«

Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα/ απ' τες εννιά που άναψα τη λάμπα,/ και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,/ και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω/ κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό»... Συλλαβίζοντας τις λέξεις αυτές του ποιητή, προσπαθείς να εξακριβώσεις μια εποχή με άφθονους αυτοεπαίνους, με λαμπρές κολακείες, με ένδοξες ψευτιές και με κραταιά λάθη των «σοφοτάτων», που ρυθμίζουν τις ζωές όλων μας. Οταν κατορθώσεις να κλείσεις τα αυτιά σου, καίγονται τα μάτια σου από τις φλογισμένες αυταπάτες ανέφελων λόγων, που μετατρέπονται σε εικόνες. Αν κλείσεις και τα μάτια, θα σταματήσουν, άραγε, οι δείκτες του ρολογιού; Θα περιμένουν τα χρόνια μέχρι το επόμενο τυχαίο άνοιγμα των ματιών; Οχι, ο χρόνος δεν περιμένει. «Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα./ Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια».

Μπορεί η προχτεσινή αγωνιστική διαμαρτυρία της ΚΝΕ και της ΟΓΕ ενάντια στη νέα εκπομπή του ΑΝΤ-1 «Μεγάλος Αδελφός» να μην είχε ποιητική χροιά. Η «κίνηση», όμως, η πράξη, φέρει από τη φύση της μια ποιητική διάσταση, που αντιπαρατίθεται με τα «σκουπίδια» και την πεζότητα που προσπαθούν να επιβάλουν με χίλιους τρόπους. Το να παλεύεις ενάντια στην ασχήμια, να αγωνίζεσαι για το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο, το να εναντιώνεσαι στη χυδαιότητα, είναι το φως της ελπίδας και επιπλέον αισθάνεσαι πως ποτέ δε θα είσαι «κατάμονος». Οταν είσαι ενεργός πολίτης, ποτέ δεν είσαι μόνος. Και δεν είμαι μόνος στη σημερινή εποχή, σημαίνει έχω συμμάχους στο όνειρο. Εχω συμμάχους στον αγώνα για την επίτευξη των στόχων και των ιδανικών μου.

Γιατί η εικόνα της καπιταλιστικής κοινωνίας σήμερα μπορεί να μην είναι το γνωστό απολυταρχικό καθεστώς, που συλλαμβάνει, βασανίζει και σκοτώνει όσους σηκώνουν κεφάλι και εξολοθρεύει τους διανοούμενους και καλλιτέχνες. Είναι αυτή, που συλλαμβάνει ή επιχειρεί να αποτρέπει με τη βία όσους σηκώνουν κεφάλι και με τους εντολοδόχους της να εξολοθρεύει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό, το «δικαίωμα», την έννοια της ελευθερίας.

Εκπομπές σαν το «Μεγάλο Αδελφό» είναι ένα βρώμικο φροντιστήριο, σαν τη Σχολή των σοφιστών στις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη. Είναι συνεργός για την ηθική και πνευματική έκπτωση, είναι αυτουργός μιας εκπαιδευτικής λογικής που αποβλέπει μακροπρόθεσμα σε «πτυχιούχους» της φτήνιας, του εξευτελισμού, της επαιτείας. Θα είναι το χρήμα; Θα είναι η φιλοδοξία για μια μέρα «διάσημος»; Ο,τι κι αν είναι, θα είναι η παγίδα για αφελείς και ματαιόδοξους, για να πλουτίζουν τα κανάλια σε βάρος τους, αλλά και σε βάρος της γενικής κουλτούρας του λαού μας.

Ο Στρεψιάδης στις «Νεφέλες» για να εκδικηθεί τους σοφιστές βάζει φωτιά στη Σχολή. Μπορεί να είναι μια πράξη ιδεατή όμως αυτή είναι η αλήθεια. Πρέπει να χτυπήσουμε τη ρίζα του κακού, που είναι η στρεβλή παιδεία. Το επόμενο ραντεβού είναι στο «σπίτι» του «Μεγάλου Αδελφού». Η «φωτιά» υπάρχει στη δυναμική κινητοποίηση των ανθρώπων κάθε ηλικίας, που αντιδρούν με την «κατασκευή» πολλών «Τρούμαν Σόου» (ταινία που καταγράφει τη ζωή ενός ανθρώπου, που τον έχουν παγιδεύσει με κρυφές κάμερες). Ποιος αποκλείει μετά τον «Αδελφό» να γίνουμε υποψήφια θύματα σαν τον «Τρούμαν Σόου»; Ας μην αφήσουμε να περάσουν «τα χρόνια». Θα είναι αργά για όλα.