«Ο καθημερινός ανυποχώρητος αγώνας μπορεί να βάλει κάποιο φρένο, μπορεί να δώσει ορισμένα αποτελέσματα, αλλά δε θα έχει δυναμική αν δεν οδηγήσει σε πιο ριζοσπαστικές επιλογές με προοπτική», σημείωσε, στη συνέχεια της ομιλίας της η Αλέκα Παπαρήγα.

«Το ΚΚΕ προτείνει, απέναντι στο ενιαίο μέτωπο της εξουσίας των μονοπωλίων, να ορθώσουμε τα κατάλληλα μέσα και όπλα. Να χτίσουμε σε γερά θεμέλια το Μέτωπο του λαού, μια μεγάλη λαϊκή κοινωνική και πολιτική συμμαχία κινημάτων, κομμάτων και άλλων αγωνιστικών οργανώσεων, με τη συμμετοχή και καταξιωμένων αγωνιστών που δεν εντάσσονται σε συγκεκριμένα κόμματα.

Μια συμμαχία που θα εμπνεύσει και θα οργανώσει τη λαϊκή αντεπίθεση, ώστε να αποσπά κατακτήσεις, να παρεμποδίζει τα σχέδια των κρατούντων, να αλλάζει το συσχετισμό δύναμης, να τον ανατρέψει, να αποσπάσει, στην πορεία, την εξουσία. Μια συμμαχία ικανή, όταν δημιουργηθούν, και θα δημιουργηθούν αναμφίβολα οι προϋποθέσεις, να έρθει σε ρήξη με τα συμφέροντα των μονοπωλίων, με τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, εφ' όλης της ύλης. Συμμαχία που θα παίρνει πρωτοβουλίες και θα συμμετέχει σε αντίστοιχες ή συναφείς πρωτοβουλίες σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.

Το Μέτωπο θα περικλείει δυνάμεις που διατηρούν την αυτοτέλειά τους και συναντώνται σε έναν κοινό τόπο, στον αγώνα κατά του μονοπωλιακού κεφαλαίου, κατά του ιμπεριαλισμού. Στις γραμμές του θα δρουν από κοινού τα κινήματα της εργατικής τάξης, της μικρομεσαίας αγροτιάς, των μικροαστικών στρωμάτων που ασφυκτιούν από τη δράση των μονοπωλίων. Πολιτικά κόμματα και οργανώσεις, κινήσεις που συμφωνούν σε μια τέτοια κατεύθυνση αγώνα. Θα μετέχουν κινήματα που εκφράζουν τα αιτήματα της νεολαίας, των γυναικών, κατά της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Κινήματα για τη δημοκρατία, τον Πολιτισμό, την Παιδεία και την Υγεία, το Περιβάλλον, τον Αθλητισμό, κατά των ναρκωτικών. Κάθε κίνημα ή κίνηση που θέλει να προσφέρει σ' αυτή την κατεύθυνση, μέσα από τα ιδιαίτερα προβλήματα που προβάλλει.

Γνωρίζουμε ότι το θέμα των συμμαχιών απασχολεί σήμερα όχι μόνο το λαό αλλά και το σύνολο των κομμάτων. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι αν χρειάζονται συμμαχίες, αλλά για ποιο σκοπό, με ποια προοπτική, σε ποια κατεύθυνση θα κινείται η συμμαχία.

Δε φέρνουν πρακτικά αποτελέσματα συμμαχίες που γίνονται κάτω από τη λογική «τα μικρά κόμματα να ενωθούν κατά των μεγάλων» στις εκλογικές αναμετρήσεις. Ετσι κουκουλώνονται σημαντικές διαφορές που υπάρχουν, αποσιωπάται ουσιαστικά η απάντηση στο μείζον ερώτημα «μετά τις εκλογές τι»; Η μοίρα τέτοιων συμφωνιών είναι προδιαγεγραμμένη: Θα διαλυθούν ή θα χρησιμοποιηθούν από τις δυνάμεις του συστήματος.

