«Η καλύτερη δράση για την κοινωνία είναι η κατάργηση της ταξικής κοινωνίας και αυτή δεν προσφέρεται, αλλά κερδίζεται! (...) Για να παλέψουμε όλη αυτή την κατάσταση που ζούμε εμείς και τα παιδιά μας χρειάζεται να σφυρηλατήσουμε τη συντροφικότητα και τις κοινωνικές σχέσεις μας με τους ανθρώπους που δουλεύουμε μέσα στο κίνημα. Και αυτό γίνεται πρώτα από όλα μέσα στην ίδια την αγωνιστική δράση, θέλει όμως και συγκεκριμένα μέτρα. Σε μια εποχή που τα σπίτια κλείνονται στα καβούκια τους, να ξαναθυμηθούμε τις συγκεντρώσεις στα σπίτια, σε πάρκα, ελεύθερους χώρους κ.ά.

(...) το επόμενο διάστημα και για πολύ χρόνο, αυτό για το οποίο θα απολογηθούμε είναι τι είπαμε στα παιδιά μας (...) Το καλύτερο μάθημα που έχουμε να δώσουμε το επόμενο διάστημα στα παιδιά μας είναι ο αγώνας και η αισιοδοξία που βγαίνει από αυτόν (...) Είναι κρίσιμο πράγμα να μπορούμε να πούμε με απλά λόγια στα παιδιά μας, γιατί ο κόσμος αυτός πρέπει και μπορεί να αλλάξει. Γιατί η μαμά και ο μπαμπάς απεργούν και μπορεί να μην μπορούν να τους πάρουν κάτι από αυτά που θέλουν αλλά είναι περήφανοι που είναι αγωνιστές. Είναι κρίσιμο πράγμα τα παιδιά μας να μεγαλώνουν σε μια μεγάλη αγκαλιά συναγωνιστών που θα νοιάζονται με τον ίδιο τρόπο για τα δικά τους αλλά και για τα άλλα παιδιά. Να μάθουν πως είναι κομμάτι μιας λαμπρής ιστορίας και να τη μάθουν όπως δεν τους τη λένε τα σχολικά βιβλία.

(...) Ενα γνωστό μας τραγούδι λέει: Η φτώχεια είναι ντροπή. Γιατί πρέπει να την αποτινάξεις. Το να είσαι όμως αντικειμενικά ο φτωχός, ο πλαστουργός της νιας ζωής είναι τιμή. Οι αρχές και οι αξίες της εργατικής τάξης να διαποτίσουν την ανατροφή των παιδιών μας και των παιδιών όλων των λαϊκών οικογενειών»

(από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).