Κλειστές παραμένουν οι πόρτες των σχολείων για τα παιδιά εκατοντάδων οικογενειών των Τσιγγάνων του Ευόσμου. Αν και πέρασε σχεδόν ένας μήνας από την έναρξη του σχολικού έτους, τα λεωφορεία που έπαιρναν τους μαθητές και τους πήγαιναν σ' ένα σχολείο αρκετά μακριά από τον οικισμό, δε φάνηκαν ακόμη. Με τις τσάντες τους, τα παιδιά στέκονται στο σημείο από όπου τους έπαιρναν τα πούλμαν ή τριγυρίζουν και ρωτούν τους μεγαλύτερους γιατί δεν τους παίρνουν στο σχολείο. Γύρω στο μεσημέρι, γυρίζουν απογοητευμένα στα πρόχειρα παραπήγματα που κατοικούν. Το γιατί δεν κάνουν φέτος μαθήματα, δεν απαντιέται, αφού και οι οι γονείς τους δεν το γνωρίζουν. Κανένας αρμόδιος από τη Νομαρχία ή το δήμο δεν ήρθε να τους δώσει κάποια εξήγηση.

"Στενοχωριούνται τα παιδιά, γιατί δεν τα παίρνουν στα μαθήματα. Κάθε μέρα περιμένουν με αγωνία τα πούλμαν", λέει η Βασιλική Τάσσιου."Πέρσι ένα εγγονάκι μου πήγε στο δημοτικό κι ένα άλλο στα νήπια. Φέτος όμως δεν τα πήραν. Μόνο τους έδωσαν μια χαρά και ύστερα τους την πήραν".

"Πήγα και αγόρασα στο παιδί μου τσάντες, στιλό, τετράδια για να πάει στο σχολείο. Του πήρα και φόρμες, παπούτσια, κάλτσες για να αλλάζει κάθε μέρα. Εστω και με αυτό το λίγο νερό που έχουμε, θέλουμε τα παιδιά μας να πηγαίνουν πάντα στο σχολείο καθαρά. Και τώρα το παιδί κάθεται και στεναχωριέται γιατί δεν το πήραν στο σχολείο".

Ο 17χρονος Αλέξης Μαυρίδης θέλει να μάθει αριθμητική για να λογαριάζει σωστά. Φοβάται ότι αν πάει στην ίδια τάξη με τα "πιτσιρίκια" αυτά θα τον κοροϊδεύουν. "Δε γίνεται να πάμε χωριστά όλοι οι μεγάλοι σε μια τάξη;", ρωτούν κάποια μεγάλα αγόρια. Ο Αλέξης έζησε μία πολύ στερημένη ζωή, γιατί ορφάνεψε από πολύ νωρίς. Ο πατέρας του πέθανε από εγκεφαλικό πριν 8 χρόνια. Καθημερινά "βγαίνει στη γύρα" με τη μάνα του και πουλάνε χαλιά.

"Πώς περνάνε τα παιδιά της ηλικίας σου τον ελεύθερο χρόνο τους;", τον ρωτάμε.

"Παίζουμε ποδόσφαιρο ή περπατάμε άσκοπα πάνω - κάτω στον οικισμό μας".

Ποια είναι τα όνειρα τους;

"Να είχαμε ένα σπίτι, τίποτα άλλο δεν είναι πιο πολύτιμο για μας", απαντά ο Αλέξης. "Κι εγώ θα ήθελα να μάθω γράμματα, να κάνω μια δική μου δουλιά, να ζήσω αλλιώς", συμπληρώνει ο 16χρονος Λάζαρος Ταφίλης.

Υπάρχουν διακρίσεις σε βάρος τους;

"Οταν γυρίζουμε στις γειτονιές, πολλοί είναι αυτοί που με τη συμπεριφορά τους μας κάνουν να νιώθουμε ντροπή επειδή είμαστε Τσιγγάνοι", απαντάνε.

"Γιατί τα παιδιά που μένουν στα σπίτια πηγαίνουν στο σχολείο και εμείς δεν μπορούμε;", λέει ο 12χρονος Βασίλης Προκόπης και συμπληρώνει: "Δεν έχουμε φώτα, δεν έχουμε νερό... Το βράδυ στην παράγκα βγαίνουν τα ποντίκια και εγώ κλαίω".