Στο βήμα της Ημερίδας, ο ηθοποιός Τ. Βανδής. Παραθέτουμε τις επισημάνσεις του:
«Φίλοι και φίλες, σύντροφοι και συντρόφισσες, θα καταθέσω όσο γίνεται πιο σύντομα λίγο από την εμπειρία μου και τη γνώμη μου για την αμερικάνικη τρομοκρατία. Δεν έτυχε να ξέρω και άλλη και φυσικά δεν εννοώ τις τρομοκρατικές πράξεις που ξεκίνησαν από τότε που γεννήθηκαν οι ΗΠΑ, όπως την εξολόθρευση των Ινδιάνων, τη δολοφονία των απεργών του Σικάγο, την τρομοκρατική εφτάχρονη δίκη των εργατών Σάκο και Βαντσέτι, για να καταλήξουν τελικά να τους καταδικάσουν σε θάνατο για φόνο που δεν είχαν κάνει.
Ούτε τον μακρόχρονο αποκλεισμό της Κούβας, τον καταστροφικό βομβαρδισμό του Ιράκ και σε συνέχεια τον αποκλεισμό του, που οδηγεί άντρες γυναίκες και παιδιά σε θάνατο. Και βρέφη, που δε βγήκαν ποτέ από την κούνια τους».
«Τα εγκλήματα που όλοι τα ξέρουμε δεν έχουν τέλος, με πιο πρόσφατο τη σφαγή του σερβικού άμαχου πληθυσμού. Ποιος είναι ο εκτελεστής αυτής της απάνθρωπης πολιτικής; Ο Κλίντον; Ναι, αλλά θα ήταν πιο σωστό να πούμε, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα μπορούσε να μην είναι ο Κλίντον, κάποιος άλλος, οποιοσδήποτε με αρκετή εγκληματική κλίση, για να αντέχει να είναι Πρόεδρος των ΗΠΑ.
Ο Κλίντον δε ζούσε το 1776, όμως τα εγκλήματα γίνονται από τότε, το σύστημα είναι που σκοτώνει, η Wall Street σήμερα, οι πολυεθνικές, το κεφάλαιο γενικά και αυτή η Αμερική θέλει να συνεργαστούμε για την πάταξη της τρομοκρατίας. Θέλει να συνεργαστούμε αυτή η Αμερική, που, όταν ήθελε να μας πιέσει, μας χτυπούσε οικονομικά, κηρύσσοντας την Ελλάδα επικίνδυνη χώρα και πείθοντας τους τουρίστες να μη μας επισκέπτονται.
Οι αρχιτρομοκράτες μάς ζητούν να συνεργαστούμε για την πάταξη της τρομοκρατίας. Οι επιστήμονες στην τρομοκράτηση των λαών, με βόμβες ή με χρήμα. Η σκιά του Μακάρθι πλανιέται πάνω από την Αμερική, πάνω από την Καλιφόρνια ιδιαίτερα. Φυσικά, είναι φυσικό, μια που η τρομοκρατία Μακάρθι χτύπησε τον κλάδο του Κινηματογράφου, ηθοποιοί και σκηνοθέτες αποκλείστηκαν από τις δουλιές, συγγραφείς έγραφαν με ψευδώνυμο για ψίχουλα, πολλοί άλλαζαν επάγγελμα, υπήρξαν και αυτοκτονίες.
Πρωτοπήγα στην Αμερική λίγα χρόνια μετά την κατάργηση της Επιτροπής αντιαμερικανικών ενεργειών του Μακάρθι. Ο φόβος του αποκλεισμού από τις δουλιές ήταν τέτοιος, που αυτοί που έδειξαν μετάνοια και εδήλωσαν αντικομμουνιστές, προδίδοντας συναδέλφους τους, έπεισαν σιγά σιγά τον εαυτό τους, ότι οι κομμουνιστές είναι πράγματι κατάσκοποι και εχθροί της Αμερικής. Σ' αυτό, βέβαια, βοήθησε και ο ψυχρός πόλεμος, ο Μακάρθι έφυγε, αλλά ο Μακαρθισμός παρέμεινε.
Σε ένα μεγάλο πάρτι που δόθηκε σε ένα εξοχικό σπίτι το 1967, ο Σαββάλας, που είχε μόλις γυρίσει από σύντομη επίσκεψη στην Ελλάδα, είχε δημιουργήσει έναν κύκλο και μιλούσε για το μεγαλείο της χούντας. Σε μια στιγμή είπε "μόλις γύρισα από την Ελλάδα και διαπίστωσα προσωπικά, ότι η Ελλάδα είναι καλύτερα από κάθε άλλη φορά". Τον ρώτησα πολύ ευγενικά "σε άκουσα να λες, ότι ήταν η πρώτη φορά που πήγες στην Ελλάδα. Πώς ξέρεις πώς ήταν πριν;". Αυτόματα, έγινα λεπρός, το πηγαδάκι που είχε σχηματίσει ο Σαββάλας διαλύθηκε και έμεινα μόνος, δε μου ξαναμίλησε κανείς.
Εμεινα τελευταίος, γιατί θα κοιμόμουν εκεί, εκείνο το βράδυ. Από τους 150 του πάρτι, μόνο 5 βρήκαν τρόπο να με χαιρετήσουν με ένα συνωμοτισμό, που θα τον ζήλευαν οι παράνομοι της Κατοχής. Βέβαια, από τη μέρα που πήγα στην Αμερική ως την ημέρα που έφυγα, τα πράγματα άλλαξαν πολύ».
«Τώρα μπορείς να βρεις ανθρώπους, να συμφωνήσουν μαζί σου, πάνω σε κοινωνικά ζητήματα, όμως αυτή η εικόνα του πηγαδιού και της λέπρας έρχεται ξανά μπροστά στα μάτια μου. Από την ημέρα της Συμφωνία του Σένγκεν, έτσι θα γίνουμε και εμείς, θα μας χωρίζουν στα δυο. Θα το επιτρέψουμε; Θα είναι τρομοκράτες οι γυναίκες που θα κατέβουν να διαμαρτυρηθούν στους δρόμους με άδειες κατσαρόλες και άδεια καλάθια; Θα είναι τρομοκράτες συνδικαλιστές που οργανώνουν τις απεργίες που ψηφίζει ο κλάδος τους; Θα είναι τρομοκράτες οι αγρότες που ξεκληρίζονται; Θα είναι τρομοκράτες οι μαθητές που θα κατέβουν στους δρόμους να αγωνιστούν για μόρφωση; Θα το επιτρέψουμε;
Δε θα πρέπει να βρούμε λύσεις; Και πρώτα - πρώτα να βρούμε τρόπους να επικοινωνήσουμε με τον λαό, μια και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δουλεύουν για τα αφεντικά.
Και, τελειώνοντας, θα πω ότι όλοι οι δημοσιογράφοι δεν είναι το ίδιο, άλλο οι ιδιοκτήτες και τα κοπέλια τους και άλλοι οι τίμιοι επαγγελματίες. Ευχαριστώ».