Στην Ισπανία, μετά το μεγάλο κύμα απολύσεων οι εκπαιδευτικοί κάνουν μάθημα σε περισσότερες τάξεις, περισσότερες ώρες, με λιγότερο μισθό. Οι τιμές των σχολικών βιβλίων κι αναλώσιμων έχουν αυξηθεί. Η θέρμανση στα σχολεία δεν υπάρχει, υπάρχουν αδυναμίες στη σίτιση των μαθητών. Απ' την άλλη γίνεται επίθεση στη δομή της εκπαίδευσης, όπως π.χ. καταργώντας μαθήματα, δημιουργώντας ένα «νέο σχολείο».

Τα βιβλία στην Ιταλία οι μαθητές όπως και οι φοιτητές, τα αγοράζουν. Το κόστος των βιβλίων για τα Λύκεια που σε προετοιμάζουν για την τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι διπλάσιο από εκείνα των Λυκείων που σε προετοιμάζουν για δουλειά. Τα τελευταία χρόνια η διαφορά ανάμεσά τους μεγαλώνει. Απαράδεκτη είναι και η κατάσταση των σχολικών κτιρίων. Χαρακτηριστική περίπτωση ο θάνατος 17χρονου μαθητή από κατάρρευση στέγης σε σχολείο που ήταν στην περιφέρεια μεγάλης πόλης κι όχι στο κέντρο που πάνε παιδιά εύπορων οικογενειών.

Στην Πορτογαλία, τη νέα σχολική χρονιά το κόστος σε αναλώσιμα για ένα μαθητή στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι περίπου 600 ευρώ. Εκπτώσεις που δικαιούνταν οι μαθητές στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς παίρνονται πίσω. Δεν δίνεται δυνατότητα συμμετοχής των μαθητών σε δραστηριότητες όπως αθλητισμός, θέατρο κτλ.

Η εικόνα που μετέφεραν εκπρόσωποι Κομμουνιστικών Νεολαιών το Σάββατο το βράδυ, στο χώρο του Φεστιβάλ - κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τη δράση και την οργάνωση του μαθητικού κινήματος - δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες και αμφιβολίες. Τα μέτρα που ψηφίζονται σε όλα τα αστικά κοινοβούλια, είτε λέγονται μνημόνιο είτε όχι, έχουν την ίδια κατεύθυνση. Να ορθώσουν ταξικούς φραγμούς, τσακίζοντας το δικαίωμα της εργατικής τάξης στη μόρφωση, στη γνώση, στην Παιδεία. Να δημιουργήσουν στρατιές ιδανικών για το σύστημα εργατών, φθηνών, ευέλικτων, πειθήνιων. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η ιδεολογική επίθεση που δέχεται το περιεχόμενο του σχολείου. Τα προβλήματα απ' άκρη σε άκρη όπου κουμάντο κάνει ο καπιταλισμός είναι ενιαία.

«Δεν μπορεί να υπάρξει δημόσια, δωρεάν, ουσιαστική εκπαίδευση για όλους ή για τους πολλούς, όπου υπάρχει καπιταλισμός», επισημαίνει ο Λορέντζο Λανγκ, μέλος της Εθνικής Γραμματείας του Μετώπου Κομμουνιστικής Νεολαίας Ιταλίας. «Μια Κομμουνιστική Νεολαία έχει ξεκάθαρο τον ρόλο που πρέπει να παίξει. Χρησιμοποιούμε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα και στόχους πάλης πάνω σε υπαρκτά προβλήματα που μας επιτρέπει να συσπειρώνουμε περισσότερους μαθητές στην προοπτική ότι μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να ανατρέψει αυτή την πραγματικότητα. Τα βασικά αιτήματά μας είναι η δημόσια και δωρεάν Παιδεία, αύξηση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης ως τα 18 έτη. Είμαστε αντίθετοι σε οποιοδήποτε χαράτσι λειτουργίας του σχολείου, ενάντια στο ταξικό ιδεολόγημα "όποιος είναι άξιος τα καταφέρνει, οι άλλοι ας μείνουν πίσω". Η ανάλυση των προβλημάτων σε βάθος, μας επιτρέπει να προσεγγίσουμε καλύτερα τους μαθητές, γιατί στόχος των κομμουνιστών είναι τα παιδιά της εργατικής τάξης κι όταν τους μιλάς με τα κατάλληλα λόγια τότε έχεις αποτελέσματα», σημείωσε, προσθέτοντας ότι στα σχολεία έχουν οργανώσει Επιτροπές Αγώνα.

