμματα «stage» στο Δημόσιο, απολύοντας πάνω από 30 χιλιάδες εργαζόμενους αλλά και πολλαπλασιάζοντας τους ομήρους, με τη διαιώνιση των «stage» στον ιδιωτικό τομέα. Γενικεύει την προσωρινή και ανασφάλιστη απασχόληση, προσφέρει φθηνό εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα, στο κεφάλαιο. Η ΝΔ, και αυτή στο όνομα της «αξιοκρατίας», ασκεί... κριτική στην απόφαση της κυβέρνησης.

Αποτελεί μέγιστη υποκρισία, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, να καμώνονται ότι νοιάζονται για την «αξιοκρατία». Αυτοί που έχουν στήσει πελατειακούς μηχανισμούς εκμεταλλευόμενοι κατά τον πιο αισχρό τρόπο την ανάγκη των εργαζομένων για το μεροκάματο. Επικαλούνται την αξιοκρατία και λένε ότι δουλειά θα βρίσκουν όποιος έχει τα απαραίτητα προσόντα (τα οποία καθορίζουν οι ανάγκες της «ανταγωνιστικότητας») και οι άλλοι θα μένουν στο δρόμο. Ομως την ανεργία τη γεννά και τη θρέφει ο καπιταλισμός. Η άναρχη καπιταλιστική αγορά ποτέ δε θα διασφαλίσει το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά σε όλους. Πάντα θα υπάρχουν άνεργοι, συγκαλυμμένα άνεργοι, με μια ώρα δουλειά τη βδομάδα, απασχολήσιμοι κλπ. Και θα αυξάνονται. Είναι νόμος του καπιταλισμού. Με τη χρησιμοποίηση του «αξιοκρατικού συστήματος» η ευθύνη της ανεργίας επιχειρείται να μεταφερθεί σε όσους δεν έχουν τα απαραίτητα προσόντα. Αν αποτυγχάνουν είναι γιατί το «σύστημα» έκρινε ότι δεν είναι ικανοί και ότι τελικά δεν είχαν τα προσόντα που θεωρούσαν ότι είχαν. Και όχι ότι το σύστημα δεν μπορεί να εξασφαλίσει δουλειά.

Την κάλυψη των ευθυνών της πολιτικής ΕΕ - ΠΑΣΟΚ - ΝΔ για την ανεργία βγήκε πρώτη να συνδράμει και η ΓΣΕΕ, που επίσης δε μιλά καθόλου για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Ολες αυτές οι δυνάμεις εδώ και χρόνια χρησιμοποιούν το επιχείρημα περί «πάγιων και διαρκών αναγκών». Συμβάλλουν ενεργά στη διάσπαση των εργαζομένων, σε όσους καλύπτουν και όσους δεν καλύπτουν τέτοιες ανάγκες. Χωρίς να λένε ότι αυτές τις «πάγιες και διαρκείς ανάγκες», όταν τις προβάλλουν, εννοούν τις ανάγκες που έχει το αστικό κράτος για να εξυπηρετήσει αποτελεσματικά τα συμφέροντα του κεφαλαίου, διαιρώντας τους εργατοϋπαλλήλους σε δημόσιου - ιδιωτικού τομέα, σε όσους δικαιούνται ή όχι μοριοδότηση... Υποδαυλίζουν αντιθέσεις ανάμεσα στους εργαζόμενους, αποπροσανατολίζοντάς τους από τη διέξοδο, υπονομεύοντας τον ενιαίο αγώνα όλων των εργαζομένων, είτε ανήκουν στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, με οποιαδήποτε σχέση κι αν απασχολούνται.

Οι εργάτες μπορούν και πρέπει να απαντήσουν, ότι για τους ίδιους υπάρχει μία πάγια και διαρκής ανάγκη. Η ανάγκη στην αξιοπρεπή ζωή. Το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα στην ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, για την οποία υπάρχει όλος ο απαραίτητος πλούτος. Από αυτά πηγάζει το αναφαίρετο και γι' αυτό αυτονόητο δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Στον καπιταλισμό το δικαίωμα αυτό το χτυπά η ανάγκη του κεφαλαίου για κέρδη. Η αγωνιστική διεκδίκηση του δικαιώματος στη δουλειά είναι μονόδρομος. Αγώνας που απαιτεί την οργάνωση και πάλη όλων, ανεξαρτήτως εργασιακής σχέσης. Που θα διεκδικήσει μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, την κατάργηση των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Αγώνας που θα βάλει τις βάσεις για την αντεπίθεση του εργατικού κινήματος, για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, χωρίς επιχειρηματίες και κέρδη, όπου η σχεδιασμένη οικονομία θα έχει δουλειά για όλους.