Σε νομότυπους τοκογλύφους εξελίσσονται οι τράπεζες, βάζοντας ολοένα και βαθύτερα το χέρι στις λαϊκές καταθέσεις. Ο νέος γύρος μείωσης των επιτοκίων που ξεκίνησε προχτές είχε ως αποτέλεσμα το επιτόκιο ταμιευτηρίου να διαμορφώνεται στα επίπεδα του 2% που σημαίνει καθαρή απόδοση 1,7%(!). Περιττό να σημειωθεί ότι το τραπεζικό κεφάλαιο καθόλου δεν ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι ο επίσημος πληθωρισμός «τρέχει» τουλάχιστον στο 3,8%-4%, δηλαδή δύο φορές πάνω από το επιτόκιο που δίνουν. Αξίζει να θυμίσει κανείς ότι οι τράπεζες θησαύριζαν και όταν ο πληθωρισμός έπεφτε, καθώς έσπευδαν να ρίχνουν τα επιτόκια για να ροκανίζουν τις λαϊκές αποταμιεύσεις. Τώρα όμως προσποιούνται πως δε «βλέπουν» πού έχει φτάσει ο πληθωρισμός, ακριβώς για να μπορούν να συνεχίζουν την κερδοσκοπία. Μην πει κανείς η κυβέρνηση τι κάνει, γιατί, απλώς, φανερώνει πως δεν έχει καταλάβει ποιοι είναι στην κυβέρνηση...

Πρόσφατα είναι τα 52 θανατηφόρα κρούσματα παγκοσμίως και άλλα δύο στη χώρα μας, ως συνέπεια των παρενεργειών ορισμένων φαρμάκων. Στην εύλογη συζήτηση, που ακολούθησε, αρκετοί επιχείρησαν να υποβαθμίσουν το όλο ζήτημα και, ιδιαίτερα, να εξοβελίσουν τις τεράστιες και εγκληματικές ευθύνες των μεγάλων πολυεθνικών παραγωγής φαρμάκων. Ηρθε, όμως, η προχτεσινή, ταυτόχρονη καταγγελία δεκατριών από τα πλέον έγκυρα ιατρικά περιοδικά της υφηλίου και κανένας πλέον δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα.

Τα 13 ιατρικά περιοδικά κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις ολέθριες επιπτώσεις που εγκυμονεί ο ασφυκτικός έλεγχος της επιστημονικής έρευνας από τις πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες. Εκμεταλλευόμενες την έλλειψη κρατικών πιστώσεων, καταγγέλλουν τα περιοδικά, οι φαρμακοβιομηχανίες δεσμεύουν τους επιστήμονες με συμβόλαια, που δεν τους επιτρέπουν να ανακοινώνουν ελεύθερα τα πορίσματα των ερευνών τους. Τα όσα δημοσιεύονται αποτελούν συνήθως μια εξωραϊσμένη ή και πλήρως - στον ένα ή άλλο βαθμό - διαστρεβλωμένη εικόνα των πραγματικών παρενεργειών των νέων φαρμάκων και σκευασμάτων, με ό,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται για την παγκόσμια δημόσια υγεία.

Οι επιστήμονες - ερευνητές, σημειώνουν ακόμη τα ιατρικά περιοδικά, ανήκουν συχνά σε πανεπιστημιακά τμήματα με τεράστιες ανάγκες οικονομικών πόρων. Τις ανάγκες αυτές προσφέρονται να καλύψουν οι φαρμακοβιομηχανίες και δεσμεύουν τους ερευνητές με ανάλογα συμβόλαια. Εάν συναντήσουν αντιδράσεις απειλούν να αποσύρουν τις χρηματοδοτήσεις. Εάν οι επιστήμονες αποδεχτούν τους όρους, τότε δεν έχουν συνήθως πρόσβαση σε όλα τα δεδομένα, που συγκεντρώνονται στη διάρκεια των κλινικών ερευνών και που θα μπορούσαν να τους αποκαλύψουν κατά πόσον λειτουργούν αποτελεσματικά τα παραγόμενα σκευάσματα, καθώς και αν υπάρχουν και ποιες παρενέργειες. Επίσης, συχνά δεν έχουν κανένα λόγο στον τρόπο διεξαγωγής των κλινικών δοκιμών, ενώ μπορεί να συμμετάσχουν ελάχιστα στην ερμηνεία των αποτελεσμάτων.

