Εκείνο, όμως, που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος που επιχειρεί να κάνει αποδεκτή αυτή την προπαγάνδα απ' το λαό: Πρώτον παρουσιάζει την οικονομική κρίση και τα συνακόλουθα μέτρα ως συνέπεια του «δυσθεώρητου δημόσιου χρέους». Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Πρόκειται για καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής, που συνέπειά της είναι και η διόγκωση του δημόσιου χρέους. Δεύτερον, παρουσιάζει την κύρια επιλογή της αστικής τάξης ως μοναδική επιλογή και για το λαό, τους εργαζόμενους, τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Γι' αυτό και αναφέρει πως τα βάρβαρα μέτρα «δυστυχώς είναι προϋπόθεση για να εκταμιευθεί η δόση». Στην πραγματικότητα, όμως, ο λαός έχει τη δική του επιλογή. Είναι πράγματι αλήθεια ότι πρέπει οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να αγωνιστούν για το «ξεπερασμένο, αναχρονιστικό και διεφθαρμένο παραγωγικό πρότυπο». Μόνο που αυτό το «παραγωγικό πρότυπο» είναι η ίδια η καπιταλιστική ιδιοκτησία που ιδιοποιείται όλον τον πλούτο και αφήνει τον εργαζόμενο λαό στη φτώχεια και την εξαθλίωση.