Αγαπητοί σύντροφοι, διάβασα τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο και συμφωνώ. Με τις αναλύσεις που πέρασαν από το 18ο Συνέδριο, αλλά και τις καινούριες Θέσεις για το 19ο που θα γίνει. Αλλά έχω ορισμένες απόψεις: Το Κόμμα μας πέρασε μεγάλες δυσκολίες και κρίσεις, από την ίδρυσή του το 1918 μέχρι τις μέρες μας. Η πιο νικηφόρα περίοδος ήταν η αθάνατη Εθνική Αντίσταση και ο ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ - Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας - 1946-1949. Εγώ είμαι παιδί της Εθνικής Αντίστασης και του εμφυλίου πολέμου. Εναν πόλεμο που μας τον προκάλεσαν οι ντόπιες αντιδραστικές δυνάμεις, αλλά και οι ξένες, αμερικάνικες και κυρίως οι εγγλέζικες. Σε αυτόν τον ηρωικό αγώνα, πάλεψαν και θυσιάστηκαν χιλιάδες αγωνιστές.

Εδώ η εισήγηση έπρεπε να αναφερθεί μετά τον ελιγμό του ΔΣΕ - στα τέλη Αυγούστου 1949. Αλλά και στη διάρκεια του εμφυλίου, χιλιάδες γυναικόπαιδα και κυρίως χιλιάδες μικρά παιδιά βρήκαν καταφύγιο στις πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες. Αργότερα και οι αντάρτες και αντάρτισσες του ηρωικού ΔΣΕ - πρόκειται για τους πρώην Ελληνες πολιτικούς πρόσφυγες που σήκωναν το περισσότερο βάρος κι εδώ - σαν ανυπολόγιστες θυσίες στο δίκαιο και ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ. Εκατοντάδες αφήσανε την τελευταία τους πνοή στην προσφυγιά, πιστοί στον αγώνα και στα ιδανικά της πατρίδας. Μετά την πτώση της χούντας και αναγνώριση του ΚΚΕ το 1974, γυρίσανε με ψηλά το κεφάλι στην Ελλάδα και συμβάλανε στον αγώνα με όλες τους τις δυνάμεις, μέσα από τους συλλόγους, σε όλη τη χώρα, μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες μείνανε και ζούνε αρκετοί πολιτικοί πρόσφυγες της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ. Αλλά οι πιο πολλοί είναι απόγονοι, που παρά τις αλλαγές που γίνανε στο πολιτικό σύστημα, που επικρατεί καπιταλισμός, κρατάνε καλή στάση. Το μεγαλύτερο κομμάτι των προσφύγων βρίσκεται στην πρώην σοσιαλιστική Τσεχοσλοβακία, σημερινή Τσεχία, που έχουν και ελληνική κοινότητα, με έδρα την πρωτεύουσα, Πράγα. Βγάζουν και το ελληνικό περιοδικό με ονομασία «Καλημέρα» και αγκαλιάζει τους πρώην πολιτικούς πρόσφυγες που είναι ο πυρήνας και όγκος αλλά τώρα τελευταία πηγαίνουν πολλοί μετανάστες Ελληνες για δουλειά και όπως παρακολουθώ στο περιοδικό, οργανώνονται στην κοινότητα.

Η νέα ΚΕ πρέπει να το υπολογίσει αυτό. Το ΚΚΕ δεν πρέπει να τους ξεχάσει.

Την πρώην σοσιαλιστική Τσεχοσλοβακία την αγαπάω ιδιαίτερα, διότι είναι η δεύτερή μου πατρίδα, εκεί μεγάλωσα και μορφώθηκα με χιλιάδες παιδιά προσφυγόπουλα. Δουλέψαμε μαζί με τους Τσεχοσλοβάκους εργαζόμενους και συμβάλαμε στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, ένα σύστημα δίκαιο για τον εργάτη και σήμερα οι εργαζόμενοι το νοσταλγούν. Εγώ που έζησα 35 χρόνια στο σοσιαλισμό και κάνω σύγκριση με τον καπιταλισμό, δηλώνω τα πρωτεία που έχει ο σοσιαλισμός. Το μέλλον είναι ο σοσιαλισμός.

Ο κομμουνισμός θα έρθει, θα το επιβάλουν οι εργαζόμενοι, οι νέες γενιές όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Σύντροφοι, και μια που αναφέρομαι στους πρώην πολιτικούς πρόσφυγες και το ΔΣΕ, εκκρεμεί ένα σοβαρό ζωτικό πρόβλημα. Πρόκειται για την ανέγερση του μνημείου της Φλώρινας, που σε αυτήν την ηρωική μάχη στις 12 Φεβρουαρίου 1949 θυσιάστηκαν εκατοντάδες μαχητές. Το Κόμμα μας έκανε μεγάλες ενέργειες. Αγοράστηκε το μέρος που είναι σκοτωμένοι ήρωες, αντάρτες και αντάρτισσες. Μένει να στηθεί το μνημείο. Το ζητάνε επίμονα οι επιζώντες αντάρτες και χιλιάδες κόσμος, που η ηλικία τους και προχωρημένη είναι και η τελευταία τους επιθυμία από το Κόμμα είναι, πριν πεθάνουν, να δουν όρθιο το μνημείο! Γι' αυτό, σύντροφοι, η καινούρια ΚΕ του ΚΚΕ να εκπληρώσει την επιθυμία των αγωνιστών και των απογόνων και μην αφήσουμε τους αντιπάλους και τους οπορτουνιστές να εκμεταλλεύονται την κατάσταση. Και να διαδίδουν την προπαγάνδα τους, πως το Κόμμα μας δεν πρόκειται να το κάνει το μνημείο, τα χρήματα τα καταχράστηκαν.