Είναι ποτέ δυνατόν να γίνει βιώσιμη, το κυριότερο ωφέλιμη, μια συνεργασία ανάμεσα σε δυνάμεις που έχουν διαφορές κατεύθυνσης στα θέματα της ΟΝΕ, του ΕΥΡΩ, στο κρίσιμο ζήτημα ποια στάση θα πρέπει να κρατήσει μια κυβέρνηση συνεργασίας, απέναντι στις πολύ συγκεκριμένες υποχρεώσεις που επιβάλλει το ΝΑΤΟ;

Είναι δυνατόν να έχει στέρεο φιλολαϊκό χαρακτήρα και πραγματική συνοχή μια συμμαχία, μέσα στην οποία κυρίαρχη ιδέα είναι το κυνήγι της απατηλής σύγκλισης της Ελλάδας με τις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης; Που υποκλίνεται στα ταξικά συνθήματα της ανταγωνιστικότητας που προβάλλουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ;

Ανταγωνιστικότητα στα πλαίσια του καπιταλισμού σημαίνει μάχη μέχρις εσχάτων, ποιος θα έχει την πρωτοκαθεδρία, σημαίνει λοιπόν χάσμα, απόκλιση. Ποιος πιστεύει στα σοβαρά ότι θα επιτρέψουν η Ελλάδα να είναι ισοδύναμη με τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία; Μπορεί κάποιοι Ελληνες επιχειρηματίες να περάσουν επιτυχώς την κούρσα του ανταγωνισμού, αλλά οι εργαζόμενοι θα πηγαίνουν όλο και πιο πίσω.

Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι «σύγκλιση» σημαίνει να ανέβουν τα εισοδήματα και τα κοινωνικά δικαιώματα με τα αντίστοιχα επίπεδα που ισχύουν στη Γερμανία, στη Γαλλία, στη Μεγάλη Βρετανία, ορισμένες χώρες της Βόρειας Ευρώπης. `Η λένε ψέματα συνειδητά, ή αγνοούν τραγικά.

Κάνουν πως δε βλέπουν ότι η φτώχεια, ακόμα και στις πιο ακραίες μορφές, εξαπλώνεται στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, ότι οι κυβερνήσεις τους ήταν οι πρώτες που λανσάρισαν την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Η μόνη σύγκλιση ως τάση που μπορεί να επιτευχθεί, είναι να συναντηθούν οι Ελληνες εργαζόμενοι με τους Ευρωπαίους σε έναν κοινό κατήφορο.

Οσοι επιμένουν για τη σύγκλιση προσπαθούν να δημιουργήσουν την ψεύτικη εικόνα ότι υπάρχει καλή ΟΝΕ, καλό ευρώ, μόνο που στην Ελλάδα συμβαίνει να έχουμε κακή διαχείριση. Στην ουσία ομολογούν ότι δε θέλουν να αλλάξει η γραμμή πλεύσης, αλλά η μορφή και η σύνθεση της κυβέρνησης.

Τι σόι συμμαχία μπορεί να γίνει με δυνάμεις που δέχονται το σχέδιο σταθερότητας στη ΝΑ Ευρώπη, ένα σχέδιο ληστείας των λαών, που δε σταματά ούτε μπροστά στην αλλαγή των συνόρων; Αντίθετα, ευλογεί τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ, προκειμένου να ανοίξουν δρόμους για τα κεφάλαια».

«Είμαστε αποφασισμένοι», συνέχισε η ομιλήτρια, «να κάνουμε το παν για τη δημιουργία του Λαϊκού Μετώπου, που θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος, το μοχλό για νίκες του λαού, ως την τελική του επιτυχία. Βιαζόμαστε, αλλά δεν είμαστε ανυπόμονοι, αν θέλουμε να βάλουμε ισχυρά θεμέλια για μια τέτοια συμμαχία.

Το Μέτωπο δε θα είναι δορυφόρος του ΚΚΕ, ούτε ΚΚΕ με άλλο όνομα. Θα χτιστεί και με τη συμμετοχή και πρωτοβουλία ριζοσπαστικών κινημάτων και πολιτικών δυνάμεων που βλέπουν αυτήν τη συγκεκριμένη ανάγκη.

Εμείς έχουμε ξεκαθαρίσει όχι μόνο στο 16ο Συνέδριό μας, αλλά και πιο πριν, στο 15ο Συνέδριο, ότι η συμμαχία για την οποία εργαζόμαστε δεν προϋποθέτει συμφωνία για το σοσιαλισμό. Ομως, δηλώνουμε δημόσια ότι αυτή η συμμαχία πρέπει να είναι σαφώς οριοθετημένη από τα αστικά κόμματα και την πολιτική τους, από τα σενάρια της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, από τη συναίνεση ή και ανοχή προς τις επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Χρειάζεται αναμέτρηση με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, με τις δεσμεύσεις που προκύπτουν από τη συμμετοχή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά και στρατιωτικά προγράμματα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Οριοθέτηση, δηλαδή, από τη σύγχρονη βάρβαρη επίθεση που δέχεται ο λαός σε όλα τα μέτωπα, με αφετηρία την οικονομία, τις εργασιακές σχέσεις, την εξωτερική πολιτική της χώρας.

