Σε «περιπέτεια» μπαίνει το Ταμείο Αλληλοβοήθειας Προσωπικού Ιονικής - Λαϊκής Τράπεζας και άλλων Τραπεζών (ΤΑΠΙΛΤ - ΑΤ), που είναι Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ) μετά από απόφαση που έλαβαν οι Σύλλογοι εργαζομένων που υπάγονται στο Ταμείο, να κινήσουν τις διαδικασίες διάλυσης και ρευστοποίησης των περιουσιακών του στοιχείων.

Αφορμή γι' αυτήν την απόφαση στάθηκε μια δικαστική απόφαση που αυξάνει τις επικουρικές συντάξεις κατά 70%, ύστερα από προσφυγή ορισμένων συνταξιούχων, οι οποίοι δεν αποδέχτηκαν τις μειώσεις που είχαν επιβληθεί στις συντάξεις τους ύστερα από αναλογιστική μελέτη, προκειμένου το Ταμείο να συνεχίσει να δίνει συντάξεις και στο μέλλον.

Το ΤΑΠΙΛΤ-ΑΤ καλύπτει περίπου 6.200 ασφαλισμένους και 5.500 συνταξιούχους και τα αποθεματικά του υπολογίζονται στα 220 εκατομμύρια ευρώ. Ομως οι Σύλλογοι εργαζομένων θεωρούν ότι με βάση τη δικαστική απόφαση, το Ταμείο «τινάζεται στον αέρα» και δεν θα μπορεί πλέον μετά από μερικά χρόνια να δίνει συντάξεις. Στη βάση αυτή, ζητάνε διάλυση του Ταμείου και δημιουργία Ταμείου Επαγγελματικής Ασφάλισης.

Ανεξάρτητα, από την εξέλιξη του προβλήματος που προέκυψε, το σίγουρο είναι ότι τόσο οι συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων, όσο και τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εν ενεργεία εργαζομένων, κινδυνεύουν άμεσα.

Το γεγονός είναι ότι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι του ΤΑΠΙΛΤ, όπως και όλοι οι τραπεζοϋπάλληλοι, πληρώνουν τα «σπασμένα» των συγχωνεύσεων και εξαγορών στον τραπεζικό κλάδο, που, προκειμένου να προχωρήσουν, οι κυβερνήσεις απάλλαξαν τους τραπεζίτες από τις υποχρεώσεις τους προς τα ασφαλιστικά ταμεία και ταυτόχρονα μείωσαν τις εισφορές των τραπεζών, για να εξασφαλιστεί η κερδοφορία τους.

Και από τα τεκταινόμενα στο ΤΑΠΙΛΤ αναδεικνύεται η σημασία της Δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης και ο κίνδυνος που διατρέχουν οι εργαζόμενοι από τη γενίκευση των ιδιωτικών σχημάτων Ασφάλισης, είτε αυτά έχουν τη μορφή των ΝΠΙΔ, είτε Επαγγελματικών Ταμείων, είτε αμιγώς ιδιωτικών συμβολαίων.

Σε κάθε περίπτωση, η διέξοδος για συνταξιούχους και εργαζόμενους δε βρίσκεται σε έναν πόλεμο μεταξύ γενεών, που η μία ομάδα ασφαλισμένων θα «τρώει τις σάρκες» της άλλης, ούτε στην προσφυγή τους στην ιδιωτική ασφάλιση, αλλά στη διεκδίκηση Δημόσιας Καθολικής Ασφάλισης για όλους τους εργαζόμενους με αξιοπρεπείς συντάξεις, για τις οποίες θα πρέπει να πληρώνουν εργοδότες και κράτος.