- Με τι ασχολείσαι;

- Δημοσιογράφος είμαι.

- Πού εργάζεσαι;

- Στον «902».

- Αριστερά στα FM;

Τυπικός διάλογος που όλοι όσοι είχαμε την τιμή να εργαστούμε στο Σταθμό σχεδόν συνηθίσαμε. Και δεν ήταν τυχαίο. Ολα αυτά τα χρόνια, ο «902» κατάφερε να κερδίσει το σεβασμό όχι μόνο ακροατών/τηλεθεατών συστηματικών ή περιστασιακών, αλλά ακόμη και εκείνων που ίσως δεν τον είχαν παρακολουθήσει ποτέ. Και ο λόγος ήταν ένας και βασικός: Ηταν ο σταθμός του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας! Το γεγονός αυτό από μόνο του προσέδιδε κύρος και εγκυρότητα. Δεν ήταν το κανάλι του κάθε τυχάρπαστου κεφαλαιοκράτη που επιδίωκε ισχυροποίηση της διαπραγματευτικής του ικανότητας για κερδοφόρες μπίζνες, ή απλώς έναν κομψό τρόπο να ξεπλύνει βρώμικο χρήμα.

Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται η διαφορά μας: Ενημέρωση από ποιον και για ποιον. Ο «902» από την έναρξη της λειτουργίας του υπήρξε ξεκάθαρος και δεν κορόιδεψε κανέναν. Είπε με ποιον είναι και με ποιον δεν είναι. Επιλογή παράλληλη με εκείνη του ΚΚΕ, κοντά έναν αιώνα τώρα. Με αυτήν την έννοια, δεν πρέπει να ξενίζει η επίθεση που δέχεται το Κόμμα ακόμα και τώρα, λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι του τέλους.

Ο σταθμός του ΚΚΕ ενοχλεί, μολονότι σε λίγο θα πάψει να υπάρχει, διότι απλούστατα εξακολουθεί να υπάρχει το ΚΚΕ, καρφί στο μάτι της πλουτοκρατίας και του υπηρετικού της προσωπικού! Προσωπικό πολύχρωμο: Από τα γνωστά αστικά κόμματα και τις παραφυάδες τους μέχρι τα αυτοαποκαλούμενα αριστερά, με τις αντίστοιχες παρατάξεις σε συνδικαλιστικό επίπεδο.

Τούτες τις μέρες, είμαστε μάρτυρες μιας φιλολογίας ή παραφιλολογίας που σε διαφορετικές συνθήκες θα γινόταν εξαιρετικό νούμερο σε επιθεώρηση. Από τους αρθρογράφους που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, μέχρι πολιτικούς και συνδικαλιστές που χύνουν δηλητήριο. Ο παρονομαστής όμως είναι κοινός: Να πλήξουν το ΚΚΕ στα μάτια μελών, φίλων και οπαδών του, ισχυριζόμενοι ούτε λίγο ούτε πολύ ότι δεν διαφέρει από οποιονδήποτε άλλον εργοδότη. Με άλλα λόγια, ότι είναι σαν τα μούτρα τους. Ολος ο κόσμος άλλωστε ξέρει με ποιους συναγελάζονται είτε μπροστά είτε - συνηθέστερα - πίσω από τις κάμερες.

Εφτασαν κάποιοι στο σημείο - τόση γελοιότητα - να διεκδικήσουν ποσοστό «συνιδιοκτησίας» του «902» από το Κόμμα! Κάποιοι, μάλιστα, που αυτοαποκαλούνται εκπρόσωποι των εργαζομένων, εγκάλεσαν το Κόμμα ως προς το ηθικό του ανάστημα (θα θυμάστε τον Βασίλη Αυλωνίτη στο ρόλο του προέδρου του συλλόγου «Πνεύμα και Ηθική»). Οι ίδιοι που χρόνια τώρα έχουν μετατρέψει συνδικάτα σε παρατηρητήρια ανεργίας, ως άλλον ΟΑΕΔ. Οι ίδιοι που εξαντλούν την αγωνιστικότητά τους σε «τουφεκιές στον αέρα για την τιμή των όπλων». Πόσο θράσος μπορεί να έχει κανείς;

Η επιλογή του Κόμματος ως προς τον «902» έχει αιτιολογηθεί επαρκώς και μόνο όσοι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν μπορούν να αντιπαρατεθούν. Ωστόσο, το μπαράζ ευαισθησίας για τους απολυμένους του Σταθμού μόνο απύθμενη υποκρισία ξεχειλίζει από τους προαναφερόμενους.

Να πει κανείς ότι πέφτει από τα σύννεφα; «Παλιά μου τέχνη κόσκινο» λέει ο λαός μας. Ιδού όμως μία ακόμη ευκαιρία να βγουν γενικότερα συμπεράσματα.

Οσο για εμάς που αποχωρούμε από το Σταθμό λίγο πριν σιγήσει, κρατάμε τις καλές στιγμές αλλά κυρίως την ανεκτίμητη εμπειρία. Ο υπογράφων είχε την τιμή να ασκήσει τη δημοσιογραφία για λογαριασμό της εργατικής τάξης και του κόμματός της για 20 ολόκληρα χρόνια. Να χρεωθεί υπεύθυνες θέσεις, μολονότι ΔΕΝ είναι μέλος του Κόμματος. Να ζήσει την αυτοθυσία των κομματικών μελών. Να κατανοήσει πόσο δύσκολο αλλά και πόσο τιμητικό ταυτόχρονα είναι να φέρει κανείς τον τίτλο του μέλους του ΚΚΕ.

Γι' αυτό το λόγο - επιμένουμε - το ζήτημα δεν είναι ο «902». Είναι το ΚΚΕ, η πολιτική του, η δράση του, η τιμή του, που θα τα υπερασπιστούμε όλοι και μέχρι τέλους! Είναι βαθιά νυχτωμένοι όσοι νομίζουν ότι μπορούν να το λερώσουν.

Εχουν γνώση οι φύλακες...