Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η νέα χρονιά, το 2018, βρίσκει το Κόμμα μας να γιορτάζει τα 100 χρόνια ύπαρξης και δράσης του.

Σας καλωσορίζουμε όλους και όλες στον Πειραιά, την πόλη όπου το 1918 γεννήθηκε το ΚΚΕ, αφού εδώ πραγματοποιήθηκε το 1ο ιδρυτικό Συνέδριο του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας, του ΣΕΚΕ, που σύντομα μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Συμπληρώνουμε 100 χρόνια αγώνων και θυσιών, παραμένοντας το μόνο πραγματικά νέο κόμμα της ελληνικής κοινωνίας.

Γιατί το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που παλεύει για την οριστική κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Προς τιμήν των 100 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ, θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να αποκτήσει το Κόμμα μας ακόμα πιο πλατιούς, πιο βαθιούς, πιο γερούς δεσμούς με την εργατική τάξη, τον ελληνικό λαό.

Θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, ώστε με ισχυρές Κομματικές Οργανώσεις να δυναμώσει ο αγώνας για την ανατροπή της βαρβαρότητας της καπιταλιστικής εξουσίας, για τον σοσιαλισμό.

Ο σοσιαλισμός είναι και επίκαιρος και αναγκαίος! Η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα του σοσιαλισμού, η δυνατότητα κατάργησης της εκμετάλλευσης εξαιτίας της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής πηγάζουν από την ίδια την καπιταλιστική εξέλιξη, τον μονοπωλιακό καπιταλισμό, που οδηγεί στη μεγάλη και συγκεντρωμένη παραγωγή, συνθλίβοντας τον εργαζόμενο μισθωτό, τον αυτοαπασχολούμενο.

Κι αυτό φυσικά ισχύει σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο αναλογικά και στα πιο αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη. Κι ας προσπαθούν να μας παραμυθιάσουν, παρουσιάζοντας άλλες χώρες σαν παραδείσους για τους εργαζόμενους, τη νεολαία. Με βάση τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν χτες, το 82% του πλούτου που δημιουργήθηκε πέρυσι σε παγκόσμιο επίπεδο, κατέληξε στα χέρια του 1% των πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη!

Είναι ο καπιταλισμός που ακυρώνει τη δυνατότητα όλοι οι εργαζόμενοι να έχουν σταθερή δουλειά με δικαιώματα, να απαλλαγούν από τον εφιάλτη της ανεργίας, να εργάζονται γενικά λιγότερες ώρες απολαμβάνοντας καλύτερο επίπεδο ζωής. Ακυρώνει τη δυνατότητα εμείς και τα παιδιά μας να απολαμβάνουμε υψηλού επιπέδου αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια. Εχουμε ξαναπεί και θα το επαναλάβουμε: Η 9χρονη καπιταλιστική οικονομική κρίση - ανεξάρτητα εάν φαίνεται να περνά σε φάση έστω ασθενικής ανάκαμψης - ανέδειξε ακόμα πιο έντονα τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος. Εχουν οξυνθεί όλες οι αντιφάσεις, δεν έχει σταθεροποιηθεί η ανάκαμψη και σε κάθε περίπτωση θα περάσουν πολλά χρόνια για να φτάσει στο προ κρίσης επίπεδο παραγωγής και οικονομικής δραστηριότητας.

Οι εκτιμήσεις μας αυτές, οι οποίες συμπληρώνονται και εμπλουτίζονται από τις εσωτερικές και διεθνείς εξελίξεις, μας βάζουν μπροστά σε μεγάλα και ιστορικής σημασίας καθήκοντα.

Δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για να ανταποκριθούμε στο βασικό, στο πρωταρχικής σημασίας καθήκον που εμείς οι ίδιοι θέσαμε στο Κόμμα μας με το 20ό Συνέδριο, το καθήκον της ισχυροποίησης του ΚΚΕ.

Δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις, ώστε το Κόμμα μας να γίνει ικανό, ως Κόμμα της επαναστατικής ανατροπής, να ηγηθεί της ανασυγκρότησης του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος, της ενίσχυσης της Κοινωνικής Συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, στην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για την εργατική εξουσία, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να σηκώσουμε επάξια το μεγάλο βάρος της ευθύνης που έχουμε απέναντι στην εργατική τάξη, το λαό, για την υπεράσπιση και διεκδίκηση δικαιωμάτων, για την ανατροπή, τον σοσιαλισμό.

Είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να ανταποκριθούμε στο καθήκον της αντιμετώπισης κάθε εξέλιξης, απότομης όξυνσης της κατάστασης, ακόμα και πολεμικής εμπλοκής της χώρας μας. Μπορούμε να γίνουμε πραγματικά Κόμμα παντός καιρού, Κόμμα που να αντέχει σε όλες τις θύελλες και τους ανέμους, όχι μόνο στα λόγια, αλλά στην καθημερινή πράξη.

Να μη γίνεται καρυδότσουφλο, που θα άγεται και φέρεται από τις δυνάμεις της καπιταλιστικής κόλασης, της αστικής κυβερνητικής διαχείρισης για μοίρασμα αντιλαϊκών μέτρων σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, όπως κάνουν άλλοι, εν ονόματι μάλιστα της «αριστεράς».

Ναι. Είμαστε περήφανοι που το Κόμμα μας δεν λέρωσε και δεν λερώνει τα χέρια του στο βούρκο του τυχοδιωκτισμού, του οπορτουνισμού, του βρώμικου αστικού κυβερνητισμού.

Είμαστε περήφανοι που δεν είχαμε το ρεαλισμό της υποταγής, της αναθεώρησης των αξιών και ιδανικών μας, που δεν υποταχθήκαμε στη γλύκα της αμαρτίας της κυβερνητικής αστικής καρέκλας.

Κι όσοι και όσες πριν λίγα χρόνια δεν έβλεπαν αυτές τις τραγικές εξελίξεις, σήμερα, όλο και περισσότεροι, μας λένε «ευτυχώς που υπάρχει το ΚΚΕ». Αναγνωρίζουν την πολιτική συνέπεια, την ανιδιοτέλεια, τη σωστή πρόβλεψη.

