«Ολα σε θυμίζουν απλά κι αγαπημένα / πράγματα δικά σου καθημερινά...». Στον Μάνο Λοΐζο, τον ξεχωριστό, ευαίσθητο, ανήσυχο, ονειροπόλο, συνειδητοποιημένο δημιουργό, που «έφυγε» πρόωρα πριν 30 χρόνια, ήταν αφιερωμένη η μουσική παράσταση με τίτλο «Τ' όνειρό σου ανασταίνω...», που παρουσιάστηκε, το Σάββατο το βράδυ, στην Κεντρική Σκηνή του Φεστιβάλ και που ετοίμασε με πολλή αγάπη και σεβασμό ο Χρήστος Λεοντής (ενορχήστρωση - διεύθυνση ορχήστρας), με συνοδοιπόρους τους ερμηνευτές: Μαρία Αναματερού, Πάνο Μπούσαλη, Γιώτα Νέγκα, Μίλτο Πασχαλίδη, Τρίφωνο, Ιωάννα Φόρτη.

Ο Μάνος Λοΐζος, ο μελωδός της ψυχής μας, στο σύντομο διάβα του από τη ζωή πρόσφερε μια μεγάλη σε ποιότητα δημιουργία, η οποία παραμένει ζωντανή και συνεπαίρνει με την ίδια δύναμη εδώ και χρόνια. Ο θάνατος τον βρήκε σε ηλικία μόνο 45 χρόνων, το 1982, τη μέρα που ξεκινούσε στην Αθήνα το Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» και η πικρή είδηση του θανάτου του σκόρπισε απέραντη θλίψη στους συντρόφους του, στο λαό που τον αγάπησε και τον τραγούδησε... Ο ταλαντούχος καλλιτέχνης, ο ασυμβίβαστος άνθρωπος είχε αφήσει την τελευταία του πνοή, σε νοσοκομείο της Μόσχας, στο οποίο με τη φροντίδα του ΚΚΕ είχε μεταφερθεί και νοσηλευόταν, βαριά άρρωστος.

Μπορεί η ανθρώπινη περιπέτεια του Μάνου Λοΐζου να ολοκληρώθηκε πρόωρα, άδικα, όμως η φωτεινή του δημιουργία παραμένει «ένα παράθυρο ανοιχτό στη λιακάδα...». Ολα τον θύμιζαν: «Σ' ακολουθώ», «Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας», «Ο Δρόμος», «Ολα σε θυμίζουν», «Σεβάχ ο Θαλασσινός», «Τζαμάικα», «Ο Τρίτος Παγκόσμιος», «Ο γερο - νέγρο Τζιμ», «Πρώτη Μαΐου», «Τσε», «Αχ χελιδόνι μου», «Μάνα δε φυτέψαμε», «Εχω έναν καφενέ», «Πάγωσε η τσιμινιέρα», «Λιώνουν τα νιάτα μας», «Το ακορντεόν», «Τα νέγρικα»... «Οσο η σιωπή είναι χρυσός / τόσο του νέγρου ο ιδρώς / για τον λευκό είν' θησαυρός / στράφι του νέγρου ο θυμός...» («Κι αν συ λευκός, νέγρος εγώ»)...