Η «φονικότερη τρομοκρατική επίθεση στην Ιστορία της Τουρκίας» (όπως χαρακτηρίστηκε το μακελειό του περασμένου Σαββάτου) σημειώθηκε σε μια γεωγραφική περιοχή, αλλά και μια χρονική περίοδο, που εντείνονται σφοδρά οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί με επίκεντρο τη Συρία, συνολικά τη Μέση Ανατολή. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να παρακολουθήσουμε τα όσα θα ακολουθήσουν το θάνατο (κι άλλων) δεκάδων αθώων ανθρώπων, που, από την πρώτη στιγμή, έδωσε νέα «τροφή» στη συζήτηση περί «ασφάλειας» και «ανάγκης για πάλη κατά του εξτρεμισμού και των τζιχαντιστών», εντός και κυρίως εκτός των συνόρων της συγκεκριμένης χώρας.

Το ποιος κρύβεται πραγματικά πίσω από τη διπλή βομβιστική επίθεση στο κέντρο της Αγκυρας το Σάββατο, δύσκολα θα αποκαλυφθεί. Το σίγουρο είναι ότι χύθηκε αίμα στο πλαίσιο μιας λαϊκής κινητοποίησης. Αυτό, ελάχιστες βδομάδες πριν από τις επαναληπτικές βουλευτικές εκλογές, ενώ η Τουρκία υψώνει τους τόνους (και τα όπλα) απέναντι στους Κούρδους, σε συνθήκες υποδαύλισης και εθνοτικών ή θρησκευτικών αντιθέσεων στο φόντο των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής. Η τουρκική αστική τάξη συνεργάζεται και ανταγωνίζεται με μια σειρά δυνάμεις στην περιοχή, ενώ και μεγάλοι «παίκτες», όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία, διεκδικούν πρωταγωνιστικό ρόλο στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» με επίκεντρο τη Συρία και γενικά τη Μέση Ανατολή. Ετσι, τα γεγονότα του Σαββάτου αναζωπυρώνουν τη συζήτηση για το πώς θα κατακτηθεί η «σταθερότητα» στην περιοχή, με την έννοια φυσικά που της δίνουν οι ιμπεριαλιστές: Δηλαδή με βάση το συσχετισμό δυνάμεων και τις συμμαχίες που κάθε μερίδα του κεφαλαίου εκτιμά ότι ευνοεί την προώθηση των σχεδιασμών της.

Πίσω από τη συζήτηση για την «ικανότητα» της τουρκικής κυβέρνησης, να εγγυηθεί την «ασφάλεια» και την ιμπεριαλιστική «ειρήνη» στη χώρα, αποτυπώνεται ο προβληματισμός στην ντόπια αστική τάξη να διαμορφώσει τακτική για την υπεράσπιση της θέσης της, ως δύναμης με ιδιαίτερα συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή που διαπλέκονται με τα διάφορα και διαφορετικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, αλλά και ο προβληματισμός ισχυρών ιμπεριαλιστικών επιτελείων για τις σημερινές «ισορροπίες» στην περιοχή. Να θυμίσουμε κόντρες με τις ΗΠΑ για την υπόθεση της Συρίας, τη μετέπειτα μεταστροφή της, αλλά και το άνοιγμα τελευταία στην ΕΕ και τη Γερμανία.

Ετσι, για παράδειγμα, μια σειρά διεθνείς αντιδράσεις στο μακελειό έχουν τη δική τους σημασία, όπως για παράδειγμα η ανακοίνωση της επίσκεψης Μέρκελ στην Αγκυρα (για την οποία δεν ξεκαθαρίστηκε αν ήταν προγραμματισμένη από πριν), με βασικό θέμα στην ατζέντα της και τον «αγώνα κατά της τρομοκρατίας», αλλά και το προσφυγικό. Στις Βρυξέλλες, η επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, Φεντερίκα Μογκερίνι, πριν αρχίσει η συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών επέλεγε να θυμίσει στην Αγκυρα ότι «σήμερα περισσότερο από ποτέ μοιραζόμαστε μια κοινή ατζέντα όταν πρόκειται για την ασφάλεια, τη σταθερότητα και την ειρήνη στην περιοχή» και ο γγ του ΝΑΤΟ επισήμανε πως η Τουρκία «έχει το δικαίωμα να αμυνθεί», συμπληρώνοντας ταυτόχρονα ότι περιμένει «η απάντησή της να είναι αναλογική». Τα ερωτήματα αυξάνονται, αν σκεφτεί κανείς ότι η πολύνεκρη επίθεση σημειώθηκε σχεδόν παράλληλα με την ανακοίνωση στελεχών του ΡΚΚ ότι η οργάνωση είναι έτοιμη για εκεχειρία, ενώ τουλάχιστον ένα μέρος όσων εμπλέκονται σε μια από τις πιο μακρόχρονες αντιπαραθέσεις της περιοχής εμφανίζονται διαθέσιμοι για νέες «ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις».

Οι συνολικότερες εξελίξεις στην περιοχή, με τη στρατιωτική «εμπλοκή» της Ρωσίας στη Συρία, με μια σειρά άλλες δυνάμεις να διεκδικούν θέση ευρύτερα σε Μέση Ανατολή και Ανατολική Μεσόγειο (όπως οι πετρελαιομοναρχίες, π.χ. Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ, το Ιράν, αλλά και η Κίνα) με «κινητικότητα» στο Κουρδικό, με ορατά τα σχέδια για αλλαγές στα σύνορα διαφόρων χωρών, αλλά και εξελίξεις σε «προβλήματα» με το δικό τους ειδικό βάρος στο γεωπολιτικό χάρτη όπως είναι και το Κυπριακό, ένα πράγμα φανερώνουν: Οτι το αυξανόμενο «ενδιαφέρον» πολλών και συχνά αντίπαλων μερίδων του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων για την περιοχή μεγαλώνει διαρκώς τους κινδύνους για τους λαούς, διευρύνει τα πεδία των συγκρούσεων και την αποφασιστικότητα όσων συμμετέχουν σε αυτές να προστατέψουν τα συμφέροντά τους.

Καθόλου τυχαία το ΚΚΕ στην ανακοίνωση, με την οποία καταδίκασε το μακελειό, σημείωνε ότι «οι εξελίξεις επιβάλλουν να δυναμώσει η ετοιμότητα και η κοινή δράση των λαών της περιοχής κόντρα στα αντιλαϊκά σχέδια των αστικών τάξεων, των ιμπεριαλιστών». Γιατί είναι ολοφάνερο ότι τα αντιλαϊκά σχέδια πολλαπλασιάζονται διαρκώς, ιμπεριαλιστικές (δηλαδή θανάσιμες για τους λαούς) συμμαχίες αναθεωρούνται. Σε αυτό το πλαίσιο θα δυναμώσει και η προσπάθεια κάθε μερίδας των μονοπωλίων και του πολιτικού τους προσωπικού να στρατεύσουν τους εργαζόμενους πίσω από τα δικά της σχέδια, ενάντια στα δικά τους ταξικά συμφέροντα με διάφορα κάθε φορά προσχήματα, αλλά και ενάντια στα ταξικά τους αδέλφια, τους εργαζόμενους άλλων χωρών. Οι λαοί όμως δεν πρέπει να δεχτούν να γίνουν βορά στα σχέδια κανενός ιμπεριαλιστή. Πρέπει να οργανωθούν και να δράσουν κόντρα σε όλα τα στρατόπεδα όσων ταυτίζουν την «ασφάλεια» και τη «σταθερότητα» με την ικανότητα των μονοπωλίων να τους γονατίζουν και να κλέβουν το μόχθο τους.