Πεδίο όλο και πιο σκληρών ανταγωνισμών αποτελεί σταθερά η «γειτονιά» μας, με χαρακτηριστική την προσπάθεια της ελληνικής αστικής τάξης να διασφαλίσει δραστήριο ρόλο αφενός στους επιχειρηματικούς σχεδιασμούς ισχυρών μονοπωλίων (προσδοκώντας οφέλη και για την ίδια), αφετέρου σε μια σειρά στρατιωτικές ασκήσεις και συνεργασίες που πυκνώνουν, συγκεντρώνοντας περισσότερα «σύννεφα πολέμου» πάνω από τους λαούς της Ανατολικής Μεσογείου. Ενδεικτική είναι, για παράδειγμα, η «ορμή» με την οποία η κυβέρνηση πρωτοστατεί στις επαφές με Ισραήλ - Ιταλία - Κύπρο για τον αγωγό «East Med», αλλά και τα γυμνάσια π.χ. με ΗΠΑ - Ισραήλ που ξεκινούν άμεσα.

Την ίδια στιγμή, νέα όξυνση διεργασιών και αναμετρήσεων στην περιοχή, με ευρύτερες διαστάσεις, μάλιστα, προμηνύει και η αποφασιστικότητα με την οποία καθορίζει τα δικά της βήματα και η τουρκική αστική τάξη. Οι φιλοδοξίες της Τουρκίας διευρύνονται, αφού εκτός από το ρόλο του «ενεργειακού κόμβου» μεταξύ Δύσης και Ανατολής (με αξιοποίηση και επέκταση του δικτύου αγωγών που έχει) φαίνεται ότι διευρύνει τις βλέψεις της.

Την Τρίτη 14 Μάρτη, ο Τούρκος υπουργός Ενέργειας Μπεράτ Αλμπαϊράκ, μιλώντας στην 8η Γενική Συνέλευση της τουρκικής Ενωσης Λειτουργών Συστημάτων Διανομής Ενέργειας (ELDER) στην Αγκυρα, σημείωσε - σύμφωνα με τη «Χουριέτ» - ότι η Τουρκία «επιδιώκει να γίνει πιο δραστήρια στην υπεράκτια εξόρυξη πετρελαίου και αερίου», ανακοινώνοντας ότι μέχρι τα τέλη Μάρτη - αρχές Απρίλη θα ξεκινήσουν σχετικές έρευνες ταυτόχρονα σε Μαύρη Θάλασσα και Μεσόγειο. «Αυτή θα είναι μια σημαντική χρονιά για τη θαλάσσια εξερεύνηση πετρελαίου και αερίου... Αυτή η χρονιά θα είναι πιο δραστήρια για μας...». Ο Αλμπαϊράκ διευκρίνισε ότι στόχος της Τουρκίας δεν είναι μόνο η διενέργεια σεισμογραφικών μελετών, αλλά και η έναρξη μελετών για την εξερεύνηση και την εξόρυξη στη Μεσόγειο μέσα στα επόμενα πέντε με δέκα χρόνια, επιμένοντας μάλιστα ότι οι εξορύξεις στη Μεσόγειο, ως μια περιοχή που έχει στρατηγική σημασία για την Τουρκία, θα επιτρέψουν στην περιοχή να αυξήσει την παρουσία της στην παγκόσμια βιομηχανία εξόρυξης.

Ο Αλμπαϊράκ είχε διαμηνύσει το αυξανόμενο και πολύπλευρο ενδιαφέρον της Τουρκίας για το αέριο της Μεσογείου, με αντίστοιχη παρέμβαση και στις 8 Μάρτη, στις ΗΠΑ, σε Διάσκεψη για την Ενέργεια που οργανώθηκε στο Χιούστον με οργανωτή τον κολοσσό διεθνούς παροχής πληροφοριών και συμβουλευτικής IHS. Εστιάζοντας και τότε στα σχέδια δυναμικής εμφάνισης σε Μαύρη Θάλασσα και Μεσόγειο, υπογράμμισε πως «η Τουρκία θα διεξαγάγει ενεργά τις εξορυκτικές της δραστηριότητες σε πολλαπλές διαστάσεις και με πιο προηγμένες ικανότητες». Μάλιστα, μιλώντας σε τουρκικά ΜΜΕ, χαρακτήρισε «καρποφόρα» την εμφάνισή του στη διάσκεψη και πρόσθεσε ότι είχε αρκετές σημαντικές επαφές.