Σχετικά με την πτώση των εκλογών που είχαμε στο Κόμμα μας, επιτρέψτε μου να πω και τη δική μου γνώμη: Πιο πολύ στενοχωρηθήκανε και το εκμεταλλευτήκανε οι οπορτουνιστές και χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα τους δόθηκε η ευκαιρία να επιτεθούν στην ΚΕ του ΚΚΕ.

Το Κόμμα μας δεν γλίστρησε στον ευρωκομμουνισμό. Ξεπέρασε την κρίση (1989 -1991) και στέκεται γερά στα θεμέλια του μαρξισμού - λενινισμού. Βλέποντας η αστική τάξη στη χώρα μας το ΚΚΕ να κρατά γερά την τρίτη θέση στη Βουλή και το εργατικό κίνημα να αγκαλιάζει το ΠΑΜΕ τους ανησύχησε και δημιουργήσανε καινούρια κόμματα, καινούρια αναχώματα, προβάλλοντας στην τηλεόραση την προπαγάνδα τους. Διαμορφώνοντας τις συνειδήσεις στους ψηφοφόρους κάτω από απειλές και φοβέρες σχετικά με το ευρώ και τη δραχμή.

Διαβάζοντας τις Θέσεις, σωστά αναφέρονται στις κρίσεις 1989 - 1991 και κυρίως στις σοσιαλιστικές χώρες και στα υπόλοιπα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα, αλλά η εισήγηση δεν πάει στην πηγή του πράγματος, δεν πήγε στο γνωστό 20ό Συνέδριο της τότε Σοβιετικής Ενωσης, το Φεβρουάριο 1956 στη Μόσχα. Εκεί χτίστηκαν τα θεμέλια του οπορτουνισμού με ταλαντεύσεις, ξεγελώντας τις μάζες, κυρίως στη Σοβιετική Ενωση.

Τα λάθη τα κάνανε οι ίδιοι, σκόπιμα, καμουφλαρισμένοι οπορτουνιστές και προδότες, κάνοντας βέβαια τον υπερ-κομμουνιστή. Ολοκληρώνοντας το έδαφος βγήκαν στην επιφάνεια, χτυπώντας και βομβαρδίζοντας και το Κοινοβούλιο στη Μόσχα! Μετά το 20ό Συνέδριο της Σοβιετικής Ενωσης, έγινε η γνωστή 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ το 1956 στη Ρουμανία (Βουκουρέστι) και εφάρμοσαν τον οπορτουνισμό στο Κόμμα μας. Διώχτηκαν εκατοντάδες στελέχη και άλλα μέλη του Κόμματος, ανάμεσα και ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ σ. Νίκος Ζαχαριάδης (!), που στο γνωστό 20ό Συνέδριο της τότε Σοβιετικής Ενωσης του 1956 σήκωσε το ανάστημά του και ξεσκέπασε τα σχέδια των οπορτουνιστών, που αργότερα φανήκανε στο φως, την καταστροφή που κάνανε τόσο στην πατρίδα τους όσο και σε όλη την οικουμένη. Ενάντια στο 20ό Συνέδριο της Σοβιετικής Ενωσης πάλεψαν πολλοί σύντροφοι!

Οπως ο σ. Χόνεκερ - Λαϊκή Γερμανία, Ενβέρ Χότζα - της Λαϊκής Δημοκρατίας Αλβανίας.

Θυμάμαι, το φθινόπωρο 1957, πήγε στην Αλβανία προσωπικά ο Νικήτα Χρουστσόφ και τον απείλησε να αλλάξει πολιτική. Η απάντηση του Ενβέρ Χότζα ήταν αρνητική, δεν θα προδώσω το λαό και το Κόμμα μου, έμεινε πιστός στο μαρξισμό - λενινισμό - σταλινισμό. Το αποτέλεσμα ήταν γνωστό, τον απομόνωσαν, οικονομικά και παρά την απομόνωση, κράτησε ως το θάνατό του σταθερή θέση.

Σύντροφοι, στον ένδοξο πατριωτικό πόλεμο ο ηρωικός Κόκκινος Στρατός δεν άφησε ούτε ένα αεροπλάνο γερμανικό να μπει στη Μόσχα. Τους κράτησαν σε απόσταση 25 χιλιόμετρα από τη Μόσχα και διώξανε τους χιτλερικούς, όχι μόνο από την πατρίδα τους, αλλά απελευθέρωσαν και μια σειρά κράτη στην Ευρώπη από το γερμανικό ζυγό. Και ήταν τυχαίο, σύντροφοι, που το 1987 πέρασε τα σύνορα το γερμανικό αεροπλάνο και προσγειώθηκε στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας!

Μόνον τυχαίο δεν ήταν. Οι ιμπεριαλιστές παλιότερα δοκίμασαν τις δυνάμεις στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, απέτυχαν τα πραξικοπήματα διότι υπήρχαν υγιείς δυνάμεις, σταθερές. Μετά το πετύχανε μέσα στην καρδιά της Σοβιετικής Ενωσης. Το έδαφος το βρήκανε ώριμο αφού διώχτηκαν οι υγιείς δυνάμεις με τελευταίο τον σ. Αντρόποφ.