Οι όροι αυτοί, σημειώνουν τα ιατρικά περιοδικά, είναι απαγορευτικοί για όποιον επιστήμονα σέβεται τον εαυτό του. Πολλοί, όμως, αναγκάζονται αν τους αποδεχτούν, επειδή γνωρίζουν ότι, αν δεν το πράξουν, η φαρμακοβιομηχανία - χορηγός θα βρει κάποιον άλλον λιγότερο διστακτικό. Δυστυχώς, ακόμη και στην περίπτωση που ο ερευνητής συμμετάσχει στο σχεδιασμό της κλινικής έρευνας και της συγγραφής των σχετικών αποτελεσμάτων, η μελέτη μπορεί να «θαφτεί» και να μη δει ποτέ το φως της δημοσιότητας, εάν τα συμπεράσματά της δεν ευνοούν τον «χορηγό» και την αύξηση των υπερκερδών του.

Τα συμπεράσματα δικά σας...

Και να σκεφτεί κανείς ότι χτες υπήρξαν 12 νούμερα - ίσως οι μοναδικοί στον κόσμο - που δεν έμαθαν τίποτα για ό,τι συνέβη στις ΗΠΑ. Είναι οι 12 έγκλειστοι στο κλουβί του «Μεγάλου Αδερφού». Αλλά αυτοί, θα πει κανείς, είναι... εθελοντές. Πράγματι, το πλέον σοβαρό ζήτημα βρίσκεται στο γεγονός πως θέλουν να μας κάνουν κι όλους τους υπόλοιπους σαν κι αυτούς.

Γρηγοριάδης Κώστας

Και το θέτουμε έτσι το ζήτημα, γιατί, όσο και να σπάσαμε το κεφάλι μας, δεν μπορέσαμε να βρούμε ούτε ένα (αριθμός: 1) επιχείρημα, που να συνηγορεί στην κατεύθυνση, ότι οι χτεσινές αλλεπάλληλες και φονικές επιθέσεις στις ΗΠΑ ωφελούν, έστω και στο ελάχιστο, τους Αμερικανούς εργαζόμενους, τους λαούς των υπόλοιπων χωρών, τα εργατικά και όποια άλλα κινήματα σε όλο τον κόσμο.

Αντίθετα, σκεφτήκαμε και βρήκαμε πολλά και εύκολα, που συνηγορούν στην κατεύθυνση, ότι τα χτεσινά συγκλονιστικά γεγονότα έρχονται κουτί στην αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική και στις επιδιώξεις της ηγεσίας των ΗΠΑ.

Δεν είναι μόνο - αν και, ίσως, είναι το κύριο - ότι αποκτούν πλέον χεροπιαστή υπόσταση και, μάλιστα, με ιδιαίτερα τραγικό τρόπο, μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης, τα όσα έχουν πει μέχρι σήμερα οι ΗΠΑ για τον τεράστιο και σοβαρότατο κίνδυνο της διεθνούς τρομοκρατίας.

Είναι, επίσης, το γεγονός, πως η μέχρι σήμερα - ούτως ή άλλως - επιθετική και τρομοκρατική πολιτική των ΗΠΑ σε όλο τον πλανήτη αποκτά ένα ακόμη «επιχείρημα». Ενα ακόμη «άλλοθι», για να ξεδιπλώνει τις αντιλαϊκές της επιθέσεις και επιδρομές, όπου αυτές κρίνουν σκόπιμο και τα συμφέροντά τους το επιβάλλουν. Για να επιβάλουν τις αντιδημοκρατικές τους επιδιώξεις και μέτρα, για... για... για...

