Την απρόσκοπτη εφαρμογή των αντιδραστικών «διαρθρωτικών αλλαγών», που αποσκοπούν στην μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, την άγρια λιτότητα και την παραπέρα μονοπώληση κλάδων της παραγωγής, εγγυάται στην πραγματικότητα το προγραμματικό πλαίσιο στο οποίο έχουν συμφωνήσει τα τρία κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) που στηρίζουν την νέα συγκυβέρνηση. Ταυτόχρονα, η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου δεν πρόκειται να ανακουφίσει τα λαϊκά στρώματα, ούτε βέβαια να ματαιώσει τη βαθιά και μόνιμη χρεοκοπία του λαού.

Η εκτίμηση αυτή προκύπτει αβίαστα από το κείμενο της συμφωνίας στο οποίο φέρεται να έχουν καταλήξει οι πρόεδροι των τριών κομμάτων, όπως αυτό διέρρευσε χθες στον Τύπο (εφημερίδα «Εθνος»).

Επιβεβαιώνεται ότι στόχος της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, που είναι μια αναγκαστική αναπροσαρμογή που επιβάλλει το βάθεμα της κρίσης στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη, δεν είναι βέβαια η ανατροπή ή αναχαίτιση της εφαρμογής των βάρβαρων μέτρων που ήδη έχουν ψηφιστεί και υλοποιούνται, αλλά να κερδίσει χρόνο η νέα κυβέρνηση, ώστε να μπορέσει να τα εφαρμόσει στο σύνολό τους. Αυτή είναι στην πραγματικότητα η «βοήθεια» και η «αλληλεγγύη» που ζητάνε από τους εταίρους και δανειστές.

Σύμφωνα με τις διαρροές, πρώτος στόχος της επαναδιαπραγμάτευσης είναι «η παράταση του χρόνου δημοσιονομικής εφαρμογής κατά τουλάχιστον δύο χρόνια». Με τον τρόπο αυτό, όπως σημειώνεται στο κείμενο, «ο τελικός δημοσιονομικός στόχος μπορεί να επιτευχθεί χωρίς επιπλέον περικοπή μισθών και συντάξεων ή του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, αλλά με περιστολή της σπατάλης και τη στοχευμένη καταπολέμηση της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας, καθώς και μέσα από τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις του κράτους και του ευρύτερου δημόσιου τομέα».

Ουσιαστικά οι κυβερνητικοί συνεταίροι παραδέχονται ότι το νέο πακέτο μέτρων ύψους 11,5 (ή 14,5 δισ., αν συνυπολογιστούν και τα 3 δισ. από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής) θα εφαρμοστεί στο ακέραιο, αλλά προσδοκούν ότι δεν θα χρειαστεί να επιτευχθεί ο στόχος μέσω μιας νέας μείωσης των μισθών και των συντάξεων, αλλά «με περιστολή της σπατάλης» κ.ο.κ.

Πρόκειται για παραμύθι, που στόχο έχει να εφησυχάσει το λαό και να παρατείνει την ανοχή προς τη νέα συγκυβέρνηση, αφού οι δαπάνες που έχουν απομείνει προς σφαγιασμό είναι οι δαπάνες για τις συντάξεις, τα κοινωνικά και προνοιακά επιδόματα, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τα νοσοκομεία, την παιδεία, καθώς και το λεγόμενο «μισθολογικό κόστος» στο δημόσιο. Αυτές άλλωστε είναι στο στόχαστρο των «μελετών» που έχουν γίνει μέχρι τώρα (ΚΕΠΕ κ.ά.). Από την άποψη αυτή, είναι κενή περιεχομένου και η επόμενη εξαγγελία, «όχι απολύσεις στο Δημόσιο» (!).

Σε επίπεδο ευχολογίου κινούνται και οι επόμενοι στόχοι που περιλαμβάνονται στο ίδιο κεφάλαιο και συγκεκριμένα για τις συλλογικές συμβάσεις, την «αποκατάσταση αδικιών για χαμηλοσυνταξιούχους», επέκταση του επιδόματος ανεργίας για ένα ακόμα χρόνο κ.ο.κ., για τα οποία όμως δεν υπάρχει κανένα χρονοδιάγραμμα. Εχοντας ρίξει στα κατώτερα επίπεδα τις απαιτήσεις και τις διεκδικήσεις του λαού, τον οποίο εξαθλιώνουν για λογαριασμό της πλουτοκρατίας, έρχονται τώρα να του υποσχεθούν μέτρα - ασπιρίνες, κι αυτά χωρίς να είναι σίγουρο ότι θα τα κάνουν.

