Υμνος στη νέα ζωή, αλλά και τον κύκλο της ζωής που συνεχίζεται αιώνια η ταινία, του τρίτου, λιγότερο συμβατικού σκηνοθέτη, του κλασικού σοβιετικού κινηματογράφου, οι άλλοι δύο είναι ο Αϊζενστάιν και ο Πουντόβκιν, συνδυάζει, όπως όλα τα φιλμ του μεγάλου αυτού δημιουργού έντονη θεατρικότητα, αλλά και δυναμική ντοκουμενταρίστικη εικονογραφία. Ξεδιπλώνεται δε, αργά, με ρυθμό φυσικό σαν τις διαδικασίες της ίδιας της ζωής. Με την παράθεση πολλαπλών πλευρών του ίδιου «αντικειμένου», ένα προτσές που δε λειτουργεί σωρευτικά αλλά αντιθετικά και προσβλέπει σε μια καινούργια, διαλεκτική, όψη. Τα προβλήματα που τίθενται διέπονται από διαχρονική παγκοσμιότητα, είναι ακόμα επίκαιρα και όχι μόνο για τους Ρώσους. Ο Ντοβζένκο υπήρξε όπως αναφέρει ο Βασίλης Ραφαηλίδης «κάτι περισσότερο από ποιητής: ένας διαλεκτικός. (...) και θα ήταν πολύ δύσκολο να χαθεί στην ομίχλη της ποιητικής αοριστίας και της ιδεολογικής της ασάφειας».

Η «Γη», φωτεινή και ποιητική συνεισφορά στο βασίλειο του διαλεκτικού σινεμά, αφηγείται μια απλή ιστορία ανάμεσα σε μια οικογένεια κουλάκων και τους νεαρούς αγρότες μιας κολεκτίβας. Οι κουλάκοι αρνούνται να πουλήσουν τη γη τους στην κολεκτίβα και ο Βασίλι, πρόεδρος του χωριού, την επιτάσσει. Αγοράζει κι ένα καινούργιο τρακτέρ που θα βοηθήσει την παραγωγή της κολεκτίβας. Ενα βράδυ, ο γιος των κουλάκων δολοφονεί τον Βασίλι. Ο πατέρας του νεκρού, διώχνει παπάδες και δεσποτάδες και ζητά σύγχρονη ταφή για το παιδί του «με νέα τραγούδια για τη νέα ζωή». Η ταινία ολοκληρώνεται με μια ακόμα αντιστροφή. Το θλιβερό γεγονός της κηδείας του πρωτοπόρου κολχόζνικου Βασίλι, μετατρέπεται σε εκστατική νεκρική γιορτή, σε πανηγύρι για τον νέο σοβιετικό άνθρωπο...

Παραγωγή: Σοβιετική Ενωση (1930)