Με δεδομένη την αποφασιστικότητα της Τουρκίας να διεκδικήσει χώρο για τα δικά της μονοπώλια, στις 15 Μάρτη η φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Σαμπάχ», σε μεγάλη οικονομική ανάλυση, διαπίστωνε ότι «ο αριθμός των πλευρών (που διεκδικούν ρόλο) στην περιοχή αυξάνεται περαιτέρω», αλλά και ότι «για αυτό και ο μόνος τρόπος για αυτούς τους παίκτες να εκμεταλλευτούν τα άφθονα αποθέματα φυσικού αερίου στην περιοχή απαιτεί πολυεθνική συνεργασία».

Το δημοσίευμα παρέθετε διάφορες συστάσεις Τούρκων ακαδημαϊκών και αναλυτών, σύμφωνα με τις οποίες «η χώρα δεν πρέπει να περιοριστεί στα δικά της θαλάσσια ύδατα», αλλά «θα πρέπει να συνεργαστεί με άλλες χώρες στην περιοχή, διεξάγοντας έρευνες και στα δικά τους θαλάσσια ύδατα, όπως και διατηρώντας εταιρικές σχέσεις με πολυεθνικούς ομίλους για τη χρησιμοποίηση των πλατιών αποθεμάτων αερίου στη Μεσόγειο».

«Αν η Τουρκία εμπλακεί στην εξόρυξη σε αυτές τις περιοχές (σ.σ. Μαύρη Θάλασσα και Μεσόγειο), μια κοινοπραξία εταιρειών που ήδη δραστηριοποιούνται στην περιοχή, όπως και ευρωπαϊκές εταιρείες, θα μπορούσαν όλες να κερδίσουν» υποστήριζαν οι ίδιοι, με την επισήμανση της «αναγκαιότητας η Τουρκία να αναλάβει δράση ως ενεργός παίκτης, καθώς η Ευρώπη βρίσκεται καιρό στην περιοχή». Μεταξύ άλλων, επαναλαμβανόταν η εκτίμηση ότι η μεταφορά του αερίου μέσω Τουρκίας θα ήταν μακράν η πιο οικονομική λύση, έναντι της επιλογής της υγροποίησης και της μεταφοράς του μέσω τερματικών LNG (Υγροποιημένου Φυσικού Αερίου) και υποστηριζόταν: «Αν τα αποθέματα φυσικού αερίου παραδίδονταν (στις αγορές) σε βαρέλια όπως στην περίπτωση του πετρελαίου, η Μεσόγειος θα γινόταν ένα λουτρό αίματος. Αλλά η κατασκευή αγωγών απαιτεί πολυεθνική συνεργασία. Αυτή η απαίτηση για συνεργασία θα συνέβαλλε σίγουρα στην ειρήνη στην περιφέρεια...».

Ολα τα παραπάνω βεβαιώνουν ότι η επιθετικότητα των μονοπωλίων για τη μοιρασιά του πλούτου της περιοχής μας θα συνεχίσει να δυναμώνει, όχι εξαιτίας καμιάς ξεροκεφαλιάς κάποιου αυταρχικού ηγέτη (σ.σ. όπως επιμένουν πολλοί να ερμηνεύουν τις κινήσεις της Αγκυρας). Αλλά, γιατί αυτό υπαγορεύει η υπεράσπιση των συμφερόντων της μιας ή της άλλης μερίδας του κεφαλαίου, σε ένα περιβάλλον ευρύτερων ανταγωνισμών που κλιμακώνονται γοργά και δεν αποκλείεται να «παρασύρουν», ή τουλάχιστον να «αλλάξουν», και παλιότερες συμμαχίες. Από αυτή την πλευρά και οι εξελίξεις στο Κυπριακό και οι εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά αναμένονται «πλούσιες», με τους εκπροσώπους των μονοπωλίων να διαθέτουν στην υπηρεσία τους πολλά «εναλλακτικά» όπλα: από το σκληρό παζάρεμα μέχρι και την ανοιχτή σύγκρουση, σε όλα τα επίπεδα.