Πόση σχέση έχει η παραπάνω πολιτική γραμμή με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων; Και κατά πόσο δείχνει, ότι ο ΣΥΝ αντιμετωπίζει με ειλικρίνεια και με φερεγγυότητα τόσο σοβαρά θέματα;
Πρέπει κατ' αρχάς να σημειωθεί, ότι ολόκληρη η πολιτική γραμμή του ΣΥΝ διαπερνάται από μία βασική αντίφαση, που αποτελεί και την αιτία των συγκρούσεων που υπάρχουν στο εσωτερικό του, δίχως, με αυτό να ανακατευόμαστε στα του οίκου του. Και η βασική αντίφαση είναι τούτη: Ενώ το Πρόγραμμα του ΣΥΝ συγκλίνει με του ΠΑΣΟΚ, γεγονός που εξ αντικειμένου σπρώχνει το ΣΥΝ στη σύμπραξη με την κλασική σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ), την ίδια στιγμή απορρίπτει τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ! Αυτή η αντίφαση είναι η γενεσιουργός αιτία πολλών κακών. Και η επισήμανσή της είναι απαραίτητη για να κατανοηθούν όλες οι παραπέρα αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν αυτό το κόμμα.
Από αυτή την άποψη είναι χαρακτηριστικό ότι ο ΣΥΝ, είτε σε κρίσιμα ζητήματα συμφωνεί ευθέως με την κυβέρνηση, είτε άλλα, επίσης κρίσιμα, τα αφήνει στο απυρόβλητο. Το ίδιο και με τα οικονομικά βάθρα της αντιλαϊκής πολιτικής (πλουτοκρατία). Η αντιπολίτευση του ΣΥΝ προς το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ γίνεται από τη σκοπιά της υπεράσπισης των... τομών, όπως λέει, που πρέπει να γίνουν στο πολιτικό σύστημα (εκλογικό σύστημα, κυβερνήσεις συνεργασίας κ.ά.). Μάλιστα, την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος την υπερασπίζεται ως το κλειδί για τη λύση των λαϊκών προβλημάτων. Ποιων προβλημάτων όμως; Μήπως της απουσίας ακόμη και χαραμάδας δημοκρατίας από τους τόπους δουλιάς; Αυτό το πεδίο βρίσκεται έξω από την οπτική του ΣΥΝ, γιατί η διεκδίκηση της δημοκρατίας σημαίνει σύγκρουση με την κυβέρνηση και με την εργοδοσία και με την πλειοψηφία των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Μήπως της κατάργησης των ελαστικών εργασιακών σχέσεων; Μήπως της απεμπλοκής από τους μηχανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ (ευρωστρατός, δυνάμεις ταχείας επέμβασης κ.ά.); Μήπως των ιδιωτικοποιήσεων;
Τίποτα από αυτά τα προβλήματα, και άλλα παρόμοιας σημασίας, δεν υπάρχουν στις θέσεις του ΣΥΝ. Γι' αυτό, κατά το ΣΥΝ, τα νατοϊκά και τα άλλα στρατιωτικά σώματα (και το ελληνικό) στο Κόσσοβο, αποτελούν στρατό ειρήνης (!) και όχι στρατό κατοχής! Και βεβαίως ο ΣΥΝ έχει ταχθεί υπέρ του λεγόμενου «Συμφώνου Σταθερότητας για τη ΝΑ Ευρώπη»! Ταυτόχρονα στηρίζει την ιμπεριαλιστική πολιτική της ΕΕ, με το πρόσχημα ότι αυτή μπορεί να γίνει το αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ. Εχει επιλέξει τη Σκύλλα, εναντίον της Χάρυβδης.
