Ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών δήλωσε ότι «το σωφρονιστικό σύστημα της Τουρκίας προχωρεί προς τη σωστή κατεύθυνση». Μ' αυτή τη δήλωση στέλνει μήνυμα προς διπλή κατεύθυνση: Προς την τουρκική ηγεσία ότι η ελληνική κυβέρνηση τάσσεται αλληλέγγυα στην προσπάθειά της να εξοντώσει τους πολιτικούς κρατουμένους και προς τους αγωνιστές, που παλεύουν εντός και εκτός των τουρκικών φυλακών, να μην περιμένουν ουσιαστική ελληνική βοήθεια, μέσω κυβερνητικών παρεμβάσεων, που θα μπορούσαν να γίνουν σε διμερές και διεθνές επίπεδο. Το μήνυμα είναι σαφές και δεν επιδέχεται διαφορετική ερμηνεία.

Ως «σωστή κατεύθυνση» ο Γ. Παπανδρέου φαίνεται να θεωρεί την απόφαση της τουρκικής ηγεσίας να λειτουργήσουν «λευκά κελιά» στις φυλακές, μέσα στα οποία απομονώνονται και βασανίζονται οι Τούρκοι αγωνιστές της Αριστεράς. Απ' αυτή την άποψη ο υπουργός Εξωτερικών - και η ελληνική κυβέρνηση, καθότι ως μέλος της ενεργεί - είναι συνένοχος σ' ένα αποτρόπαιο και ειδεχθές έγκλημα, συνευθύνεται για το θάνατο 22 νέων ανθρώπων και άλλων πολλών που θ' ακολουθήσουν, καθώς οι εκατοντάδες απεργοί πείνας στη γειτονική χώρα είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν, παρά να ζήσουν χωρίς ελευθερία και δημοκρατία.

Τίθενται τα ερωτήματα: Πόθεν ορμώμενος ο Γ. Παπανδρέου σπεύδει να συμπαραταχτεί στο πλευρό της τουρκικής ηγεσίας των δολοφόνων; Είναι μόνο η αγωνία του μη διαταραχτεί το «καλό κλίμα» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις - για το οποίο θεωρεί εαυτόν εμπνευστή, εγγυητή και θεματοφύλακα - που τον ωθεί ν' αντιδρά, σχεδόν εξ αντανακλάσεως, κάθε φορά που κάτι απειλεί τις «καλές σχέσεις» ανάμεσα στις κυβερνήσεις των δυο χωρών, ή υπάρχει κι άλλη εξήγηση; Είναι ο «φιλοτουρκισμός» του που τον παρασύρει και ο «φιλοαμερικανισμός» του που τον καθοδηγεί, ή τα ελληνικά συμφέροντα επιβάλλουν αυτή στη στάση;

Ο υπουργός Εξωτερικών αγωνιά και αγωνίζεται, με συνέπεια, για την ανάπτυξη σχέσεων συνεργασίας ανάμεσα στις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Τουρκίας κι όχι τόσο για τη φιλία και την ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών, όπως εντέχνως προπαγανδίζει η κυβέρνηση. Κι όχι γιατί είναι «φιλότουρκος» και «φιλοαμερικανός», ούτε επειδή αποκλειστικός σκοπός της πολιτικής του είναι η εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων της χώρας. Μάχεται για την «ελληνοτουρκική προσέγγιση και συνεργασία» διότι, σ' αυτή τη συγκυρία, αυτή εξυπηρετεί τους στόχους και τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών στην περιοχή μας.

Η «ρεαλιστική» αυτή πολιτική εφαρμόζεται με «κυνική ευλάβεια» και δε χωρά συναισθηματισμούς και ευαισθησίες. Επομένως, ο Γ. Παπανδρέου «δε δικαιούται» να επιδείξει ανθρωπιστικό ενδιαφέρον για τους Τούρκους αγωνιστές, ούτε να εκδηλώσει - δε διαθέτει, άλλωστε - δημοκρατική ευαισθησία για την καταπάτηση των λαϊκών ελευθεριών στην Τουρκία. Αντιθέτως, είναι «υποχρεωμένος» να δηλώσει την ταξική αλληλεγγύη της ελληνικής προς την τουρκική κυβέρνηση - πολιτικοί εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης σε κάθε χώρα, αμφότερες - και την ιδεολογική συναντίληψη για καταπολέμηση των κομμουνιστών.

Αν η ελληνική κυβέρνηση τάσσεται στο πλευρό των εγκληματιών της Αγκυρας, ο ελληνικός λαός συμπάσχει με τους δεσμώτες των «λευκών κελιών», πενθεί για το θάνατο των αγωνιστών και συμπαραστέκεται στον αγώνα του τουρκικού λαού για Ελευθερία και Δημοκρατία. Οχι μόνο γιατί διαπνέεται από τα ίδια ιδανικά και «τράβηξε» τα ίδια βάσανα, στο δικό του πολύχρονο αγώνα, για να τα κατακτήσει, αλλά και γιατί «χρωστάει» πολλά στον τουρκικό λαό. Οι Ελληνες δεν ξεχνούν τον Ναζίμ Χικμέτ, που, εκφράζοντας την αλληλεγγύη του λαού του στους δικούς μας αγωνιστές, έγραφε: «Κάθε αυγή η καρδιά μου στην Ελλάδα τουφεκίζεται...».