Συμφωνώ με τα τρία κείμενα των θέσεων της ΚΕ μπροστά στο 19ο Συνέδριο.

Είναι καρπός ωρίμανσης του Κόμματος, μετά από μια πορεία χρόνων. Χρόνια που το Κόμμα όχι μόνο άντεξε στη θύελλα της αντεπανάστασης βγαίνοντας όρθιο, αλλά έχει κάνει βήματα στις επεξεργασίες του που το σηκώνουν ένα μπόι ψηλότερα.

Η ΚΕ στέκεται αυτοκριτικά σε μια σειρά από ζητήματα, εντοπίζει αδυναμίες του Κόμματος, αδυναμίες που στη δουλειά της ΚΝΕ είναι μεγαλύτερες. Σίγουρα υπάρχουν ζητήματα που πρέπει να βελτιώσουμε, νέα καθήκοντα στα οποία πρέπει να ανταποκριθούμε. Ομως ξεχωρίζει κατά τη γνώμη μου το γεγονός ότι το ΚΚΕ, παρά τις πιέσεις και τις επιθέσεις ανταποκρίθηκε στο κύριο, που ήταν η σθεναρή αντίσταση στην πίεση να ενδώσει το Κόμμα και να κάνει το θεμελιακό λάθος ανοχής ή συμμετοχής σε κυβέρνηση συνεργασίας (Θέση 53).

Αυτή η επιλογή ανήκει στις κορυφαίες στιγμές του Κόμματος. Σε περίπτωση που το Κόμμα ενέδιδε η ζημιά θα ήταν ανυπολόγιστη, ενδεχόμενα να χρειαζόντουσαν χρόνια για να αποκατασταθεί.

Η δουλειά όλου του προηγούμενου διαστήματος, η Απόφαση για το σοσιαλισμό, το Δοκίμιο της Ιστορίας αποδείχτηκαν γερά όπλα που σήμερα μας κρατούν. Είχαν θετικό αντίκτυπο στην ωρίμανση του Κόμματος, στη διαπαιδαγώγηση της ΚΝΕ. Για τα μέλη της ΚΝΕ, που πρώτη φορά δρουν σε τέτοιες σύνθετες συνθήκες, η στάση αυτή του Κόμματος είναι στοιχείο ισχυροποίησης, του τι πάει να πει να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα.

Σε κάθε περίπτωση η επιδίωξη της αστικής τάξης και του οπορτουνισμού για συντριπτικό χτύπημα στο Κόμμα δεν πέρασε.

Αυτή μας η θέση είναι καρφί στο μάτι του αντιπάλου. Ξέρουν καλά ότι η ταξική πάλη θα οξυνθεί και θέλουν όσο γίνεται να ξεμπερδέψουν με την πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το ΚΚ, έτσι ώστε στις θύελλες που θα έρθουν ο υποκειμενικός παράγοντας να είναι ανέτοιμος, να διατηρηθεί η εξουσία τους.

Ο δρόμος που χαράζουμε είναι αντικειμενικά ο μόνος δρόμος που μπορεί να απαντήσει στα σύγχρονα προβλήματα. Είναι δρόμος δύσκολος. Μακάρι να υπήρχε πιο εύκολος δρόμος. Σε κανέναν δεν αρέσει το ενδεχόμενο του πολέμου, η σκληρή ταξική πάλη και πριν και μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση. Ομως δεν μπορούμε να αποσπώμαστε από την πραγματικότητα. Αλλος ρεαλιστικός δρόμος για το λαό δεν υπάρχει.

Το κεφάλαιο κυνηγά το μέγιστο κέρδος, μπροστά σε αυτό δεν υπάρχει έγκλημα που να μην το τολμά. Πάντα θα κοιτά να εκμεταλλεύεται ολοένα και περισσότερο την εργατική τάξη. Δεν έχει άλλη επιλογή.

Επομένως η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια αστική κυβέρνηση δε θα ήταν τίποτα άλλο παρά παράδοση της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, συμβιβασμός με τους εκμεταλλευτές, παραίτηση από το ότι μπορούμε και αξίζει να ζούμε καλύτερα, γιατί η εργατική τάξη παράγει τον πλούτο. Τέτοια προδοσία το ΚΚΕ δεν μπορεί να κάνει, μπορούν κάλλιστα να κάνουν οι οπορτουνιστές που ήδη έχουν προδώσει και έχουν αποστατήσει από το κομμουνιστικό κίνημα.