Τους υποσχόμαστε:

Σύντροφοι, θα κρατήσουμε ψηλά τη σημαία!

Την κόκκινη σημαία, τη βαμμένη με το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων κομμουνιστών και κομμουνιστριών, αγωνιστών και αγωνιστριών, ηρώων του λαού μας, που έδρασαν μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, της ΟΚΝΕ, της ΕΠΟΝ, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΟΠΛΑ, της Εθνικής Αλληλεγγύης, του ΔΣΕ, της Νεολαίας Λαμπράκη, της ΚΝΕ.

Τιμάμε όλους όσοι έφυγαν από τη ζωή, αλλά και όσους ζουν και πορεύονται μαζί μας, βετεράνοι αλλά και μάχιμοι στον αγώνα, από κάθε μετερίζι. Μεταδίδοντας γνώση και πείρα πολύτιμη, την ιστορική αισιοδοξία και σιγουριά ότι έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη!

Εχουμε πλήρη επίγνωση και των δυσκολιών και των εμποδίων που μας βάζουν και θα μας βάζουν, σε κάθε βήμα προς τα μπρος, προς την πρόοδο και την ισχυροποίηση. Δεν θα τους περάσει όμως τελικά.

Τους λέμε ότι γελιούνται αν νομίζουν ότι η εργατική τάξη, ο λαός θα αποδέχεται αυτήν την κατάσταση για πολύ ως τετελεσμένη.

Ξέρουν ότι το ΚΚΕ δεν θα εγκαταλείψει τα κατακτημένα με αίμα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Ξέρουν ότι το ΚΚΕ θα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα, όπως έκανε 100 χρόνια τώρα.

Δεν μας πτοεί τίποτε. Ούτε η τρομοκρατία, ο αυταρχισμός, το μαστίγιο. Ούτε το καρότο της ενσωμάτωσης και του αποπροσανατολισμού.

Ούτε οι συκοφαντίες και η λάσπη στον ανεμιστήρα.

Η ιδεολογική υπεροχή, το δίκαιο των εργαζομένων, του λαού μας, η υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής - λαϊκής πλειοψηφίας είναι πάνω απ' όλα. Υπέρτατος νόμος είναι η υπεράσπιση αυτού του δίκιου.

Εχουμε πλήρη επίγνωση ότι ο βασικός παράγοντας που κρίνει το ρόλο και την αποτελεσματικότητα του Κόμματος στο εργατικό κίνημα, στην ταξική πάλη, είναι η οικοδόμηση γερών Κομματικών Οργανώσεων σε όλους τους βιομηχανικούς κλάδους της παραγωγής, στο Εμπόριο, τον Επισιτισμό, τον Τουρισμό, τις Υπηρεσίες, στους μισθωτούς επιστήμονες, στην Υγεία, στα σχολεία και τις σχολές.

Είναι η αύξηση της επιρροής του ΚΚΕ στη μεγάλη δύναμη του συνόλου της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα στα νεότερα τμήματά της, είτε σε παραδοσιακά επαγγέλματα είτε σε καινοτόμα και πιο σύγχρονα με βάση την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνικής.

Προς τιμήν των 100 χρόνων του Κόμματός μας, αυτού του μεγάλου ιστορικού γεγονότος, όλες οι Οργανώσεις, τα στελέχη, τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ βάζουμε πιο ψηλά τον πήχη, θέτουμε μπροστά μας το στόχο να ανταποκριθούμε στο βασικό αυτό καθήκον.

Να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας σε ενεργητικότητα, μαχητικότητα, με πρωτοβουλίες και αποτελεσματικά έργα, αντάξια της ιστορικής αποστολής του Κόμματος και των παραδόσεών του.

Με συλλογική ευθύνη και δέσμευση να υλοποιήσουμε τους στόχους της οικοδόμησης που έχουμε σχεδιάσει. Να φτάσουμε στο τέλος του 2018 με το κεφάλι ψηλά και την ικανοποίηση ότι φέραμε σε πέρας ένα πολύ μεγάλης σημασίας και αξίας έργο, που θα είναι πραγματικό όπλο στην υπηρεσία της υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων. Αξιοποιούμε τα ακατανίκητα εργαλεία, το βαρύ πυροβολικό που έχουμε: Την επιστημονική τεκμηριωμένη κομμουνιστική ιδεολογία. Τα κοσμοϊστορικά επιτεύγματα της ταξικής πάλης στον 20ό αιώνα.

Τη μεγάλη προσφορά του ΚΚΕ, την αντοχή του, τις αγωνιστικές παραδόσεις, την αυτοθυσία, τη δύναμη των ιδεών. Την 100χρονη Ιστορία μας.

Με αυτά τα όπλα επεξεργαστήκαμε τη στρατηγική του Κόμματος, που μας δίνει μεγάλη υπεροχή απέναντι στην αστική τάξη, στα εγκλήματα και τη σαπίλα της. Είναι τα όπλα μας απέναντι στους κάθε λογής ιδεολογικούς μας πολέμιους, οπορτουνιστές, ρεφορμιστές.

Αξιοποιούμε τις προϋποθέσεις που έχουμε δημιουργήσει με την πορεία του Κόμματος μετά το 19ο Συνέδριο τον Απρίλη του 2013, με την πολύμορφη δραστηριότητα που ξεδιπλώθηκε την πενταετία του γιορτασμού των 100χρονων, από τον Οκτώβρη του 2013 μέχρι σήμερα.

Πραγματικά, αυτά τα 5 χρόνια ξεδιπλώθηκε μια πλούσια πολύμορφη δραστηριότητα απ' όλες τις Κομματικές Οργανώσεις απ' άκρη σ' άκρη σε όλη τη χώρα, με εκδηλώσεις, εκδόσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις.

