Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Κώστας Αλυσσανδράκης, παρεμβαίνοντας, εκ μέρους της πολιτικής Ομάδας της Αριστεράς και εκ μέρους του ΚΚΕ, στη συζήτηση που έγινε κατά τη διάρκεια της 2ης Ευρωμεσογειακής Κοινοβουλευτικής Συνδιάσκεψης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, επισήμανε τα εξής:

«Η ειρήνη δοκιμάζεται σε πολλά σημεία της Μεσογείου. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ πρώτα στο δράμα του κυπριακού λαού, με το 40% της πατρίδας του να βρίσκεται κάτω από την τουρκική κατοχή. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο δράμα των προσφύγων, αλλά και των συγγενών των αγνοουμένων που περιμένουν εδώ και 27 χρόνια μιαν απάντηση για την τύχη των αγαπημένων τους προσώπων. Και δεν μπορώ ακόμα να μην καταγγείλω τη στάση της ΕΕ η οποία, παρά τις πληθωρικές διακηρύξεις για ανθρώπινα δικαιώματα, ανέχεται, αν δεν ενθαρρύνει, το καθεστώς της Τουρκίας.

Δεν είναι βέβαια κρυφό ότι η ΕΕ έχει τεράστια συμφέροντα στην Τουρκία, οικονομικά, πολιτικά, ακόμα και στρατιωτικά.

Στην ίδια την Τουρκία, το δράμα των πολιτικών κρατουμένων, των απεργών πείνας, συνεχίζεται. Πάνω από 30 από αυτούς έπεσαν θύματα στη διάρκεια της επιδρομής των δυνάμεων ασφαλείας στις φυλακές τον προηγούμενο Δεκέμβρη. Το έγκλημά τους ήταν ότι ζητούσαν ανθρώπινες συνθήκες κράτησης, ότι προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να υποστούν το μαρτύριο της απομόνωσης. Στην ίδια χώρα οι κομμουνιστές, οι Κούρδοι που δεν ανέχονται να κρύβουν την εθνική τους ταυτότητα, όλοι αυτοί χαρακτηρίζονται τρομοκράτες, διώκονται ή ακόμα εξοντώνονται. Και όλα αυτά κάτω από το παγερό βλέμμα της ΕΕ.

Νοτιότερα, η γη που κάποτε είχε χαρακτηριστεί ως η "γη της επαγγελίας", έχει γίνει γη μαρτυρίου για τον παλαιστινιακό λαό, που δε διεκδικεί τίποτε περισσότερο από αυτό που του έχουν πάρει. Και είναι πραγματικά προκλητικό να ακούμε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση του Ισραήλ έδωσε πολλά, όταν έχουμε δει οι ίδιοι το τι γίνεται στα παλαιστινιακά εδάφη. Είναι ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση να ακούμε ότι τα παλαιστινιακά σχολεία διδάσκουν το μίσος κατά του Ισραήλ, τη στιγμή που τα παιδιά της Παλαιστίνης βλέπουν με τα ίδια τους τα μάτια τους Ισραηλινούς στρατιώτες να στρέφουν τα όπλα τους και τα κανόνια τους εναντίον τους και να πυροβολούν.

Στην άλλη άκρη της Μεσογείου, ο πολύπαθος λαός της Σαχάρας παλεύει για την ανεξαρτησία του δεκαετίες τώρα. Και βεβαίως ας μην ξεχνάμε ότι τμήμα της Μεσογείου είναι και τα Βαλκάνια, όπου η ιμπεριαλιστική επέμβαση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με δεκάδες χιλιάδες θύματα και τεράστιες υλικές και περιβαλλοντικές καταστροφές, είναι ακόμα σε εξέλιξη.

Ολες αυτές οι συγκρούσεις δεν είναι αποτέλεσμα έλλειψης κατανόησης ανάμεσα στους λαούς. Είναι αποτέλεσμα της εγγενούς επιθετικότητας του ιμπεριαλιστικού συστήματος, αλλά και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Οι μεσογειακοί λαοί, όπως και οι λαοί της Ευρώπης, έχουν κάθε συμφέρον να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στην επιθετικότητα του καπιταλιστικού συστήματος και, είμαστε σίγουροι, έχουν τη δύναμη να επιβάλουν την ειρήνη.

Σε κάθε διακρατική συνεργασία βασικά κριτήρια αποτίμησης είναι το κατά πόσον λειτουργεί σε ισότιμη βάση και το κατά πόσο είναι επωφελής για τους λαούς και όλα τα συμβαλλόμενα μέρη. Φοβάμαι ότι αν θέσουμε αυτά τα ερωτήματα για την Ευρωμεσογειακή συνεργασία, η απάντηση θα είναι αρνητική.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ η ΕΕ προσφέρει σε χρηματοδοτήσεις προς τις χώρες της νοτίου Μεσογείου 1 δισ. ευρώ το χρόνο, παίρνει από αυτές, μέσω του εμπορικού τους ελλείμματος 3 δισ. ευρώ. Είναι επίσης φανερό ότι αυτό που ενδιαφέρει κυρίως την ΕΕ είναι το άνοιγμα των αγορών των χωρών του Νότου στα ευρωπαϊκά βιομηχανικά προϊόντα και η προμήθεια από αυτές τις χώρες φτηνών πρώτων υλών και αγροτικών προϊόντων. Για το λόγο αυτό, από πλευράς ΕΕ, δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στη δημιουργία ζώνης ελεύθερων συναλλαγών, που είναι εξάλλου και ο τομέας της συνεργασίας που έχει προχωρήσει περισσότερο.

Οι ανεπτυγμένες χώρες της ευρωπαϊκής ηπείρου οφείλουν ένα σημαντικό μέρος της ανάπτυξής τους στην καταλήστευση του πλούτου των υποανάπτυκτων χωρών, ανάμεσά τους και των χωρών της νοτίου Μεσογείου, και την υπερεκμετάλλευση των κατοίκων τους. Πολλές από τις χώρες της νοτίου Μεσογείου υπήρξαν αποικίες ευρωπαϊκών χωρών. Μετά την κατάρρευση του αποικιακού συστήματος, ο ιμπεριαλισμός δεν παρέδωσε τα όπλα, αλλά δημιούργησε νέο σύστημα εξάρτησης, τη νεο-αποικιοκρατία, λιγότερο ίσως απάνθρωπο αλλά εξίσου αποτελεσματικό για το μεγάλο κεφάλαιο.

Θα μπορέσει να ξεφύγει η ευρωμεσογειακή σχέση από το πλαίσιο της νεοαποικιοκρατίας; Για το ΚΚΕ είναι ζήτημα πάλης των λαών. Μόνο η πάλη των λαών μπορεί να επιβάλει γνήσια συνεργασία, με ίσους όρους και χωρίς παρεμβάσεις της μιας χώρας στα εσωτερικά της άλλης».