Δεν πρόλαβε να ορκιστεί η νέα κυβέρνηση και μπήκε στο νοσοκομείο. Κάτι ο πρωθυπουργός, κάτι άλλο ο υπουργός της Οικονομίας, τους ματιάσαν τους ανθρώπους.

Φυσιολογικό, πάντως, το... μάτιασμα. Γιατί η χαρά της αστικής τάξης που έχει επιτέλους κυβέρνηση ο τόπος, δεν μπορεί ν' αναστείλει τη λαϊκή αγανάκτηση που μέρα με τη μέρα φουντώνει, παρά τις ελπίδες διαφόρων ότι οι εκλογές θα την εκτόνωναν. Αυτοί που πήραν χτες για μια ακόμα φορά μειωμένη σύνταξη, οι άλλοι που απειλούνται με διακοπή ρεύματος και οι πολλοί περισσότεροι που έχουν αρχίσει και παίρνουν ραβασάκια να περάσουν από την εφορία «διά υπόθεσίν» τους, δηλαδή, να πληρώσουν χοντρά για ένα χρέος που οι ίδιοι δεν δημιούργησαν και για το οποίο όμως -κακά τα ψέματα- και με την ψήφο τους αποδέχτηκαν να πληρώσουν, όλοι αυτοί συνεχίζουν ν' ανεβάζουν ατμό...

***

Από μια πρώτη ματιά όλα τα συγκροτήματα του αστικού Τύπου και κατά συνέπεια οι ομάδες της αστικής τάξης που τους αντιστοιχούν έχουν εκπροσώπηση και στη νέα κυβέρνηση. Μ' αυτό το δεδομένο είναι εξασφαλισμένη και η συναίνεση που λέει ο πρόεδρος του ΣΕΒ, όχι κοινωνική όμως, όπως ισχυρίζεται, αλλά η συναίνεση των διαφόρων ομάδων της αστικής τάξης.

Βεβαίως και δεν είναι όλοι ικανοποιημένοι. Ενα από τα άρθρα στην «Καθημερινή» ήδη αποφάνθηκε: 'Η, Παπανδρέου, ή, Σαμαράς, Ηρώδης είναι!

Είναι, επίσης, προφανές πως μερίδα της αστικής τάξης όχι μόνο δε δείχνει να είναι αισιόδοξη, αν κρίνουμε από τα άρθρα που περιγράφουν την κατάσταση με τα πιο μελανά χρώματα, αλλά επιμένουν να εντοπίζουν τον κίνδυνο κοινωνικής έκρηξης.

Παρ' όλα αυτά η νέα κυβέρνηση είναι καταδικασμένη να πετύχει, δηλώνουν σ' όλους τους τόνους όσοι έχουν επενδύσει σ' αυτήν.

Η επιτυχία της κυβέρνησης ήδη προδιαγράφεται: Στα υπερχρεωμένα σπίτια που η ιδιοκτησία τους θα περάσει εντός ολίγου στις τράπεζες, στο κομμένο ρεύμα, στα εκατομμύρια των εργατών που ούτε καν διακοπές θα κάνουν.

Μ' αυτά τα δεδομένα δικαίως οι εφημερίδες που στηρίζουν την κυβέρνηση το 'χουν ρίξει στους χρησμούς: «Αν στάξει, θα βρέξει», αν ανακόψει την ύφεση, θα πετύχει. Αυτό που αρνούνται να δουν είναι πως το πρόβλημα δεν αφορά στις ικανότητες αυτής ή της άλλης κυβέρνησης, αλλά μια παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που δεν παίρνει από γιατροσόφια. Το γεγονός ότι στο σύνολό τους οι πολιτικές δυνάμεις -που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπερασπίζονται ως δικαίωμα τα καπιταλιστικά κέρδη- επιμένουν ότι η κρίση είναι διαχειρίσιμη και έτσι ορθώνουν ανάχωμα στο λαϊκό ριζοσπαστισμό, έρχεται και πάλι να επιβεβαιώσει την εκτίμηση ότι η εργατική τάξη είτε θα πάρει οριστικά διαζύγιο με τις πολιτικές του κεφαλαίου -σε κάθε τους έκφραση- και θα κάνει άλμα μπροστά, είτε θα βουλιάξει σ' ένα βαρέλι δίχως πάτο.

Παρά το κλίμα καλοκαιρινής ραστώνης, για το εργατικό κίνημα δεν υπάρχει χρόνος αναμονής. Το προχτεσινό χτύπημα στην απεργία στη «Χαλυβουργία» μαρτυρά ότι η αστική τάξη δεν κάνει διάλειμμα, παρότι με τη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης επιχειρεί να κερδίσει χρόνο.

Για το ΚΚΕ, ένας προς έναν τους κομμουνιστές, αυτό που χτες ήταν αναγκαίο, σήμερα είναι επιβεβλημένο: Να είναι δίπλα στα λαϊκά στρώματα που πλήττονται, να πρωτοστατούν στην οργάνωση του αγώνα τους, να αποκαλύπτουν κάθε άλλη πολιτική δύναμη που «δίνει παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του» και να επιμένουν στο βασανιστικό αλλά αποδεδειγμένα μόνο αναγκαίο δρόμο, αυτόν της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας που θα κάνει καθημερινά βήματα μπροστά στη διαρκή αμφισβήτηση του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, στην αντιπαράθεση με τα μονοπώλια και την εξουσία τους.