Eurokinissi

Αλλωστε, όλοι όσοι εμφανίζονται να τσακώνονται σαν τα κοκόρια για το όνομα, συναντιούνται κάτω από την κυρίαρχη αντίληψη ότι η «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων, με καθοριστική συμβολή της Ελλάδας, είναι αδιαπραγμάτευτη και αυτό για το οποίο τσακώνονται είναι οι όροι που θα αποφέρουν στην ελληνική αστική τάξη το μεγαλύτερο δυνατό όφελος.

Οι εθνικιστικές κραυγές των διοργανωτών των συλλαλητηρίων και μερίδας αστικών κομμάτων λειτουργούν ως η καλύτερη «πάσα» στους φορείς του κοσμοπολιτισμού, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του.

Τα ανιστόρητα εθνικιστικά και αλυτρωτικά συνθήματα στα συλλαλητήρια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, που ανάμεσα στα άλλα ανοίγουν από την ελληνική πλευρά θέμα αλλαγής συνόρων στην περιοχή καθώς και ανατροπής των διεθνών συνθηκών που τα καθορίζουν, όπως τα συνθήματα περί «μίας Μακεδονίας και ελληνικής», επί της ουσίας αμφισβητούν το γεγονός ότι ο γεωγραφικός χώρος της Μακεδονίας, που δεν ήταν εθνικά ομοιογενής, μοιράστηκε ανάμεσα σε Ελλάδα, Βουλγαρία και στην (τότε) Σερβία με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου. Η λογική αυτή ρίχνει νερό στο μύλο αυτών των σχεδιασμών, βοηθάει την αμφισβήτηση συνόρων (βλέπε: Ερντογάν), «ξεπλένει» φασιστικές οργανώσεις και ταυτόχρονα δίνει στην κυβέρνηση τη δυνατότητα να παρουσιάζει ως τάχα προοδευτική και αναγκαία για τη σταθερότητα και την ειρήνη την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων, όπως και την αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης μέσα από αυτήν. Πραγματικά, λοιπόν, «το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς».

Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα, όπως ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται το θέμα τα αστικά Μέσα Ενημέρωσης. Για παράδειγμα ο «ΣΚΑΪ», τα «Νέα», που πρωτοστατούσαν όλο το προηγούμενο διάστημα στο φιλελεύθερο - κοσμοπολίτικο στρατόπεδο, ανοίγοντας μέτωπο στον «εθνολαϊκισμό», όπως έλεγαν χαρακτηριστικά, που μίλαγαν για «ψεκασμένους» κ.λπ. και φιλοξένησαν θέσεις της αστικής κοσμοπολίτικης ανάγνωσης της Ιστορίας. Τώρα, σήκωσαν ψηλά τη σημαία των συλλαλητηρίων, παρόλο που σε αυτά κυριάρχησαν τα αλυτρωτικά και εθνικιστικά συνθήματα. Βέβαια, τα ίδια πάνω - κάτω ΜΜΕ, όπως αναμετέδιδαν απευθείας το συλλαλητήριο της Αθήνας, αναμετέδιδαν και τα θολά «αντιμνημονιακά» καλέσματα των λεγόμενων «αγανακτισμένων» πριν από 7 χρόνια ως δήθεν «ακομμάτιστα» και ως ένδειξη ότι ο κόσμος «γυρίζει την πλάτη στα συνδικάτα», την ίδια ώρα που από την άλλη επιχειρηματολογούσαν για την ανάγκη «διάσωσης της χώρας» μέσω των μνημονίων.

Ολα αυτά δεν μπορούν και δεν πρέπει να κρύψουν την ουσία, ότι όλες οι αστικές δυνάμεις, ανεξάρτητα από τη θέση που παίρνουν για το όνομα, συγκλίνουν στο βασικό: Στην εξυπηρέτηση των ευρωατλαντικών σχεδιασμών στην περιοχή, ως προϋπόθεση και για την υλοποίηση των επιδιώξεων της ελληνικής αστικής τάξης. Το συμπέρασμα επομένως για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα είναι πως η θέση τους είναι στον αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους στην περιοχή, για την απεμπλοκή της Ελλάδας απ' αυτούς, ενάντια στο σάπιο σύστημα που γεννάει πολέμους, φτώχεια, εκμετάλλευση.