Ο Αλ. Τσίπρας, στη συνέντευξή του στην εφημερίδα «6 μέρες», ανέδειξε την ανάγκη της εμπλοκής της Ελλάδας στους οξύτατους ανταγωνισμούς μεταξύ ΔΝΤ - Ευρωζώνης, πιο συγκεκριμένα ΔΝΤ - Γερμανίας, προκειμένου η Ελλάδα να διεκδικήσει λύση στη διαχείριση του χρέους σε όφελός της. Είπε συγκεκριμένα: «Με επίκεντρο τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους βρισκόμαστε μπροστά σε μια διεθνή σύγκρουση μεταξύ Γερμανίας και του ΔΝΤ... Σ' αυτήν ακριβώς τη διαμάχη η κυβέρνηση κάθεται αμήχανη... δεν παίρνει θέση, δεν διεκδικεί λύση». Αλλά σ' αυτή την αντιπαράθεση κόντρα στη Γερμανία και την Ευρωζώνη είναι οι ΗΠΑ, άλλες χώρες του ΔΝΤ, όπως οι ανερχόμενες ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, αυτές τις αναφέρει και ο Αλ. Τσίπρας στη συγκεκριμένη συνέντευξη. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Αλ. Τσίπρας προβάλλει την άποψη ότι μια κυβέρνηση που θέλει να υπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα μπορεί να το πετύχει εκμεταλλευόμενη τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, με τους μεγαλοεπιχειρηματίες στην οικονομία και στην εξουσία, και να διεκδικήσει τα συμφέροντα της χώρας από τον ιμπεριαλιστή που μπορεί να τα ικανοποιήσει. Ετσι όμως καλεί το λαό να επιλέξει καπιταλιστικές χώρες συμμάχους, που ενδιαφέρουν τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, δηλαδή να συνταχθεί ο λαός με τμήματα του κεφαλαίου ενάντια σε άλλα, με ιμπεριαλιστές συμμάχους, ενάντια σε άλλους.

Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δε μένει μόνο σ' αυτό. Αλλωστε, ως μέλλουσα κυβέρνηση που φιλοδοξεί να αντιμετωπίσει την κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας της Ελλάδας ανοίγοντας δρόμους για την ανάκαμψη, δεν το κρύβει ότι ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη των επιχειρηματικών ομίλων, την προσέλκυση ξένων επενδυτών, επομένως αντικειμενικά θα επιδιώξει διεθνείς συμμαχίες. Ηδη με δεδομένη την επιμονή του για συμμετοχή στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ προβάλλει την ανάγκη εκμετάλλευσης των ανταγωνισμών εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης, επιλέγει τη συμμαχία με τις χώρες του «ευρωπαϊκού Νότου», Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, κόντρα στη Γερμανία, ενώ δηλώνει και το «καμιά θυσία για το ευρώ», που σημαίνει ότι έχει εναλλακτική λύση συμμαχιών, με άλλες χώρες του ΔΝΤ που αντιδρούν στη Γερμανία, συμφωνώντας με το «κούρεμα» του χρέους για να γίνει βιώσιμο. Και πρώτη απ' όλες τις χώρες θεωρεί τις ΗΠΑ. Δηλαδή, το «καμιά θυσία για το ευρώ», στην κόντρα ΗΠΑ - Γερμανίας, δεν αφήνει αδιάφορο το δολάριο. Προχωράει όμως σε ακόμη πιο επικίνδυνες για το λαό επιλογές, αφού μαζί με τα παραπάνω έχει ως λύση και την εκμετάλλευση της γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδας. Να τι είπε στη συνέντευξή του στο CNN: «Πιστεύω ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη την Ευρώπη και πρέπει να παραμείνει στην Ευρωζώνη, αλλά και η Ευρώπη έχει ανάγκη την Ελλάδα. Φανταστείτε τις γεωπολιτικές συνέπειες, όχι μόνο τις οικονομικές, από την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη... Και η ενωμένη Ευρώπη, η ΕΕ, χωρίς ένα σημαντικό της κομμάτι πολιτισμικά, οικονομικά, γεωπολιτικά, θα ήταν μία ανάπηρη Ευρώπη».

Μόνο που για τη γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας ενδιαφέρονται και οι ΗΠΑ, ενώ η Ελλάδα είναι χώρα του ΝΑΤΟ. Τη γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας οι μεγαλοεπιχειρηματίες την εκμεταλλεύονται εμπλέκοντάς τη στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, προκειμένου να δημιουργούν προϋποθέσεις συμμετοχής στη μοιρασιά της λείας απ' αυτούς τους πολέμους. Και είναι ακόμη πιο επικίνδυνο για το λαό, με δεδομένη την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, τις επιβουλές κατά του Ιράν και το γεγονός ότι η Ανατολική Μεσόγειος και η Μέση Ανατολή αποτελούν πεδίο οξύτατων ανταγωνισμών μεταξύ ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσίας, Κίνας, με δεδομένα τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου και στη θαλάσσια περιοχή, όχι μόνο με την ΑΟΖ Κύπρου - Ισραήλ, αλλά και τους υδρογονάνθρακες της Ελλάδας κυρίως νότια της Κρήτης. Οπως και τους αγωγούς μεταφοράς. Ηδη οι μεγαλοεπιχειρηματίες στην ενέργεια, οι εφοπλιστές που μεταφέρουν ενέργεια, οι όμιλοι που κατασκευάζουν αγωγούς αλλά και σταθμούς μεταφόρτωσης αερίου, ετοιμάζονται για επενδύσεις, αλλά αντικειμενικά θα εμπλακούν με επιχειρηματικούς ομίλους άλλων χωρών, ενώ φαίνεται ότι τάσσονται με τον ενεργειακό άξονα Ισραήλ - Κύπρος - Ελλάδα. Που σ' αυτόν βασικός σύμμαχος είναι οι ΗΠΑ. Είναι γελασμένος όποιος πιστεύει ότι μέσα σ' αυτούς τους ανταγωνισμούς μια κυβέρνηση μπορεί να κάνει μοιρασιά σε όλους τους ανταγωνιστές, δηλαδή και στις ΗΠΑ και στην ΕΕ, ιδιαίτερα στη Γερμανία, και στη Ρωσία κ.λπ., για να ωφεληθεί η καπιταλιστική οικονομία. Εδώ η επιλογή ιμπεριαλιστή συμμάχου είναι δεδομένη, κόντρα σε άλλον στους μεταξύ τους οξύτατους ανταγωνισμούς, που στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής και ιδιαίτερα της Συρίας εγκυμονεί κινδύνους ενός περιφερειακού ή και γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου, που θα ματοκυλήσει τους λαούς και τον δικό μας.

Λόγω της γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδας η εμπλοκή της στους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη και τώρα στη Συρία είναι αδιαπραγμάτευτη για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Και ενισχύεται και με τη στρατηγική και στρατιωτική συμφωνία με το Ισραήλ. Φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δε διαφωνεί μ' αυτή τη στρατηγική. Αυτή η πολιτική της εκμετάλλευσης της γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδας σημαίνει συμμετοχή της χώρας και του λαού της στο πλευρό της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης, ή συνασπισμού δυνάμεων και στον ενδεχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Να γιατί είναι επικίνδυνη.