Και ξαφνικά ο «πράσινος ήλιος» του ΠΑΣΟΚ δεν «καίει» ούτε «πυρπολεί» τις καρδιές των οπαδών του. Εχει παλιώσει το σύμβολο, διαπιστώνει ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Μ. Χρυσοχοΐδης και προτείνει την αντικατάστασή του από ένα άλλο «σύγχρονο» σύμβολο. Στο ίδιο μήκος κύματος στελέχη της ΝΔ (Σιούφας, Μεϊμαράκης, κ.ά.), τάσσονται υπέρ της αλλαγής των συμβόλων της ΝΔ (πυρσός, περιστέρια), ενώ ο ΣΥΝ πιο προωθημένος δε διστάζει να αλλάξει το όνομά του. Στο εύλογο ερώτημα «τι τους έπιασε ξαφνικά» και θέλουν να αλλάξουν τα σύμβολά τους, η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από το ότι αναζητούν εναγωνίως κάποια τεχνητή «ανανέωση» που θα τους επιτρέψει να εμφανίσουν ένα «διαφορετικό» προσωπείο, με το οποίο θα μπορέσουν να συνεχίσουν να εξαπατούν και να εγκλωβίζουν τις λαϊκές μάζες.

Με την αλλαγή των συμβόλων και άλλα μερεμέτια στην πρόσοψή τους τα κόμματα του δικομματισμού επιχειρούν να δείξουν προς την «πελατεία» τους -έτσι θεωρούν τους ψηφοφόρους τους- ότι «κάτι αλλάζει», ότι δεν είναι «ξεπερασμένα» και «αναχρονιστικά». Στην πραγματικότητα αλλάζουν τα σύμβολα, ακριβώς επειδή δεν πρόκειται να αλλάξουν την κοινή νεοφιλελεύθερη αντιλαϊκή πολιτική τους. Επειδή ακριβώς τα ίδια τα σύμβολά των κομμάτων αυτών έχουν αποτυπωθεί και «κατοχυρωθεί» στη λαϊκή συνείδηση, με την πλέον σκληρή αντιλαϊκή επίθεση, οι ηγεσίες τους δε διστάζουν να τα «θυσιάσουν» στο βωμό της καλύτερης απόδοσης και αποτελεσματικότητας στην προώθηση της κυρίαρχης πολιτικής.

Εξάλλου, τα σύμβολα αυτά δεν ανταποκρίνονται πλέον στις «απαιτήσεις της νέας εποχής», στο ότι, δηλαδή, οι ιδεολογικοπολιτικές διαφορές μεταξύ τους είναι σχεδόν ανύπαρκτες και το ζήτημα πλέον επικεντρώνεται στις μορφές και τρόπους διαχείρισης του «μονόδρομου» του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποιημένης νέας τάξης. Τα «καινούρια» σύμβολα, όπως πιστεύουν οι εμπνευστές τους, θα συμβολίζουν καλύτερα τη «νέα» φυσιογνωμία που θέλουν να προσδώσουν στα κόμματά τους. Μια φυσιογνωμία απαλλαγμένη από «αγκυλώσεις του παρελθόντος», όπως για παράδειγμα η «απαλλαγή από το πολιτικό κόστος», με λίγα λόγια, η ευθεία «αποστασιοποίηση» από τις λαϊκές αγωνίες και ανάγκες.

Είναι φανερό ότι η «αιφνίδια» επιδημία που προέκυψε στα παραπάνω κόμματα γύρω από την αλλαγή των συμβόλων δεν αποτελεί παρά μια ακόμα έκφραση της διαπιστωμένης αδυναμίας τους να προσελκύσουν τις λαϊκές μάζες και να εξασφαλίσουν τη συναίνεσή τους στην απάνθρωπη νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφαρμόζουν. Δεν είναι τυχαίο ότι ο σχετικός θόρυβος εντάσσεται στο πλαίσιο των συνεδρίων που θα πραγματοποιήσουν το επόμενο διάστημα, τα οποία σπεύδουν να ονομάσουν «συνέδρια μετεξέλιξης». Αυτό που στην πραγματικότητα επιδιώκουν είναι να διατηρήσουν την ικανότητά τους να παγιδεύουν το λαό, αφού αυτή έχει εξασθενίσει επικίνδυνα.

Το ομολόγησε, αν και δε χρειαζόταν, ο Μ. Χρυσοχοΐδης που ανέλαβε να πλασάρει το ζήτημα της αλλαγής του συμβόλου. Στόχος, είπε, είναι να συσπειρωθούν γύρω από το ΠΑΣΟΚ οι δυνάμεις εκείνες που είναι παροπλισμένες πολιτικά, αλλά ταυτόχρονα «έλκονται από τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας και της πολιτικής που εκφράζει σήμερα ο Κ. Σημίτης». Ως τέτοιες δυνάμεις περιέγραψε «το Κέντρο, το Συνασπισμό, τους ανένταχτους αριστερούς και πολλούς άλλους», δηλαδή, εκείνους που θέλουν να συμβάλουν στις «αναγκαίες συναινέσεις για να πάμε στις μεγάλες μεταρρυθμίσεις».