Ξεχωρίζουν τα Φεστιβάλ, οι εκθέσεις, οι μουσικοθεατρικές παραστάσεις, οι συναυλίες, τα Αντιιμπεριαλιστικά Διήμερα της ΚΝΕ, συνολικά όλες οι εκδηλώσεις για τα 70χρονα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, για τα 50χρονα από τη δικτατορία του 1967, για τα 100χρονα της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Αξιοποιούμε τα εφόδια που μας δίνουν οι Αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΕ, του 11ου Συνεδρίου της ΚΝΕ, της Διευρυμένης Συνόδου του ΚΣ της ΚΝΕ για τα 50χρονα της Οργάνωσης και άλλες συλλογικά επεξεργασμένες Αποφάσεις της ΚΕ του Κόμματος.

Μπορούμε μπροστά στην κορύφωση του γιορτασμού των 100χρονων να πετύχουμε ένα μεγάλο βήμα στην ιδεολογική και πολιτική ισχυροποίηση του ΚΚΕ στην εργατική τάξη.

Καλούμε όλους τους πρωτοπόρους εργάτες και εργάτριες, τους επιστήμονες, τους φοιτητές και σπουδαστές, τους αυτοαπασχολούμενους, άνδρες και γυναίκες, να πυκνώσουν τις τάξεις του ΚΚΕ.

Μπορούμε προς τιμήν των 100χρονων, να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα μπροστά στη δουλειά μας μέσα στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα.

Βήμα που θα βελτιώνει αποφασιστικά την πρωτοπόρα δουλειά των κομμουνιστών στο κίνημα, στα συνδικάτα, στην εύστοχη και σωστή επεξεργασία του περιεχομένου των διεκδικήσεων σε συνδυασμό με την προώθηση της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής κατεύθυνσης της πάλης.

Θεωρούμε κρίσιμο ζήτημα στη δουλειά μας το περιεχόμενο των διεκδικήσεων στα εργατικά συνδικάτα, αλλά και σε άλλους φορείς των κοινωνικών συμμάχων της εργατικής τάξης, όπως οι αυτοαπασχολούμενοι ΕΒΕ, επιστήμονες, αγρότες ή το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, το φοιτητικό, το σπουδαστικό, μαθητικό κίνημα. Δηλαδή το πώς το κίνημα θα συνδυάζει άμεσες διεκδικήσεις και στόχους πάλης, για όλα τα καυτά και οξυμένα προβλήματα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων με τις συνολικότερες σύγχρονες ανάγκες του, με την πολιτική κατεύθυνση της πάλης ενάντια σε κάθε αστική κυβέρνηση, την καπιταλιστική εργοδοσία, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία.

Υπάρχει η βάση, το πλαίσιο που έχει επεξεργαστεί και με τη βοήθεια των κομμουνιστών το ΠΑΜΕ, το οποίο αποτελεί μια μεγάλη κατάκτηση των εργατών και εργατριών, των μισθωτών του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, απέναντι στον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, τις προδοτικές για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

Αυτό το ταξικό, αγωνιστικό πλαίσιο πρέπει ακόμα καλύτερα να πατήσει, να γειωθεί με την κατάσταση που υπάρχει σε κάθε τόπο δουλειάς, στις εργασιακές σχέσεις που επικρατούν, στις συμβάσεις εργασίας, στα ωράρια και στις συνθήκες δουλειάς, με τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων σε κάθε χώρο, χωρίς να υποτάσσεται βέβαια σε αυτόν.

Κι αυτό το πλαίσιο πρέπει να υπηρετεί την ανάγκη η πάλη να τραβήξει μπροστά από τη σημερινή κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι εργαζόμενοι.

Φυσικά και παίρνουμε υπόψη ότι πριν 10 χρόνια οι εργαζόμενοι βρίσκονταν σε καλύτερη θέση.

Ομως, αυτό πρέπει να το εκτιμήσουμε με βάση τις συνθήκες όπως ήταν τότε, αυτές της καπιταλιστικής ανάπτυξης, του συγκεκριμένου συσχετισμού ανάμεσα στις τάξεις, της διαφορετικής έως έναν βαθμό τότε κατάστασης του κινήματος. Οπου και παρ' όλα αυτά, παρά τις κατακτήσεις και τα πιο υψηλά εισοδήματα, τη μικρότερη ανεργία, παρέμενε πάλι ως κυρίαρχο το κρίσιμο ζήτημα του υψηλού βαθμού εκμετάλλευσης.

Κι αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά και όλες τις καπιταλιστικές και μάλιστα ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρώπης και όλου του κόσμου. Οφείλουμε να προφυλάξουμε τους εργαζόμενους από την αυταπάτη που καλλιεργούν άλλες πολιτικές δυνάμεις, τόσο του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, όσο και της αντιπολίτευσης της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ ή Κινήματος Αλλαγής, όπως ονομάζεται τώρα, ότι η ταξική λύση βρίσκεται στην επιστροφή στο πριν, σε κάποιες δήθεν καλύτερες εποχές με άλλους διαχειριστές και όχι ότι η λύση βρίσκεται μόνο στη συνεχή και συνεπή πάλη ενάντια στην κυριαρχία του κεφαλαίου και της εξουσίας του.

Πάλη, βέβαια, που παίρνει υπόψη την αντικειμενική κατάσταση.

Παίρνει υπόψη ότι η θέση της εργατικής τάξης έχει δραματικά χειροτερεύσει, ότι η σύνθεσή της έχει αλλάξει.

Οτι μεγάλο τμήμα της, ιδιαίτερα των νέων ηλικιακά εργαζομένων, δεν έχει γνωρίσει τίποτα από τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των προηγούμενων γενιών. Δεν έχει γνωρίσει τι σημαίνει οχτάωρο, Κοινωνική Ασφάλιση, Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Και είναι αυτοί οι εργαζόμενοι οι οποίοι θα πάρουν τη σκυτάλη στο εργατικό κίνημα.

