Μόνο το τελευταίο διάστημα, έχουμε τις εξής εξελίξεις: Οι ΗΠΑ ενισχύουν το πυρηνικό τους οπλοστάσιο και στη λίστα με τις μεγαλύτερες απειλές αντικαθιστούν την «τρομοκρατία» με την Κίνα και τη Ρωσία, οι οποίες αυξάνουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες. Η Γερμανία στήνει νέο στρατηγείο του ΝΑΤΟ στο έδαφός της για τις δυνάμεις ταχείας επέμβασης και η ΕΕ ενισχύει τη στρατιωτική - «αμυντική» συνεργασία ανάμεσα στα κράτη - μέλη. Η Ιαπωνία «ανοίγει» τη δυνατότητα αποστολών του στρατού στο εξωτερικό και πάει λέγοντας. Την ίδια ώρα, η Τουρκία, χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ, απειλεί όποιον πλησιάσει στην κυπριακή ΑΟΖ και προειδοποιεί ότι μπορεί να διεξαγάγει δυο πολέμους ταυτόχρονα, στη Συρία και στο Αιγαίο, ενώ οξύνει την κόντρα με τις ΗΠΑ, με αιχμή τους Κούρδους της Συρίας. Το Ισραήλ, επίσης «στρατηγικός σύμμαχος» της Ελλάδας, εμπλέκεται σε στρατιωτική διαμάχη με τη Συρία και απειλεί το Ιράν, που μαζί με τη Ρωσία και την Τουρκία συγκροτούν «αντιάξονα» στα σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή. Είναι φανερό ότι οι εξελίξεις αυτές μόνο «σταθερότητα» και «ασφάλεια» δεν προδίδουν, όπως προσπαθεί να πείσει η κυβέρνηση, για να στηρίξει το ρόλο που έχει αναλάβει στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή, για την προώθηση επικίνδυνων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, που οξύνονται και περιπλέκονται σαν κουβάρι, μόνο ειρήνη και «σταθερότητα» δεν εγγυώνται στους λαούς, όπως δείχνει το παράδειγμα της Μέσης Ανατολής. Απ' αυτήν τη σκοπιά, στον αντίποδα του εφησυχασμού που καλλιεργεί η κυβέρνηση, θέλοντας να εξωραΐσει την αντιλαϊκή και επικίνδυνη πολιτική της μέσα και έξω από τη χώρα, ο λαός χρειάζεται να βρίσκεται σε εγρήγορση και επιφυλακή.