Το επόμενο διάστημα η πίεση για συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση θα μεγαλώσει. Εδώ θα μετρήσει η ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση του Κόμματος και της ΚΝΕ, αλλά και η αξιοποίηση της πείρας του κομμουνιστικού κινήματος. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα που μέσα από συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις να μπόρεσε η εργατική τάξη να πάρει την εξουσία, να καταργήσει την εκμετάλλευση, να οικοδομήσει το σοσιαλισμό. Αντίθετα υπάρχουν δυστυχώς πολλά παραδείγματα που αυτή η συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις, η ενίσχυση τέτοιου είδους αυταπατών κάτω από το βάρος της πίεσης για άμεσες λύσεις έχει οδηγήσει στην ενσωμάτωση και στη διάλυση πολλών κομμάτων. Οι συνέπειες στο κομμουνιστικό κίνημα είναι έντονες σήμερα. Ακόμα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και οι μπολσεβίκοι δεν μπήκαν σε αστική κυβέρνηση που προέκυψε, όχι μετά από εκλογές, αλλά από επανάσταση.

Η θέση για καμιά συμμετοχή σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης υπηρετεί τη στρατηγική του Κόμματος.

Σήμερα με το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης επιβεβαιώνεται πιο έντονα ότι ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος. Σε αυτή την υπόθεση αφιερώνουμε τις δυνάμεις μας, στην ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα, στο να υπάρχει ετοιμότητα στην επαναστατική κατάσταση.

Σε αυτές τις συνθήκες το Κόμμα μας έχει μια πλατιά πρόταση συμμαχίας, βάζει το θέμα της ενότητας της εργατικής τάξης και της συμμαχίας με τους φτωχούς αγρότες και τους αυτοπασχολούμενους, στρώματα που είναι πολυάριθμα. Απευθύνεται στις κοινωνικές δυνάμεις που αντικειμενικά, πέρα από το τι ψηφίζουν σήμερα, πέρα από το πόσο εγκλωβισμένες είναι από την αστική ιδεολογία, έχουν συμφέρον ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτή τη συμμαχία κάνει προσπάθειες να σφυρηλατήσει δρώντας καθημερινά, για κάθε ζήτημα, μέσα στους τόπους δουλειάς, τις λαϊκές γειτονιές κλπ. Η συμμετοχή χιλιάδων εργατών, λαϊκών στρωμάτων και νεολαίας θα πλαταίνει τη συμμαχία και όχι η αναζήτηση διάφορων συμμάχων σε διάφορα ναυάγια της ταξικής πάλης, που έχουν αποδείξει σε πολλές περιπτώσεις ότι τρέφουν μίσος για το ΚΚΕ.

Σ' αυτήν την προσπάθεια θα δίνει και η ΚΝΕ όλες τις δυνάμεις της. Για να πάρει θέση η νεολαία από τα εργατικά λαϊκά στρώματα τη θέση της στη Λαϊκή Συμμαχία. Οι αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου και το Πρόγραμμα που θα καταλήξει θα είναι όπλο για τους νέους κομμουνιστές. Για να ανεβαίνει η ιδεολογική και πολιτική παρέμβαση στη νεολαία, που είναι όρος για την ανασύνταξη του κινήματος στη νεολαία, για τη συμμετοχή της νεολαίας στην πάλη.

Βήματα από το 18ο Συνέδριο έγιναν, αλλά δε μας ικανοποιούν. Αλλωστε κριτήριο δεν μπορεί να είναι το πόσο βελτιώθηκε μια κατάσταση μόνο, αλλά και το πόσο αντιστοιχίζεται στις σύγχρονες απαιτήσεις της ταξικής πάλης. Χρειάζεται να επιμείνουμε για να συμμετέχουν οι νέοι εργάτες στα σωματεία, να συσπειρώνονται γύρω από τις ταξικές δυνάμεις, να κάνουμε βήματα στην οργάνωση των νέων που είναι στη μαθητεία, στην οργάνωση των ανέργων. Να κάνουμε βήματα στην οργάνωση του μαθητικού κινήματος. Να συμβάλλουμε στην ισχυροποίηση κι άλλο του ΜΑΣ, που συγκροτήθηκε μετά το 18ο συνέδριο, να συμβάλουμε στο να μπει τέρμα στη διάλυση και τον εκφυλισμό του φοιτητικού - σπουδαστικού κινήματος.

Ταυτόχρονα να επιμείνουμε και να συνεχίσουμε να ανταποκρινόμαστε στο βασικό μας καθήκον που είναι η αιμοδοσία του Κόμματος με μέλη και στελέχη, καθήκον στο οποίο ανταποκριθήκαμε τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό περνά μέσα από την αφομοίωση της στρατηγικής του Κόμματος, της βελτίωσης της παρέμβασής μας, της ιδεολογικής δουλειάς στις γραμμές μας, από την οικοδόμηση γερού δικτύου ΟΒ σε σχολεία, σε λαϊκές γειτονιές, μαθητεία, ΤΕΙ, ΑΕΙ, χώρους δουλειάς.

Οι προϋποθέσεις για να γίνουν βήματα υπάρχουν, η βοήθεια από το Κόμμα είναι δεδομένη, γι' αυτό και μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι ότι και η νέα γενιά των κομμουνιστών θα σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων των καιρών.