Δεν ξέρουμε γιατί, αγαπητοί σύντροφοι, αλλά βλέποντας τις χτεσινές εικόνες στις τηλεοπτικές οθόνες, που έδειχναν τον ουρανοξύστη της Νέας Υόρκης να σωριάζεται σαν χάρτινος πύργος, μας ήρθε αυτόματα στο νου ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ, το Φλεβάρη του 1933, στο Βερολίνο...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αυτός ο τόπος, όμως, είτε το θέλουν είτε όχι, γεννάει τον πολίτη που θα αντισταθεί σε οποιεσδήποτε επιβουλές, τόσο του παγκόσμιου κεφαλαίου, όσο και των φερεφώνων του, που δυναστεύουν τη ζωή μας με καταιγισμό φιλτραρισμένων πληροφοριών, με το βομβαρδισμό κάθε λογής μηνυμάτων που πολτοποιούν συνειδήσεις, με την πολιτιστική τυποποίηση και ισοπέδωση, με την «παγκοσμιοποιημένη» οικονομική ανάπτυξη, που έχει σαν θεμέλιο τη φτώχεια και την αθλιότητα, με τη χυδαιότητα του καταναλωτικού μοντέλου.

Γρηγοριάδης Κώστας

Είναι, πράγματι, τυφλές οι «τρομοκρατικές» αυτές επιθέσεις και βρίσκονται, πράγματι, από πίσω τους οργανώσεις, που οι κυρίαρχοι κύκλοι των ΗΠΑ ονομάζουν συνήθως τρομοκρατικές; Εχουν οι όποιες αυτές οργανώσεις το απαιτούμενο επίπεδο οργάνωσης, μέσων, κλπ., για να σχεδιάσουν και να εκτελέσουν μια τόσο μεγάλη και σύνθετη επιχείρηση, ξεπερνώντας ή πιάνοντας στον ύπνο τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, τις υπηρεσίες ασφαλείας αεροδρομίων, συνόρων, κτιρίων (όπως του αμερικανικού Πενταγώνου), κλπ., κλπ.; Και, τέλος πάντων, ακόμη κι αν κάποιος απαντά ναι στα ερωτήματα αυτά, πώς τις απέκτησαν; Μήπως, με την ανάλογη «βοήθεια» των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, μια και οι πάντες γνωρίζουν τις «ιδιαίτερες» σχέσεις των υπηρεσιών αυτών, με πολλούς απ' όσους οι ίδιοι καταγγέλλουν ως «τρομοκράτες»;

Και πέρα από τα ερωτήματα αυτά, υπάρχουν κι άλλα. Οπως, ποιοι πραγματικά ωφελούνται από τα όσα φρικτά και απάνθρωπα συνέβησαν χτες στις ΗΠΑ; Χρειάζονταν ή όχι τα χτεσινά γεγονότα για να αποκτήσουν υπόσταση τα όσα μέχρι σήμερα έλεγε η ηγεσία των ΗΠΑ, περί διεθνούς τρομοκρατίας, ως τον υπ' αριθμόν ένα κίνδυνο του πλανήτη; Γιατί να μην ισχύει και στη συγκεκριμένη περίπτωση ο αστυνομικός, αλλά και λογικός, κανόνας, που θέλει τον ένοχο ανάμεσα σ' αυτούς που κερδίζουν από το όποιο έγκλημα; Και, τέλος πάντων, ανεξάρτητα τι απαντήσεις δίνει ο καθένας στα προαναφερόμενα ερωτήματα, υπάρχει και ποια είναι η σχέση ανάμεσα στην τρομοκρατική και εγκληματική πολιτική των ΗΠΑ, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης και όσων έγιναν χτες; Μήπως το ένα χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο μαζί το αποκρουστικό και απάνθρωπο πρόσωπο της «νέας τάξης» και του σύγχρονου ιμπεριαλισμού;

Δεν έχουμε απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. Τα θεωρούμε, όμως, απολύτως εύλογα και ελπίζουμε ότι η παραπέρα πορεία των εξελίξεων θα δώσει απαντήσεις. Ετσι ή αλλιώς, πάντως, οι λαοί πρέπει να εντείνουν στο έπακρο την επαγρύπνησή τους, τη συσπείρωση και την ενότητά τους και να αποτρέψουν την υλοποίηση των όποιων αντιλαϊκών σχεδίων θα εκδηλωθούν με αφορμή τα χτεσινά συγκλονιστικά γεγονότα στις ΗΠΑ.