Μεταφέροντας την εικόνα από τη Βενεζουέλα, ο Φρανσίσκο Καλντερόν, μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Κομμουνιστικής Νεολαίας Βενεζουέλας, σημείωσε ότι από το 1998 που την εξουσία κατέλαβε ο Τσάβες με τη βοήθεια των λαϊκών στρωμάτων, έχουν βοηθηθεί κοινωνικοί θεσμοί όπως η υγεία, η στέγαση, η παιδεία. Το 40% του συνολικού κρατικού προϋπολογισμού επενδύεται στην Παιδεία, όπως και το 10% του ΑΕΠ. Το 93% του πληθυσμού 13 - 16 ετών βρίσκεται στα σχολεία. «Για μας αποτελεί λαμπρό παράδειγμα η Παιδεία στην Κούβα. Ενα είναι σίγουρο, παντού, ο εχθρός μας είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που μας εκμεταλλεύεται», τόνισε.

«Η νέα σχολική χρονιά είναι απόδειξη ότι δεν μπορεί να υπάρξει ελεύθερη, δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση δίπλα στον καπιταλισμό. Η δικαιολογία που δίνεται για τις περικοπές στην Ισπανία είναι ίδια με εκείνη που δίνεται στην Ελλάδα: "Λεφτά δεν υπάρχουν για την Παιδεία" και μειώνουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Απ' την άλλη γίνεται επίθεση στη δομή της εκπαίδευσης, όπως π.χ. καταργώντας μαθήματα. Τα μέτρα σ' όλες τις χώρες στοχεύουν να δημιουργήσουν φθηνούς, χωρίς γνώσεις, ιδανικούς εργάτες για τους καπιταλιστές», λέει ο Τζέφερσον Καρντένας, υπεύθυνος Διεθνών σχέσεων της Ενωσης Κομμουνιστικής Νεολαίας Ισπανίας, ενώ μιλώντας για το μαθητικό κίνημα της χώρας του σημείωσε ότι «έχει σημαντικά προβλήματα οργάνωσης, συνέχειας και έλλειψης στελεχών. Τον προηγούμενο χρόνο έγιναν δυναμικές κινητοποιήσεις με τη συμμετοχή μαθητών που κατά κύριο λόγο δεν γνώριζαν από πού προέρχονται τα μέτρα. Η διαφορά σε αυτές τις κινητοποιήσεις ήταν η συμμετοχή των μαθητών στο πλευρό των γονιών τους. Η γενική απεργία του Μάη αποτέλεσε μεγάλη μάχη μέσα στα σχολεία, καθώς η συμμετοχή ήταν μαζική και μέσα από αυτή την πάλη οργανώθηκαν νέα μαθητικά συμβούλια που λειτουργούν ως τώρα, παράλληλα αυξήθηκαν οι δυνάμεις μας στη βάση και ενδυναμώθηκε η συμμαχία με τους φοιτητές. Στόχος μας είναι να δημιουργηθούν γερές και λειτουργικές οργανώσεις, να ενδυναμώσουμε την πάλη μας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Να συμμαχήσουμε με τους εργαζόμενους, τις γυναίκες, τους μετανάστες και να αναδείξουμε το λόγο των περικοπών που είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα».

«Για τους κομμουνιστές είναι προτεραιότητα η συμμετοχή μας στα μαθητικά συμβούλια. Μέσα απ' αυτά προσπαθούμε να οργανώσουμε τον αγώνα μας, να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας, να συνδέσουμε τα προβλήματα των μαθητών με τα ευρύτερα ζητήματα της κοινωνίας», σημείωσε η Αννα Σοφία Μπερνάρντο, μέλος της Γραμματείας της Πορτογαλικής Κομμουνιστικής Νεολαίας, επισημαίνοντας ότι στόχος της κυβέρνησης είναι να πάρει πίσω εργατικές κατακτήσεις, όπως το δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν Παιδεία. Ενώ μετέφερε παραδείγματα όπου το μαθητικό κίνημα είχε μικρές νίκες, σε σχολεία που κατάφεραν να ανοίξουν τη θέρμανση ή σε εργαστήρια που δόθηκαν τα απαραίτητα υλικά που χρειάζονταν. «Φαίνονται μικρά, σχολίασε, αλλά είναι μεγάλη η συνεισφορά τους στο να κατανοήσουν οι μαθητές ότι ο αγώνας είναι ο μόνος δρόμος για να κατακτήσουν δικαιώματα».