Είναι φανερό σε όποιον παρακολουθεί στοιχειωδώς την εξέλιξη της εκλογικής μάχης ότι η άρχουσα τάξη «ποντάρει» στο ΠΑΣΟΚ, υποβοηθώντας το με όποιο μέσο διαθέτει για την ανάληψη της διακυβέρνησης. Κατά το «εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν», κραυγάζει υπέρ του ΠΑΣΟΚ, έχοντας απ' αυτό όλες τις διαβεβαιώσεις ότι θα εφαρμόσει με αποφασιστικότητα την πολιτική που τα συμφέροντά της επιτάσσουν και συγχρόνως την ελπίδα ότι θα το κάνει επιδεικνύοντας μεγαλύτερες από τη ΝΔ ικανότητες στο να χειραγωγεί και να ενσωματώνει πλατιές λαϊκές δυνάμεις, αποσοβώντας τον κίνδυνο η δυσαρέσκειά τους να μετουσιωθεί σε οργανωμένη πάλη.

Ο ρόλος αυτός άλλωστε δεν είναι άγνωστος στο ΠΑΣΟΚ. Τον έπαιξε με επιτυχία όσες φορές αναρριχήθηκε στον κυβερνητικό θώκο. Σήμερα, σε απόσταση αναπνοής από την κάλπη, ισχυρίζεται ότι αναβαπτίστηκε στην «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» που λέγεται αντιπολίτευση, ότι άλλαξε. Η αλήθεια είναι ότι η μόνη αλλαγή που γνώρισε το ΠΑΣΟΚ ήταν η μετατόπισή του από το χώρο που κατέλαβε το 1981 με τα αντιμονοπωλιακά και αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα («Εξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων», «Εξω από το ΝΑΤΟ, «Εξω οι βάσεις»), στο χώρο που σήμερα μοιράζεται με τη ΝΔ, των πολιτικών εκπροσώπων της άρχουσας τάξης. Εκείνο το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει πια. Δεν έστειλε τη «Δεξιά στο χρονοντούλαπο», όπως υποσχόταν. Στο χρονοντούλαπο κλειδαμπαρώθηκε οριστικά το ΠΑΣΟΚ των ριζοσπαστικών συνθημάτων, που τα βεβήλωσε αφού πρώτα τα καπηλεύτηκε, ωθώντας χιλιάδες ανθρώπους του μόχθου, που το πίστεψαν, άλλους στην ενσωμάτωση στην κυρίαρχη υπέρ των μονοπωλίων πολιτική, άλλους στην απογοήτευση και την ιδιώτευση.

Σήμερα, έρχεται και πάλι να καπηλευτεί αυτή τη φορά τις ελπίδες των ανθρώπων του μόχθου για καλύτερο αύριο. Ομως, ούτε θέλει ούτε μπορεί να τους το εξασφαλίσει. Γιατί για το ΠΑΣΟΚ προέχει η εξασφάλιση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου. Το κραυγάζουν οι προτάσεις του. Το κραυγάζει η εύνοια που του δείχνει η πλουτοκρατία, αναγνωρίζοντας την εμπειρία του ΠΑΣΟΚ στο να ενσωματώνει λαϊκές δυνάμεις στην πολιτική προς όφελός της, αλλά και την αποφασιστικότητά του να χτυπήσει το εργατικό λαϊκό κίνημα, αν δεν κατορθώσει με αυταπάτες, με εκβιαστικά διλήμματα και κινδυνολογία να το απονευρώσει, να το παροπλίσει. Κι αυτό είναι κρίσιμης σημασίας ζήτημα για την άρχουσα τάξη, για να περάσει την κρίση φορτώνοντας τις συνέπειές της στο λαό και τσακίζοντας δικαιώματα, διαμορφώνοντας έτσι και τις προϋποθέσεις για ένα νέο κύκλο απρόσκοπτης κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης την επόμενη μέρα. Το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και τα ψίχουλα που έταξε να δώσει, όπως τα επιδόματα αλληλεγγύης των 60 λεπτών τη μέρα ή σαν τις αυξήσεις στους μισθούς των 30 λεπτών τη μέρα, τα θέτει υπό το πρόγραμμα αντιμετώπισης των ελλειμμάτων. Και όταν τα δώσει έχει τρόπο (φορολογικό σύστημα) να αφαιρέσει περισσότερα.

Να μην τους δώσει ο λαός αυτήν την ευχαρίστηση. Να μην τους δώσει «συγχωροχάρτι» για όσα έπραξαν σε βάρος του. Να μην επιτρέψει ξανά τη διάψευση των ελπίδων και των προσδοκιών του. Να μην απογοητευτεί. Να τους απογοητεύσει. Εχει πείρα συσσωρευμένη που αποδεικνύει ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι οι δύο όψεις ενός νομίσματος κατατεθειμένου στα ταμεία της πλουτοκρατίας. Εχει επιλογή, ελπίδας για το παρόν του, προοπτικής για το μέλλον του: ισχυρό ΚΚΕ, αδύνατος δικομματισμός. Αυτή πρέπει να είναι η λαϊκή εντολή.