Δεν περνάει απαρατήρητο αυτές τις μέρες ότι ακόμα και εκείνες οι φωνές που συνήθως κρατούν υψηλούς τόνους απέναντι στην κυβέρνηση έχουν εστιάσει την κριτική τους σε εντελώς επιμέρους πλευρές των κυβερνητικών χειρισμών στο ζήτημα της ΠΓΔΜ. Με τον τρόπο αυτό, είτε «αβαντάρουν» την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης, είτε δεν της βάζουν εμπόδια να συμβάλλει στην εμπέδωση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή, μέσα από την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων, διευθετώντας και το ονοματολογικό με την ΠΓΔΜ. Για παράδειγμα, σε μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου, που κατά τ' άλλα ασκούν αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, μετά τη συνάντηση Τσίπρα - Ζάεφ διάβαζε κανείς εκτιμήσεις όπως ότι «έγινε ένα βήμα στο Νταβός», «η παράταση του ζητήματος ή η παραπομπή τους στις Καλένδες (sic) δεν ωφελεί κανέναν», «ζωτικής σημασίας η σταθερότητα της ΠΓΔΜ και η επιβίωση της μη εθνικιστικής κυβέρνησης», «δειλά βήματα σε θολό τοπίο» και άλλα παρόμοια. Τα ίδια πάνω κάτω διαβάζαμε και όταν η κυβέρνηση έκλεινε την τρίτη «αξιολόγηση», ή όταν παλιότερα ψήφιζε το τρίτο μνημόνιο και πάει λέγοντας. Είναι φανερό, επομένως, ότι όταν το διακύβευμα αφορά «τα ιερά και τα όσια» της αστικής τάξης, όπως τώρα για το ρόλο που θέλει να παίξει στα Βαλκάνια, μέσα στο ευρωΝΑΤΟικό πλαίσιο, «τα σκυλιά είναι δεμένα» και το μόνο που ταράζει την εκκωφαντική ομοφωνία είναι κάποιες επιμέρους ενστάσεις για το κατά πόσο η διαπραγμάτευση γίνεται με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο ή αν τα ανταλλάγματα του συμβιβασμού θα είναι τα προσδοκώμενα για την αστική τάξη.