Οταν μιλάμε για εξειδίκευση, συγκεκριμενοποίηση του περιεχομένου των αιτημάτων, των διεκδικήσεων, δεν εννοούμε να συμβιβαστούμε με αυτήν την κατάσταση, να συμβιβαστούμε με την υποχώρηση από κατακτήσεις που ακόμα κρατούν ορισμένα - λίγα έστω σήμερα - τμήματα εργαζομένων. Το αντίθετο.

Πατάμε πάνω σ' αυτήν την αντικειμενική κατάσταση όχι για να γυρίσουμε στο πριν, αλλά για να προχωρήσουμε μπροστά. Για να αναπτυχθούν αγώνες με κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων, των σημερινών αναγκών όλων των εργαζομένων και των οικογενειών τους.

Πατάμε σε αυτό που υπάρχει σήμερα, για να οργανώσουμε την πάλη, σε σκληρή σύγκρουση με την εργοδοσία, την κυβέρνηση, το κράτος. Για να γίνει η πάλη αυτή υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων, του λαού.

Ξέρουμε πως έχουμε να επιτελέσουμε ένα δύσκολο έργο φέτος και μάλιστα εν μέσω σοβαρών εξελίξεων.

Εξελίξεων οι οποίες αφορούν πρώτα απ' όλα την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, σε πολλές περιοχές του κόσμου και στην περιοχή μας. Η ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, των Βαλκανίων, του Αιγαίου και της Μαύρης Θάλασσας είναι καυτά σημεία, γύρω και πάνω από τα οποία οξύνονται οι αντιθέσεις για τον έλεγχο των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας, εμπορευμάτων, των αγορών, για τον γεωστρατηγικό πολιτικό έλεγχο. Γιατί είναι η περιοχή που συνδέεται άμεσα με την πρόσβαση στη Δυτική, στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, τη Ρωσία, αλλά και τη Μέση Ανατολή, τον Περσικό Κόλπο, συνολικά την Ασία, τη Βόρεια και Κεντρική Αφρική.

Εδώ, σε αυτήν την περιοχή παρεμβαίνουν άμεσα κυρίως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, η Γαλλία, η Γερμανία, η Βρετανία.

Αναδιατάσσονται οικονομικές - πολιτικές και στρατιωτικές συμμαχίες, ενώ εμπλέκονται ισχυρές περιφερειακές καπιταλιστικές δυνάμεις, όπως η Τουρκία, το Ισραήλ, το Ιράν, η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία και άλλα μοναρχικά κράτη του Κόλπου.

Εδώ παρατηρείται η όξυνση της επιθετικότητας των ΗΠΑ, μετά και την απόφαση του Τραμπ να μεταφέρει την αμερικάνικη πρεσβεία, ουσιαστικά να μεταφέρει την πρωτεύουσα του Ισραήλ από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ. Τα περί γεωστρατηγικής αναβάθμισης, που είναι η νέα στρατηγική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με την οποία συμπλέουν και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, δεν αφορούν αναβάθμιση των συμφερόντων και του δίκιου των λαών. Δεν αφορούν την ειρήνη ούτε την αλληλεγγύη και φιλία των λαών.

Αφορούν τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της αστικής τάξης της Ελλάδας και κατά συνέπεια την αναβάθμιση όλων των κινδύνων και μεγαλύτερων εμπλοκών σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, επεμβάσεις και συγκρούσεις.

Η σημερινή κυβέρνηση επιδιώκει - αξιοποιώντας τους τριγμούς που τη δεδομένη στιγμή υπάρχουν στις σχέσεις των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ με την Τουρκία - να αναλάβει σημαιοφόρος της πολιτικής τους στα Βαλκάνια, στην Αν. Μεσόγειο, στη Β. Αφρική και Μ. Ανατολή.

Γι' αυτό και προχωρά στην οικονομική, πολιτική, στρατιωτική αναβάθμιση των σχέσεων με το Ισραήλ και την Αίγυπτο.

Γι' αυτό και εντείνει τις προσπάθειες να τραβηχτεί η Σερβία και άλλες χώρες των Βαλκανίων από την επιρροή της Ρωσίας προς τη μεριά των Αμερικανών, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ.

Γι' αυτό επείγεται να λύσει και το ζήτημα με την ΠΓΔΜ, το οποίο συνδέεται με την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ τον προσεχή Ιούλη. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που τους έπιασε η πρεμούρα να λυθεί το ζήτημα του ονόματος με τη γειτονική χώρα.

Και πάνω σ' αυτό, βέβαια, καμιά αντιπαράθεση δεν υπάρχει επί της ουσίας με τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, αφού είναι κι αυτά κόμματα του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Ξανά, το πρόβλημα επικεντρώνεται λαθεμένα στην ονοματολογία, στο ποιο θα είναι το συνθετικό όνομα, και όχι τα ζητήματα του αλυτρωτισμού, της εθνικιστικής προπαγάνδας, της μη αλλαγής συνόρων, ενώ το ΝΑΤΟ είναι αποδεδειγμένα παράγοντας αποσταθεροποίησής τους και όχι το αντίθετο.

Η ελληνική κυβέρνηση, με την επίσκεψη του Ερντογάν στην Ελλάδα, έδωσε τη δυνατότητα στην αστική τάξη της Τουρκίας να αναβαθμίσει τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της, όπως είναι η θέση της Τουρκίας για επαναδιαπραγμάτευση της Συνθήκης της Λοζάνης, η αμφισβήτηση νησιών του Αιγαίου, η έκδοση των 8 Τούρκων στρατιωτικών, το ζήτημα της μειονότητας στη Θράκη.