Ειδικότερα σε ό,τι αφορά τις συλλογικές συμβάσεις, στο κείμενο αναφέρεται ότι «η συλλογική αυτονομία και η ισχύς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας επανέρχεται στο επίπεδο που προσδιορίζουν το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Δίκαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, σύμφωνα με το οποίο το ύψος του μισθού στον ιδιωτικό τομέα συμφωνείται μεταξύ των κοινωνικών εταίρων». Αυτό, όπως σημειώνεται, περιλαμβάνει και τη ρύθμιση του κατώτατου μισθού που προβλέπεται στη ρύθμιση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

Ακόμα και αν επαναφέρουν τον κατώτερο μισθό, ο στόχος τους για εξίσωση προς τα κάτω του μέσου μισθού παραμένει άθικτος. Οι όρκοι πίστης, εξάλλου, στις συλλογικές διαπραγματεύσεις είναι κενό γράμμα, αν σκεφτεί κανείς ότι σήμερα οργιάζουν οι ατομικές και επιχειρησιακές συμβάσεις, ενώ στους κλάδους η εργοδοσία αρνείται συστηματικά να προσέλθει στις συλλογικές διαπραγματεύσεις.

Σε ό,τι αφορά την αποκατάσταση αδικιών για χαμηλοσυνταξιούχους, πολύτεκνους κ.ά., αυτή παραπέμπεται σε «δημοσιονομικά ισοδύναμα», τα οποία όμως δεν προσδιορίζονται και όπως είχε καταδείξει η τελευταία διαπραγμάτευση με την τρόικα, απλά δεν υπήρχαν. Οσον αφορά την αύξηση του αφορολόγητου ορίου, δεν γίνεται καμία συγκεκριμένη αναφορά, σε ποια επίπεδα δηλαδή θα κυμανθεί, ούτε μπαίνει κάποιο συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα.

Σκέτη κοροϊδία είναι οι εξαγγελίες για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και τους δανειολήπτες, που αποτελούν ακριβές αντίγραφο των ρυθμίσεων στις οποίες έχουν ήδη προχωρήσει οι τράπεζες. Ειδικότερα, γίνεται λόγος για «ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων φορολογουμένων για φέτος, ώστε να μην ξεπερνούν το 25% του εισοδήματός τους - τα υπόλοιπα σε δύο ετήσιες δόσεις» (!). Επίσης για τους δανειολήπτες εφαρμόζεται η αρχή «η δόση να μην ξεπερνά το 30% του μηνιαίου εισοδήματος, με την εξαίρεση των υψηλών εισοδημάτων».

Στο μεταξύ, ανησυχίες εκφράζουν τα διεθνή Μέσα ενημέρωσης σχετικά με τη βιωσιμότητα της νέας συγκυβέρνησης, εξαιτίας της βαθιάς κρίσης και των λαϊκών αντιδράσεων στην Ελλάδα. «Η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας θυμίζει ολοένα πιο έντονα το κόμμα κατά της λιτότητας, που ηττήθηκε στις εκλογές, μετά την ανάληψη της εξουσίας», αναφέρει σε χθεσινό δημοσίευμα το «Ρόιτερς», επαληθεύοντας ότι η διαχείριση στον καπιταλισμό δεν μπορεί παρά να δημιουργεί κυβερνήσεις - κλώνους.

Η ευφορία στην Ελλάδα δεν κράτησε για πολύ, μεταδίδει ο «Eκόνομιστ», ο οποίος εξηγεί ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα πρέπει να πείσει τους Ελληνες που πλήττονται από τη λιτότητα να αποδεχθούν τις περικοπές των κατώτερων μισθών, των συντάξεων και των δαπανών, καθώς και τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις».

«Μια σαθρή κυβέρνηση συνεργασίας αναλαμβάνει τα ηνία στην Ελλάδα» τιτλοφορείται το σημερινό δημοσίευμα των «Δε Νιου Γιορκ Τάιμς», το οποίο θεωρεί μάλλον απίθανο να εξαντλήσει το νέο κυβερνητικό σχήμα την τετραετία. «Πριν καλά καλά στεγνώσει η μελάνη στην προγραμματική συμφωνία, ξεκίνησε η σχεδόν ακατόρθωτη αποστολή της νέας κυβέρνησης» γράφει η εφημερίδα «Ντι Βελτ».