«Η έκδοση του Μιλόσεβιτς στη Δύση σημαίνει απλώς το βάρος του σε χρυσάφι, με τον ίδιο τρόπο που όσο αντιστάθηκαν και όπως αντιστάθηκαν στη δυτική επέμβαση στη χώρα τους σήμαινε η παρουσία του, το βάρος του σε αίμα. Πιστεύω ότι πρόκειται για ένα τέλειο εξευτελισμό κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας, αλλά αυτό πλέον είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο στο νέο πνεύμα που έχει κυριαρχήσει μέσω της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης, που είναι η νέα τάξη. Δεν εκπλήσσει πια, όπως επίσης, γιατί αρχίζουμε να συνηθίζουμε, δεν εκπλήσσει και εκ των υστέρων, κοιτώντας όλη την κρίση της Γιουγκοσλαβίας, το ξεκαθάρισμα πλέον των ρόλων που ο κάθε παράγοντας έπαιξε σ' αυτή την κρίση. Πιστεύω ότι για όλους όσοι υποστήριξαν το γιουγκοσλαβικό λαό στον αγώνα του κατά της δυτικής επέμβασης υπήρχε από τότε ξεκάθαρο στο μυαλό τους, τουλάχιστον στους περισσότερους, ότι άλλο πράγμα είναι αυτό και άλλο η ταύτιση αυτού του αγώνα με τον ίδιο τον Μιλόσεβιτς. Από ιστορική άποψη, ο Μιλόσεβιτς και να μην υπήρχε, οι Αμερικανοί θα έπρεπε να τον έχουν εφεύρει... Το ζήτημα όμως δεν είναι ο ρόλος του Μιλόσεβιτς και πόσο εύκολα παραδόθηκε το Κοσσυφοπέδιο στη Δύση ή πόσο εύκολα οδηγήθηκε σε κρίση λόγω της πολιτικής Μιλόσεβιτς η ίδια η Γιουγκοσλαβία και αποσαθρώθηκε, το θέμα είναι ότι όλα αυτά έπρεπε να είναι υπόθεση των δυνάμεων που δρουν μέσα στην ίδια τη χώρα και, βεβαίως, δεν μπορούν να αποτελούν πρόσχημα για επέμβαση άλλων δυνάμεων και κατάλυση κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας. Η παράδοση του Μιλόσεβιτς, σηματοδοτεί και για τους υπόλοιπους λαούς της περιοχής ανάλογες πιθανές εξελίξεις, οι οποίες έτσι ή αλλιώς συμβαίνουν, έτσι ή αλλιώς έχουμε αλλαγή συνόρων στην περιοχή, έτσι ή αλλιώς έχουμε έναν εν δυνάμει και υφέρποντα τρίτο βαλκανικό πόλεμο. Ολοι μπορούν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους, νομίζω, αλλά απλώς ελάχιστοι θέλουν να τα κοιτάξουν, να τα δουν κατάματα».