Είναι γνωστές οι επιθετικές θέσεις της αστικής τάξης της Τουρκίας για την προώθηση των συμφερόντων της και για να αποκτήσει, να κατακτήσει, να εδραιώσει ηγετική θέση στην περιοχή, στον μουσουλμανικό κόσμο. Αντίστοιχα επιθετική είναι και η στρατηγική της αστικής τάξης της Ελλάδας για τα δικά της συμφέροντα. Και ακριβώς γι' αυτό η ελληνική αστική τάξη εμπλέκεται όλο και πιο ενεργά στους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη σε όλη αυτήν την περιοχή. Γι' αυτό το ελληνικό κεφάλαιο επιδιώκει την αναβάθμιση της συμμετοχής του, της Ελλάδας ως κράτους, στους ανταγωνισμούς και τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, στη μοιρασιά των αγορών, στον έλεγχο των δρόμων, στο πλιάτσικο που ήδη συντελείται στις πλάτες των λαών, με θύματα πάλι τον ελληνικό λαό και τη νεολαία.

Γι' αυτό ο λαός μας πρέπει να βρίσκεται σε επιφυλακή και ετοιμότητα, να απαιτήσει καμιά συμμετοχή, καμία εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, να αρνηθεί και να αντιδράσει.

Στη δράση μας, μέσα στο 2018, πρέπει να αποκτήσει προτεραιότητα η πάλη για αποδέσμευση της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, κάτι το οποίο μπορεί να το εγγυηθεί μόνο η εργατική εξουσία. Για να γίνει πράξη το «ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών».

Να μην μπει ο λαός «κάτω από ξένη σημαία», να μη χύσει το αίμα του για ξένα συμφέροντα.

Σε περίπτωση πιο άμεσης συμμετοχής της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η εργατική τάξη θα πρέπει να χαράξει τη δική της πάλη, μαζί με όλα τα άλλα λαϊκά στρώματα και το κίνημά τους, για να υπερασπίσει την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, αλλά και για να βγει ο λαός νικητής απέναντι στην καπιταλιστική εξουσία της εκμετάλλευσης και των πολέμων ή της δήθεν ειρήνης με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.

Εχουμε πει πολλές φορές ότι η εξωτερική πολιτική είναι συνέχεια της εσωτερικής πολιτικής. Δεν γίνεται να έχεις πολιτική υπέρ των λαών, τη στιγμή που πρώτα και κύρια ματώνεις το δικό σου λαό.

Και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την πολιτική της ματώνει το λαό! Τρία μνημόνια, τρεις «αξιολογήσεις» με απανωτά πακέτα μέτρων έχουν φορτώσει στις πλάτες του λαού. Κι όλα αυτά είναι εδώ, παραμένουν και ενισχύονται, παρά τα παραμύθια της κυβέρνησης ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια, ότι τελειώνει η επιτροπεία. Τα μνημόνια επί της ουσίας δεν τελειώνουν, αφού η κυβέρνηση έχει συνδιαμορφώσει με τους δανειστές άλλο ένα πακέτο μέτρων που έρχεται να κλιμακώσει την αντιλαϊκή επίθεση σε κάθε πλευρά της ζωής σχεδόν του συνόλου των εργαζομένων.

Στο Ασφαλιστικό ξεδιπλώνονται μέτρα με νέες περικοπές, που θα ξεπεράσουν τα 2 δισ. ευρώ από τις αρχές του 2019, με μειώσεις στις συντάξεις, με ολοκληρωτική κατάργηση του ΕΚΑΣ, με ακόμα πιο επώδυνους όρους στον υπολογισμό των νέων συντάξεων.

Και σε όλα πρέπει να προσθέσουμε την ουσιαστική κατάργηση της έννοιας του ασφαλιστικού ταμείου, που προωθεί η κυβέρνηση. Αυτό ακριβώς σημαίνει η συνένωση των ασφαλιστικών εισφορών με τη φορολογία και η καταβολή όλων μέσα απ' την πλατφόρμα της εφορίας.

Στη φορολογία, με τη γνωστή ατζέντα της «καταπολέμησης της φοροδιαφυγής», μέσω και της προώθησης του ηλεκτρονικού χρήματος, ξεδιπλώνονται μέτρα που ουσιαστικά ενισχύουν τις κατασταλτικές αρμοδιότητες του κράτους και της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων.

Οι αλλαγές που θα γίνουν στον ΕΝΦΙΑ, με απλά λόγια σημαίνουν ότι η μεγάλη μάζα θα πληρώσει περισσότερο ΕΝΦΙΑ, είτε επειδή θα φορολογηθούν τα αγροτεμάχια των αγροτών, είτε επειδή ο άδικος αυτός φόρος θα υπολογίζεται σε οικογενειακή βάση.

Και σε ό,τι αφορά την προστασία της λαϊκής κατοικίας, πρόκειται για κοροϊδία. Προκαλεί η κυβέρνηση όταν μιλάει για «συμφωνία κυρίων», για να μη γίνει τάχα πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας.

Ο λαός μας ξέρει πως η ηθική του κεφαλαίου, των τραπεζών είναι μόνο το κέρδος τους. Κι όταν έρθει η ώρα, θα ενταχθούν χωρίς κανέναν ενδοιασμό και όσες πρώτες κατοικίες ζητάει το κεφάλαιο.

Στόχος των τραπεζών δεν είναι να βγάλουν άμεσα στο «σφυρί», όλα μαζί, δεκάδες χιλιάδες ακίνητα λαϊκών οικογενειών... Στόχος των τραπεζών είναι να εκβιάσουν πρώτα, με την απειλή του πλειστηριασμού τους εργαζόμενους, να τους στύψουν με το νόμο Κατσέλη, ώστε να αποπληρώσουν το μεγαλύτερο δυνατό κομμάτι του δανείου τους, αφού πρώτα καταφέρουν να υφαρπάξουν οποιοδήποτε άλλο περιουσιακό στοιχείο έχει οικονομικό ενδιαφέρον.

