ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ σημείωμα της στήλης φιλοξενεί το γράμμα του διακεκριμένου συναδέλφου και αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, αντιπροέδρου του Συνδέσμου των Αντιστασιακών Δημοσιογράφων, Κώστα Νίτσου. Θα θυμίζαμε και κάτι ακόμη πως ο αγαπητός συνάδελφός μας ήταν ο διευθυντής της απεργιακής εφημερίδας μας «ΑΔΕΣΜΕΥΤΗ ΓΝΩΜΗ» στη μεγάλη απεργία των εργαζομένων στον Τύπο, το 1975. Θέμα του: Η «φιέστα», ο εμπαιγμός των αντιστασιακών κατά την απονομή των τιμητικών Διπλωμάτων και Μεταλλίων την περασμένη Κυριακή.

«ΥΣΤΕΡΑ από 60 χρόνια, την περασμένη Κυριακή το πρωί, χίλιοι εκατόν πενήντα αγωνιστές, που πήραμε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση 1941 - '44, προσκληθήκαμε από τη νομάρχη Αθηνών κ. Ελένη Μπεσμπέα στο αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου, για να μας επιδοθούν - επιτέλους! - τα τιμητικά διπλώματα και τα αναμνηστικά μετάλλια, που μας απένειμε η πολιτεία "ως ελάχιστη ένδειξη ηθικής αναγνώρισης"...

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, η εκδήλωση αυτή από "τιμητική" μετατράπηκε σε "ταπεινωτική", με τη βάναυση αντιμετώπιση που γνώρισαν οι επιζώντες υπέργηροι αγωνιστές για την απελευθέρωση της χώρας από τα στρατεύματα κατοχής.

ΟΙ ΣΚΗΝΕΣ των γηπέδων ωχριούν μπροστά στην πολύωρη εξουθενωτική ορθοστασία, το μέχρι ασφυξίας στριμωξίδι, την ανείπωτη ταλαιπωρία, που, από την πρωτοφανή έλλειψη στοιχειώδους οργάνωσης, υπέστησαν - τελείως ανύποπτοι! - οι προσκεκλημένοι για να ...τιμηθούν!

Η ΧΩΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑ του αμφιθεάτρου του Πολεμικού Μουσείου ήταν δεδομένη και γνωστή, τόσο στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας, που απένειμε τις ηθικές αμοιβές, όσο και στη Νομαρχία Αθηνών, που ανέλαβε να τις επιδώσει σε ...επίσημη τελετή στους δικαιούχους.

ΗΤΑΝ, επομένως, εγκληματική απερισκεψία, σε μία αίθουσα καθορισμένης χωρητικότητας 427 θέσεων, να κληθούν 1.150 πολίτες, που, με τον ανεξέλεγκτο αριθμό συνοδών τους, κατέληγε να ξεπερνούν και τους διπλάσιους!

ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΑ, η απερισκεψία των υπευθύνων καταντάει απάνθρωπη, όταν καλούν υπέργηρους αγωνιστές, με αναπόφευκτα προβλήματα υγείας και τους υποχρεώνουν να στριμωχτούν ασφυκτικά, όρθιοι επί ώρες, χωρίς να υπάρχει και τρόπος διαφυγής τους.

ΟΙ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ ήταν ...ανώνυμες! Στην είσοδο δε ζητήθηκε ούτε απλή επίδειξή τους, με αποτέλεσμα, από πολύ νωρίς, να προκληθεί στην αίθουσα άκρως επικίνδυνο αδιαχώρητο!

ΟΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ "αρμόδιοι" δε φρόντισαν να κρατήσουν ελεύθερη, για στοιχειώδεις λόγους ασφαλείας, ούτε την παραμικρή δίοδο. Ετσι, που, με τέτοιο αδιαχώρητο και τέτοιο στρίμωγμα, το παραμικρό απρόβλεπτο περιστατικό υγείας, ή οποιουδήποτε άλλου κινδύνου, φωτιάς κλπ., να καταντά μοιραίο! Οι πάντες είχαν εγκλωβιστεί, χωρίς να μπορούν να μετακινηθούν ούτε ένα χιλιοστό, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα αποχώρησης.

ΟΙ "ΑΡΜΟΔΙΟΙ" δεν είχαν προβλέψει ούτε τον τρόπο επίδοσης των διπλωμάτων και των μεταλλίων! Ούτε οι πολίτες μπορούσαν να πλησιάσουν στη σκηνή, ούτε οι λιγοστοί υπάλληλοι της Νομαρχίας είχε προβλεφτεί πώς θα μετακινιόνταν!

ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ, αναγγέλθηκε πως θα εκφωνούνταν οι αλφαβητικά συντεταγμένοι κατάλογοι ονομάτων. Αλλ' αμέσως το μέτρο καταστρατηγήθηκε! Ακούστηκαν μερικά επιλεγμένα ονόματα ανάκατα από όλο το αλφάβητο... Οι επιλεγμένοι ήταν, ήδη, δίπλα στη σκηνή, πήραν τα διπλώματά τους, φωτογραφήθηκαν και επακολούθησε ο χαμός!

ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ κουβαλήθηκαν χαρτοκιβώτια με διπλώματα και μετάλλια. Οσοι βρέθηκαν κοντά, άρχισαν να φωνάζουν τα ονόματά τους! Οι υπάλληλοι ήταν αδύνατο να λειτουργήσουν. Τότε ...άρχισαν να φωνάζουν εκείνοι: Το κάπα εδώ, το λάμδα εκεί, το Μι και το Νι έξω από την αίθουσα... Αλλά κανένας δεν μπορούσε ούτε να πλησιάσει, ούτε να βγει έξω. Ολοι ήμασταν έγκλειστοι της προνοητικής κυρίας Μπεσμπέα!!!

Η ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ των "οργανωτών" απέναντι σ' ένα υπέργηρο και ταλαιπωρημένο κοινό είχε εκδηλωθεί από πολύ νωρίς, με την επιμονή και της κυρίας νομάρχου και του εκπροσώπου του υπουργείου Εθνικής Αμυνας να εκφωνούν ατέρμονες λόγους!

Η ΕΛΛΕΙΨΗ συναίσθησης των απαράδεκτων συνθηκών που επικρατούσαν κατά την εκφώνηση των λόγων ανάγκασε τον υπογράφοντα την επιστολή να βροντοφωνάξει: "Σταμάτησε, στρατηγέ! Δε θέλουμε άλλα λόγια! Μια ολόκληρη ζωή έχουμε χορτάσει κενά λόγια!".

ΘΑ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ένας ...Ομηρος, για ν' αφηγηθεί τα δεινά των αντιστασιακών της περασμένη Κυριακής. Στο αποκορύφωμα του χάους και των διαμαρτυριών, ακούστηκε η κ. Μπεσμπέα να ...δικαιολογείται: "Εσείς, που εκτεθήκατε αδιαμαρτύρητα στα βουνά και τις πόλεις, δυσανασχετείτε που στριμώχνεστε για λίγο σε μια αίθουσα;"!

ΠΡΕΠΕΙ να σημειωθεί πως, σε μια εκδήλωση προς τιμήν ανθρώπων, που αγωνίστηκαν για την ελευθερία της χώρας, δε βρέθηκε να παραστεί ούτε ένας "ξεκούραστος" υπουργός! Και να σκεφτεί κανένας πως έχουμε πρωθυπουργό τον κ. Κώστα Σημίτη, με πατέρα αντιστασιακό...

ΑΣ ΜΗΝ παραβλέψουμε, τέλος, την κατάπτωση και της σύγχρονης δημοσιογραφίας: Μετά από 60 χρόνια, επιβραβεύονται ηθικά άνθρωποι, που αγωνίστηκαν για την ανεξαρτησία της χώρας και - με ελάχιστες σπάνιες εξαιρέσεις - οι συνάδελφοι της έντυπης, αλλά και της "μαρκουτσάτης" δημοσιογραφίας, δεν καταδέχτηκαν ν' αναφερθούν στο γεγονός».

ΣΕ ΜΙΑ γωνιά της αίθουσας του Πολεμικού Μουσείου έζησα στιγμή με στιγμή όλη την ταλαιπωρία κι όλα τα άπρεπα σε βάρος των αγωνιστών, όπως τα δίνει σταράτα και κοφτά η πένα του συναδέλφου στην επιστολή του. Ακουγα με βαθιά συγκίνηση να εκφωνούν ονόματα συντρόφων, που στάθηκαν αγέρωχοι μπροστά στο απόσπασμα, μέσα σ' αυτήν την ατμόσφαιρα της κυβερνητικής φιέστας. Ζούσα με την ψυχή μου το μεγάλο κόσμο του ΕΑΜ που γιόμιζε την αίθουσα. Και που το όνομά του ούτε μια φορά δεν ακούστηκε. Αλλά για τις «φιέστες» και τον εμπαιγμό της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, που ξεπέρασε το μισό αιώνα, χρειάζεται ένα ακόμη σημείωμα, για τον «πολυδάκρυτο αγώνα», όπως είπε κάποτε ο Γεώργιος Τερτσέτης για το Εικοσιένα.