Για μας το «Σοσιαλισμός ή καπιταλιστική βαρβαρότητα» είναι επίκαιρο ζήτημα όσο ποτέ. Ωστόσο, δεν έχουμε την απαίτηση όλοι οι άλλοι να συμφωνούν μαζί μας. Αλλες δυνάμεις θα έχουν διαφορετική αντίληψη για τα χαρακτηριστικά του σοσιαλισμού. Αλλες δε θα συμφωνούν με αυτήν την προοπτική, θα στηρίζουν τη δική τους εκδοχή της αλλαγής στο επίπεδο της εξουσίας. Επομένως, πρέπει να υπάρξει μια μορφή συμβιβασμού γύρω από μια ενοποιητική ιδέα».

«Θεωρούμε», τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «ότι η πρότασή μας για λαϊκή οικονομία μπορεί να αποτελέσει ενοποιητική ιδέα προοπτικής. Φορέας της θα είναι η αντίστοιχη εξουσία, η λαϊκή διακυβέρνηση, η λαϊκή εξουσία, που θα κατοχυρώνει στην πράξη και όχι με φιλολογικές διακηρύξεις τη λαϊκή ενεργοποίηση, τον εργατικό, γενικότερο κοινωνικό έλεγχο.

Με τη λαϊκή οικονομία διασφαλίζεται η ικανοποίηση των συμφερόντων της εργατικής τάξης, αλλά και τα συμφέροντα των μικρονοικοκυραίων, των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, της αγροτιάς, μέσα από αντίστοιχους λαϊκούς αγροτικούς και παραγωγικούς συνεταιρισμούς που εντάσσονται και βοηθούνται από τον κεντρικό πανεθνικό οικονομικό μηχανισμό διεύθυνσης. Το πιο βασικό είναι ότι διασφαλίζεται ο βασικός, συγκεντρωμένος παραγωγικός πλούτος της χώρας, να υπηρετεί το λαό, καθώς θα ανακηρυχτεί τυπικά και ουσιαστικά σε συλλογική λαϊκή περιουσία.

Η λαϊκή οικονομία θα ενεργοποιήσει όλες τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, θα αναζητήσει στηρίγματα και διεθνείς συνεργασίες, με βάση το αμοιβαίο όφελος. Παλεύουμε για μια Ελλάδα που δε θα είναι απομονωμένη, εξαρτημένη και υποδεέστερη μέσα στο φρούριο του ιμπεριαλισμού, αλλά μια Ελλάδα που θα παλεύει για τη διεθνιστική συνεργασία υπέρ των λαών και κατά του ιμπεριαλισμού. Δε θα είμαστε μόνοι μας, θα συναντήσουμε στο δρόμο λαούς και κυβερνήσεις που θέλουν να χειραφετηθούν από τις ιμπεριαλιστική καταπίεση, την ενσωμάτωση, την προσαρμογή.

Η πρότασή μας είναι ρεαλιστική, γιατί συμφέρει το λαό και τη διεθνή συνεργασία. Μπορεί να είναι δύσκολο άμεσα και μέσα σε μια νύχτα να αναδειχτεί το Μέτωπο συμμαχίας με τη συμμετοχή ευρύτερων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Αυτό δε σημαίνει ότι καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια, περιμένοντας το μάννα εξ ουρανού.

Στο δρόμο για το Μέτωπο, μαζί με τους συνεργαζόμενους και συμμάχους, που ήδη περπατάμε μαζί, παλεύουμε να στεριώσουν και να διευρυνθούν συσπειρώσεις που έχουν αναδειχτεί, να γίνουν και νέες.

Εδώ δίνει εξετάσεις η κάθε πολιτική δύναμη που στέκεται κριτικά στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Και εμείς κρινόμαστε αυστηρά κάθε μέρα. Δεν είμαστε της λογικής ή όλα ή τίποτε. Υπάρχουν μέτωπα και πεδία δράσης που μπορεί να συγκεντρωθούν ευρύτερες δυνάμεις. Εκεί θα φανεί, μπροστά στους ίδιους τους εργαζόμενους, αν υπάρχει προοπτική γενικευμένης συμφωνίας. Αυτοί που αρνούνται μια τέτοια συμμετοχή στο όνομα της αναγκαιότητας γενικής συμφωνίας ένα πράγμα αποδεικνύουν: Οτι δε θέλουν συγκεκριμένη δέσμευση σε συγκεκριμένα ζητήματα».