Στην ολομέτωπη επίθεση κυβέρνησης - κεφαλαίου ξεχωρίζει το χτύπημα στο συνδικαλιστικό κίνημα και στο δικαίωμα της απεργίας. Η αύξηση του ποσοστού στο 50%+1 για την απαρτία, που ψήφισε την προηγούμενη βδομάδα η κυβερνητική πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, προκειμένου ένα πρωτοβάθμιο σωματείο να πάρει απόφαση για απεργία, έχει ως στόχο το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα. Βάζει στο στόχαστρο το κυριολεκτικά κατακτημένο με αίμα δικαίωμα των εργαζομένων να παλεύουν συλλογικά απέναντι στον πραγματικό τους αντίπαλο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κυριολεκτικά τσακίζει τους εργαζόμενους. Αυτό ακριβώς έκανε με τις μειώσεις στα οικογενειακά επιδόματα, που πλήττουν χιλιάδες οικογένειες τριτέκνων και πολυτέκνων. Αυτό ακριβώς έκανε με το να βάλει στο στόχαστρο τα επιδόματα των αναπήρων, όταν άνοιξε το δρόμο για να πληγούν και οι μακροχρόνια πάσχοντες. Οταν διέγραψε και το επίδομα ανθυγιεινής βαριάς εργασίας σε τομείς του Δημοσίου.

Οταν για να πετύχει τα πρωτογενή πλεονάσματα που έχει συμφωνήσει μέχρι το 2060, προχωρά σε νέα φοροεπιδρομή σε μισθωτούς, συνταξιούχους, μειώνοντας το αφορολόγητο κάτω από τα 6.000 ευρώ ετησίως.

Πρώτη προτεραιότητα για τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες μέσα στη χρονιά αυτή είναι να αναπτυχθούν αγώνες γύρω από αυτά τα μέτωπα και άλλα που μπορεί να προκύψουν.

-- Για να μη χάσει η λαϊκή οικογένεια το σπίτι της.

-- Για να ακυρωθεί στην πράξη ο νόμος που χτυπάει το δικαίωμα στην απεργία.

-- Για κατώτατο μισθό σε όλους τουλάχιστον 751 ευρώ.

-- Για επαναφορά των ΣΣΕ.

-- Για να μπορέσει η εργατική - λαϊκή οικογένεια να επιβιώσει.

Δεν μας διαφεύγει της προσοχής ότι το 2018 είναι χρονιά κατά την οποία θα ενταθούν οι εξελίξεις για την αναδιαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, τη διαμόρφωση και διάταξη των αστικών κομμάτων.

Η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, που επιχειρείται με κάθε τρόπο, συνοδεύεται βέβαια και με αλλαγές στα οικονομικά - πολιτικά επιτελεία της αστικής τάξης, που αποτελούν φορείς της εξουσίας της.

Οι αλλαγές, όπως η προώθηση νέων επιχειρηματικών τζακιών σε όλους τους τομείς, είναι αλλαγές που γίνονται εν μέσω μεγάλων αντιθέσεων και οξύτητας για το ποιος, ποιο τμήμα του κεφαλαίου θα έχει τον καθοριστικό έλεγχο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα κλείνει ακριβώς τρία χρόνια στην κυβερνητική εξουσία, που ο λαός του εμπιστεύτηκε σε δυο εκλογικές αναμετρήσεις - το Γενάρη του 2015 και το Σεπτέμβρη του 2015 - ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο, απολαμβάνει τη στήριξη του διεφθαρμένου συστήματος, μεγάλου μέρους των καπιταλιστών επιχειρηματιών, ακριβώς γιατί με αποφασιστικότητα ολοκληρώνει τη βρώμικη δουλειά τους. Γι' αυτό επιδιώκει να επιβραβευτεί με ανανέωση της στήριξης του κεφαλαίου, μετά και το τυπικό τέλος του προγράμματος το καλοκαίρι του 2018, στην προσπάθειά του να αντιστρέψει το κλίμα σε βάρος του μέσα στο λαό.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ νομίζει ότι: Από τη μια, με τα κοινωνικά μερίσματα και κάποιες σκόρπιες νομοθετικές παρεμβάσεις δήθεν προστασίας κοινωνικών δικαιωμάτων και, από την άλλη, με την επίδειξη δήθεν αριστεροσύνης με τις επισκέψεις στη Μακρόνησο, την επίκληση του Φιντέλ και το κλάμα που ρίχνουν οικογενειακώς στον ΣΥΡΙΖΑ κάθε 5η Ιουλίου, ότι θα μπορέσει να συγκινήσει κάποιους ανθρώπους που νιώθουν αριστεροί, προοδευτικοί, επιδιώκοντας να καλλιεργήσει κάποιες νέες αυταπάτες, χρήσιμες ώστε να μπορέσει να πάρει παράταση παραμονής στην κυβερνητική καρέκλα.

Από τη μια, υλοποιεί κατά γράμμα τις αντιδραστικές πολιτικές και, από την άλλη, με το αφήγημα της δήθεν δίκαιης ανάπτυξης, προσπαθεί να κοροϊδέψει ότι κάτι καλύτερο μπορεί να προκύψει από την καπιταλιστική ανάπτυξη. Σε αυτήν την προοπτική έχει επενδύσει όλα τα πολιτικά του σχέδια. Μόνο που αυτά είναι ουτοπία για την πλειοψηφία του λαού και τα δικαιώματά του, αφού η καταπίεση, η εκμετάλλευση, η ανεργία, το μοίρασμα της φτώχειας από τον φτωχό στον φτωχότερο, θα είναι σε πλήρη ισχύ μέσα στην καπιταλιστική ασυδοσία και σαπίλα. Οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι που τα παραπέμπουν όλα στη Δευτέρα Παρουσία. Την ίδια στιγμή, ο άλλος εναλλακτικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα αυτό, η ΝΔ, βλέπει με αμηχανία την κυβέρνηση να υλοποιεί με αποφασιστικότητα ό,τι δεν πρόλαβαν οι προηγούμενες δικές της κυβερνήσεις. Γιατί τα ίδια θα έκανε και η ΝΔ. Τα ίδια μέτρα της ίδιας τρόικας θα έπαιρνε. Και ακριβώς επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ της έχει πάρει την μπουκιά από το στόμα, δυσκολεύεται να πάρει πίσω όλο αυτόν τον κόσμο που έχασε πριν από τρία χρόνια.

Ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ, που δεν θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν αυτοδυναμία, η αστική τάξη επιδιώκει τη δημιουργία ενός ακόμη κόμματος - μπαλαντέρ ανάμεσα στους δύο πόλους, που θα 'ρθει να συμπληρώσει ένα κυβερνητικό σχήμα συνεργασίας.

Τέτοιο ρόλο προορίζουν να παίξει η ονομαζόμενη κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ, που προσπαθεί να αναβαπτιστεί ως Κίνημα Αλλαγής, για να μας κάνει να ξεχάσουμε τις τεράστιες ευθύνες του ΠΑΣΟΚ.

Την ίδια στιγμή, όπως όλα δείχνουν, τα υπόλοιπα μικρότερα κόμματα που δημιουργήθηκαν κυρίως μέσα στην κρίση, όπως το Ποτάμι, η Ενωση Κεντρώων, ακολουθούν το δρόμο της διάλυσης ή της ενσωμάτωσης σε άλλα σχήματα, της ουσιαστικής απόσυρσής τους. Ακόμα, σε πορεία απόσυρσης, φαίνεται, έχουν βάλει και τους ΑΝΕΛ, για τους οποίους φαίνεται να ατονεί η όποια αρχική δυναμική συγκατοίκησης έδειξε η κυβερνητική συνεργασία τους αυτά τα τρία χρόνια με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος βασικό στόχο έχει την προσπάθεια εγκλωβισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας. Εχει ξεκάθαρο στόχο να βάλει εμπόδια σε πλατιά εργατικά - λαϊκά στρώματα για να συναντηθούν αυτά με την ανατρεπτική πολιτική του ΚΚΕ.

Γι' αυτό, πέρα από τους δύο πόλους - τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ και τον κεντροαριστερό τους μπαλαντέρ ανάμεσα - η αστική τάξη επιδιώκει να υπάρξουν και άλλα αναχώματα απέναντι στο ΚΚΕ. Και εδώ πρόθυμοι να παίξουν τέτοιο ρόλο για μια ακόμα φορά, όπως το 2012 και το 2015 στην πρώτη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είναι διάφορες εξωκοινοβουλευτικές σήμερα ομάδες, που κι αυτές πίνουν νερό στο όνομα μιας γιαλαντζί αριστεράς εκτός κυβερνητικής εξουσίας, όπως ήταν παλιότερα ο ΣΥΝ. Οπωσδήποτε, δεν έχουν σταματήσει οι προσπάθειες και οι διεργασίες για αναμόρφωση του ακροδεξιού, φασιστικού χώρου, μέσα από την απόπειρα κοινοβουλευτικής συμμόρφωσης της Χρυσής Αυγής, τουλάχιστον μέχρι να τελειώσει η δίκη της, συμφωνία που φαίνεται να τηρεί η σημερινή ηγεσία της, παίζοντας το ρόλο της, με συνεχείς σκοταδιστικές επιθέσεις ενάντια στο ΚΚΕ, όπως άλλωστε είναι φυσικό, από μια εγκληματική δολοφονική συμμορία μπράβων της νύχτας, ανεπάγγελτων ναζιστών δολοφόνων. Ταυτόχρονα, ρίχνουν δίχτυα στο λαό με διάφορες άλλες «ακροδεξιές», εθνικιστικές, δήθεν υπερπατριωτικές φωνές στα «δεξιά» της ΝΔ. Τέλος, το παζλ του αστικού πολιτικού συστήματος και των διεργασιών του ολοκληρώνουν τα διάφορα αναρχικά - αντιεξουσιαστικά σχήματα, των οπαδών της ατομικής τρομοκρατίας, που όταν θεωρείται κατάλληλη η στιγμή αξιοποιούνται μόνο για το προβοκάρισμα, για το χτύπημα του εργατικού κινήματος, του οργανωμένου συλλογικού αγώνα και του κόμματος που σταθερά ηγείται της εργατικής - λαϊκής πάλης.

Ολες αυτές οι εξελίξεις της περιόδου, που αναλύουμε με κάθε λεπτομέρεια και μπροστά στο γιορτασμό των 100χρονων του ΚΚΕ, βοηθούν στην αφομοίωση της θέσης: «Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κίνημα». Παίρνουμε διαζύγιο με τον εμπειρισμό και τις πιο στενές μορφές της πρακτικής δράσης.

Ανεβάζουμε συνεχώς την ικανότητα των δυνάμεών μας να προβάλλουν τη γραμμή μας αντιπαραθετικά με τις στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης, την ικανότητα να τεκμηριώνουν την υπεροχή του δρόμου της σοσιαλιστικής ανάπτυξης με εργατική εξουσία, να προσανατολίζουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στην αστική τάξη και τις εκάστοτε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που τη στηρίζουν.

Ταυτόχρονα, εξηγούμε με επιχειρήματα και παραδείγματα ότι είναι αδύνατο να ανέβει η αποτελεσματικότητα της εργατικής πάλης χωρίς αποφασιστικό μέτωπο με τις συμβιβαστικές αντιλήψεις και πρακτικές του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού.

Αξιοποιούμε γι' αυτό την ιστορική πείρα του Κόμματος, την προσφορά του, τον πρωτοπόρο ρόλο του, τις θυσίες του, μέσα από πολύμορφες εκδηλώσεις που θα αναδεικνύουν, θα προβάλλονται, θα εκλαϊκεύονται κατάλληλα, ώστε να κερδίζουν έδαφος και να δικαιώνονται στη συνείδηση πλατιών τμημάτων της εργατικής τάξης και των παιδιών της, οι βασικές ιδέες, οι θέσεις του Κόμματος, τα κεντρικά ζητήματα της ιδεολογικής και πολιτικής πάλης.

Με συνυπολογισμό λοιπόν όλων των εξελίξεων, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο δεν βρίσκει κανενός είδους λύση.

Οι διεθνείς αναλύσεις κάνουν λόγο για πρωτόγνωρα επίπεδα υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, με τεράστια αύξηση χρέους - και ιδιωτικού και δημοσίου - σε παγκόσμιο επίπεδο.

