Προβλήματα, προβλήματα, προβλήματα. Ολο και περισσότερα. Ολο και μεγαλύτερα. Και όλα φορτωμένα στις πλάτες του ελληνικού λαού. Τελευταία, οι επιχειρούμενες ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων, αναπτύχθηκαν και αναπτύσσονται μαχητικοί αγώνες, αφού οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί συνιστούν ένα ολοκληρωτικό ξεθεμελίωμα κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων. Τα συνεχώς διογκούμενα λαϊκά προβλήματα, η δυσαρέσκεια που αυτά προκαλούν, όσο και οι σαφώς εκφρασμένες λαϊκές διαθέσεις για αντίσταση, αποτέλεσαν το γόνιμο έδαφος, τις ιδανικές συνθήκες, για να ευδοκιμήσουν κάθε είδους «λύσεις». Κατά περίπτωση ο καθένας προβάλλει ως πανάκεια άλλοτε λύσεις «κεντροαριστερές», άλλοτε «κεντροδεξιές», άλλοτε πάλι ένα θολό και ασαφή «αριστερό πόλο». Ολοι μαζί προσπαθούν, και ως ένα ορισμένο σημείο επιτυγχάνουν, τον λαϊκό αποπροσανατολισμό.

Για τους κομμουνιστές, για τον κάθε προοδευτικό άνθρωπο, για τον κάθε καλοπροαίρετο που έχει διάθεση να σκύψει πάνω από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, η πραγματική λύση βρίσκεται πολύ μακριά από όλες τις προηγούμενες, που, αν μη τι άλλο, δοκιμάστηκαν και απέτυχαν παταγωδώς να ικανοποιήσουν έστω μικρό μέρος από τα όσα επαγγέλλονταν, τόσο στη χώρα μας όσο και στην Ευρώπη. Στη σημερινή διαμορφωθείσα πραγματικότητα προβάλλει επιτακτικά αναγκαία, ως λύση προοπτικής και όχι συγκυριακής απορρόφησης της λαϊκής αγανάκτησης, η πολιτική πρόταση που επεξεργάστηκε το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ για τη συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου Πάλης.

Λύση ελπίδας για τους εργαζόμενους, για τα λαϊκά στρώματα της χώρας, πρόταση που μπορεί να εκτρέψει τη σημερινή πορεία σε πορεία ριζικής αλλαγής των πολιτικών που γνωρίσαμε ως σήμερα, σε πορεία ανάδειξης του ίδιου του λαού στην εξουσία. Οσοι έστω καλοπροαίρετα στέκονται επιφυλακτικά απέναντι σ' αυτή την πρόταση, δεν έχουν παρά να εξαγάγουν συμπεράσματα από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις που έλαβαν χώρα το προηγούμενο διάστημα. Και το συμπέρασμα αυτών είναι πως πέρα από στημένους διαλόγους, από επιτροπές και επιτροπάτα «τεχνοκρατικά», «επιστημονικά» ή «διακομματικά», πέρα από «χώρους» ξεκομμένους από την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, ο ταξικός ανυποχώρητος ανειρήνευτος, ενωτικός και πολύμορφος αγώνας είναι ο μόνος που μπορεί να ανοίξει δρόμους για το λαό.

Η κοινή δράση εργατών, αγροτών, επαγγελματοβιοτεχνών και νεολαίας,- έστω με βάση τις σημερινές συνθήκες, σε επιμέρους μέτωπα πάλης, η συσπείρωσή τους, μπορεί να νικήσει. Κι αυτά τα μέτωπα πάλης σαν «ρυάκια» μπορούν να συγκλίνουν, να θεριέψουν, να εδραιώσουν την κοινωνικοπολιτική συμμαχία, το λαϊκό μέτωπο. Ενα μέτωπο, με σαφή κατεύθυνση ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Γιατί, αν μη τι άλλο, όλοι κατανοούμε ότι δεν αρκεί να καταπολεμάς τα συμπτώματα της αρρώστιας. Αν δε χτυπήσεις την αιτία της, θα επανέλθει, αργά ή γρήγορα.

Από την άποψη αυτή, ακόμα και όσοι δε συμφωνούν με τις προτάσεις του ΚΚΕ στο σύνολό τους, καλούνται τουλάχιστον να αναζητήσουν, να σκεφτούν, να προβληματιστούν, να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Μια τέτοια στάση αποτελεί προσωπική ευθύνη όλων, του καθενός ξεχωριστά, όλων όσοι βρέθηκαν, βρίσκονται και θα βρίσκονται μέσα στους αγώνες, στη σημερινή απεργία, αύριο στην κλιμάκωσή της πάλης, καθημερινά στους χώρους δουλιάς. Μια τέτοια στάση είναι βασική προϋπόθεση, για τη χειραφέτηση και τον απεγκλωβισμό ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων από τη μέγκενη του δικομματισμού και όσων δυνάμεων παίζουν αντικειμενικά στο ίδιο πολιτικό «γήπεδο».

Μια τέτοια στάση οφείλει να τηρήσει κάθε εργάτης, κάθε αγρότης, μικρομεσαίος, καθένας που στενάζει καθημερινά από τα συσσωρευμένα προβλήματα και μοχθεί, παράγοντας τεράστιο πλούτο που τον καρπώνονται λίγοι. Ακολουθώντας μια τέτοια διαδικασία, βγάζοντας συμπεράσματα καθημερινά, αποβάλλοντας τη μοιρολατρία και κατανοώντας πως αυτή είναι όπλο των δυνάμεων του μεγάλου κεφαλαίου για να κρατήσουν σε καταστολή τη δύναμη της λαϊκής πάλης, συνεχίζοντας τον ενιαίο αγώνα τους, θα δουν πού βρίσκεται η πραγματική διέξοδος για τη λύση των προβλημάτων, διέξοδος που δεν είναι σήμερα άλλη από τη συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου Πάλης.