Μπορεί η κυβέρνηση Μπλερ να παρουσίασε πρόσφατα τη δική της «Λευκή Βίβλο» για την εκπαίδευση, θέλοντας να προβάλει στη βρετανική κοινή γνώμη την... ευαισθησία και... φροντίδα της για τον νευραλγικό αυτό τομέα, αλλά η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική. Σύμφωνα, λοιπόν, με μελέτη του «London School of Economics», η κυβέρνηση των Εργατικών περιόρισε τις εκπαιδευτικές δαπάνες στο 4,5% του ΑΕΠ, για τα έτη 1998 και 1999, παρά τις τότε υποσχέσεις της και τις σχετικές δηλώσεις του Τ. Μπλερ ότι θα «συγκεντρώσει την προσοχή του στην εκπαίδευση, την εκπαίδευση και πάλι την εκπαίδευση». Ακόμη κι αν δοθούν τα επιπλέον κεφάλαια, τα οποία υπόσχεται τώρα η κυβέρνηση Μπλερ για τα έτη 2003-2004, θα επαναφέρουν τις εκπαιδευτικές δαπάνες στο επίπεδο των αρχών της δεκαετίας του 1990, σημειώνει ο καθηγητής και υπεύθυνος για τη μελέτη Χάουαρντ Γκλένερστερ.

Φανταστείτε, δηλαδή και... να μη συγκέντρωνε την προσοχή του ο Μπλερ, πού θα έφτανε το ποσοστό δαπανών για την εκπαίδευση...

Πολλά είναι τα ερωτηματικά που εγείρονται από τον τρόπο που το υπουργείο Οικονομικών επέλεξε να οικοδομήσει την ιστοσελίδα του στο INTERNET. Μια σελίδα την οποία οι κυβερνώντες προπαγανδίζουν για τον πρωτοποριακό της χαρακτήρα, χάρη στη διαφήμισή της παραχωρούν στη Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων του υπουργείου ειδικό περίπτερο στη ΔΕΘ κ.ο.κ.

Κι όμως! Μόλις μπαίνεις στη σελίδα της Γραμματείας, υπάρχει διαφήμιση - παραπομπή σε ιστοσελίδα ιδιωτικής εταιρίας, η οποία μάλιστα αξιοποιεί τα δεδομένα του υπουργείου και των εφοριών για να δίνει... πληροφορίες στους ενδιαφερόμενους. Για παράδειγμα, οι φορολογούμενοι μπορούν να δουν αν εκκαθαρίστηκε η φορολογική τους δήλωση, πέρα από τη σελίδα του υπουργείου και από την αντίστοιχη παραπομπή στην ιστοσελίδα της ιδιωτικής εταιρίας.

Τι ακριβώς συμβαίνει στο υπουργείο και την κυβέρνηση; Παραδίνουν από τώρα το έργο των εφοριών σε ιδιώτες; `Η μήπως στα πλαίσια κάποιων άγνωστων διασυνδέσεων αποφάσισαν την προκλητική προβολή - διαφήμιση της, συγκεκριμένης στην προκειμένη περίπτωση, ιδιωτικής εταιρίας, στην οποία στέλνουν πελάτες, με το αζημίωτο φυσικά;

Τι φαντάζονται ο Γ. Παπαντωνίου και ο ΓΓ Π. Γεωργιάδης; Θα ήταν επιτρεπτό η ιστοσελίδα του υπουργείου Γεωργίας, ας πούμε, να διαφημίζει με τέτοιο προκλητικό τρόπο κάποια εταιρία που πουλάει σπόρους και λιπάσματα;

Στον εργάτη

ούτε μία,

λέει πως άδεια

έχει ταμεία

κι αν ποτέ

το χέρι ανοίξει,

έτσι στάχτη,

για να ρίξει,

δυο δεκάρες

δίνει μόνο

και τις κλαίει

ένα χρόνο...

*

Μα, σαν είναι

για τους άλλους,

τους αφέντες

τους μεγάλους

το σφιχτό του

ανοίγει χέρι

και τα πάντα

τους προσφέρει,

δίνει ακόμη

- άι στην ευκή του -

όπως λεν

και το βρακί του,

να, η αισχρή

πολιτική του!