Μεγαλώνει έτσι η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης με όλους τους τρόπους και παρ' όλα αυτά δεν μπορούν να καταφέρουν να έρθει η καπιταλιστική οικονομία σε φάση σταθερής μακροπρόθεσμης ανάπτυξης.

Την ίδια στιγμή, δυναμώνουν όλες οι εσωτερικές αντιφάσεις του συστήματος. Εχει αδυναμία να ελέγξει τις παραγωγικές δυνάμεις που το ίδιο δημιουργεί, κεφάλαια λιμνάζουν, δεν μπορούν να επενδυθούν με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους. Ολοι οι διεθνείς οργανισμοί, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, αμερικανικές τράπεζες, η γερμανική τράπεζα μιλούν για την πιθανότητα νέας κρίσης τα επόμενα δύο χρόνια, με πιθανότητα να αγκαλιάσει την Κίνα και την Ιταλία.

Κατά συνέπεια, αναμένουμε όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στους μονοπωλιακούς ομίλους, στα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Η διέξοδος για το λαό βρίσκεται στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, που είναι η μόνη ρεαλιστική γιατί είναι η μόνη πραγματικά φιλολαϊκή.

Είναι η μόνη που μπορεί να δώσει διέξοδο στο κίνημα, στο λαό, να σημάνει πραγματική ανάταση και σαφή προοπτική πάλης, γιατί η διέξοδος βρίσκεται στο δρόμο της σύγκρουσης με το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, για τη νέα κοινωνία, την εργατική εξουσία, το σοσιαλισμό.

Απευθυνόμαστε σε όσους σήμερα μπορούν να δουν ότι η επιλογή του μικρότερου κακού τούς οδήγησε στο μεγαλύτερο. Σε όσους νιώθουν απογοητευμένοι, εξαπατημένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ και αντί να βαδίσουν μπροστά, κοιτάνε πάλι προς τα πίσω, σε προηγούμενες επιλογές τους.

Τους λέμε καμιά εμπιστοσύνη στη ΝΔ, που βρίσκει την ευκαιρία να συναγωνιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ ποιος είναι ο καλύτερος εκτελεστής των εργατικών δικαιωμάτων. Καμιά εμπιστοσύνη στα κόμματα του μεγάλου κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, που διεκδικούν τη σκυτάλη για να τρέξουν στο δρόμο της ίδιας αδιέξοδης πορείας, στην οποία η καπιταλιστική ανάκαμψη εναλλάσσεται με την καπιταλιστική κρίση. Η λύση για το λαό και τη νεολαία δεν είναι η συνεχής εναλλαγή κομμάτων και κυβερνήσεων, που όταν χρεοκοπεί ο ένας, ετοιμάζουν τον άλλον να τον αντικαταστήσει και να κάνει τα ίδια άθλια με τον προηγούμενο στο λαό. Απευθυνόμαστε σε όσους νιώθουν απογοητευμένοι, εξαπατημένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ και αντί να βαδίσουν μπροστά, κάνουν κύκλους γύρω από τον εαυτό τους, κυνηγώντας την ουρά τους σε σχήματα αποτυχημένα πάνω από δύο δεκαετίες τώρα. Να σκεφτούν:

Ποιος χαμήλωσε ακόμα περισσότερο τις απαιτήσεις του κόσμου της εργασίας, της επιστήμης, της προόδου;

Ποιος θέλει καθηλωμένο το εργατικό - λαϊκό κίνημα, ενταγμένο πλήρως στο σύστημα, να παλεύει ουσιαστικά για την ανάπτυξη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου; Να βάζει στόχους στα όρια του εφικτού, δηλαδή στα όρια της φτώχειας;

Ποιος τόλμησε να χτυπήσει το ιερότερο δικαίωμα της εργατικής τάξης, το δικαίωμα της απεργίας;

Ποιος έβαλε την ταφόπλακα στην Κοινωνική Ασφάλιση; Ποιος έχει αλυσοδέσει τα παιδιά μας και τα εγγόνια μέχρι το 2060 με τους στόχους για τα ματωμένα πλεονάσματα;

Ποιος ξέπλυνε τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και μάλιστα στο πρόσωπο του Τραμπ; Ποιος κοροϊδεύει ότι η ΕΕ των καπιταλιστών μπορεί να αλλάξει, να εξανθρωπιστεί;

Ποιος τελικά «βγάζει λάδι», αποθεώνει ένα σάπιο σύστημα, όταν καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορεί η καπιταλιστική ανάπτυξη να είναι δίκαιη, δηλαδή και οι καπιταλιστές να κερδίζουν και οι εργαζόμενοι να ευημερούν;

Ποιος άρπαξε την ευκαιρία για να επιτεθεί με λύσσα στην πρώτη προσπάθεια της εργατικής τάξης να οικοδομήσει το δικό της κράτος, το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε;

Απευθυνόμαστε σε όσους νιώθουν αριστεροί, ριζοσπάστες, σε όσους δεν μεταλλάχτηκαν όπως μεταλλάχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ...

Απευθυνόμαστε σε όσους λένε: Ευτυχώς σ' αυτήν τη χώρα δεν θα υπάρξει σιγή νεκροταφείου γιατί υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, υπάρχει ταξικό εργατικό κίνημα, υπάρχει το ΠΑΜΕ.

Σε όσους θέλουν να ζήσουν τα παιδιά τους σε μια κοινωνία χωρίς ανεργία, φτώχεια, εκμετάλλευση και πολέμους.

Γιατί ο καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός είναι το παρελθόν.

Το ΚΚΕ παλεύει για τον νέο κόσμο.

Ελάτε να γιορτάσουμε μαζί τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, που παραμένει το πιο νέο κόμμα.

Γιατί ο σοσιαλισμός είναι το νέο, που θα νικήσει το παλιό.

Ζήτω τα 100 χρόνια του ΚΚΕ! ΚΚΕ ισχυρό δύναμη για το λαό!