Χαρακτηριστικό των αντιφάσεων είναι και τούτο: Το τελευταίο διάστημα ο ΣΥΝ τάχθηκε υπέρ της επιστροφής των Ελλήνων στρατιωτικών από το Κόσσοβο, λόγω απεμπλουτισμένου ουρανίου. Θετικό, έστω κι έτσι. Από πότε, όμως, ένας στρατός ειρήνης πρέπει να επιστρέφει λόγω ραδιενέργειας; Η συνέπεια λέει, ότι πρέπει να μείνει εκεί και να υπερασπιστεί την ειρήνη ανεξαρτήτως τιμήματος. 'Η ο στρατός στο Κοσσυφοπέδιο είναι στρατός ειρήνης, οπότε πρέπει να παραμείνει, ή είναι στρατός κατοχής, οπότε πρέπει να φύγει, έτσι κι αλλιώς. Και «στρατός ειρήνης» και «να φύγει», είναι πράγματα ασυμβίβαστα μεταξύ τους... Αυτά τα ασυμβίβαστα βλέπει και η Μ. Δαμανάκη και κατηγορεί την ηγεσία του ΣΥΝ για «νεοκομμουνιστική μετάλλαξη»!!
Ακόμα: Τι θα κάνει αυτή η κυβέρνηση για να εξασφαλίσει «την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ασθενέστερων», «τη φορολογική μεταρρύθμιση», «τον εκδημοκρατισμό κρατικών μηχανισμών», και άλλα παρόμοια, που ο ΣΥΝ υποστηρίζει; Και αυτά ακόμη, προϋποθέτουν σύγκρουση. Θα συγκρουστεί με το κεφάλαιο; Αν ναι, γιατί δεν προετοιμάζει σε αυτή την κατεύθυνση, από τώρα, τον κόσμο του και το λαό; Γιατί καλλιεργεί την ιδέα της συναίνεσης, του διαλόγου και των... υπομνημάτων (!) στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ως μέσων επίλυσης των λαϊκών προβλημάτων;
Ενώ η ηγεσία του ΣΥΝ γνωρίζει την πολιτική του ΚΚΕ για το Μέτωπο, ταυτόχρονα επιχειρεί να εμφανίσει το ΚΚΕ ως κόμμα που αρνείται τις πολιτικές συμμαχίες, την ίδια στιγμή που το ΚΚΕ έχει κάνει ξεκάθαρο, ότι τις συμμαχίες δεν τις αντιμετωπίζει ως αυτοσκοπό, ούτε ως μέσον καλλωπισμού του πολιτικού συστήματος, και άρα ότι τις βλέπει ως μοχλό οργάνωσης της λαϊκής δράσης, συσπείρωσης και πολιτικής σύμπραξης με προοπτική. Το ΚΚΕ έχει θέσει κριτήρια για τις πολιτικές συμμαχίες του. Το 16ο Συνέδριο υπογράμμισε οκτώ (8) άξονες, που συνθέτουν μια αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πολιτική. Τι λέει ο ΣΥΝ συγκεκριμένα γι' αυτούς; Συγκεκριμένα, όμως, και όχι με γενικόλογους χαρακτηρισμούς του τύπου «δογματικό ΚΚΕ» κ.ά.
Παράλληλα ο ΣΥΝ δηλώνει ότι θέλει την κοινή δράση,ενώ αυτή, όπου υπάρχουν κοινές θέσεις, ήδη υπάρχει, (απλή αναλογική). Με αυτό τον τρόπο προσπαθεί να ρίξει στο ΚΚΕ ευθύνες για τη μη συνεργασία ΚΚΕ και ΣΥΝ, μια συνεργασία που για την πραγματοποίησή της δεν υπάρχει αντικειμενική βάση, αφού τα προγράμματα του ΚΚΕ και του ΣΥΝ απέχουν παρασάγγας!.. Το ομολογεί και ο ΣΥΝ.
Ενώ όμως «κόπτεται» για την κοινή δράση, φροντίζει να απέχει από κάθε εκδήλωση αντιιμπεριαλιστική και καταγγέλλει το ΠΑΜΕ, προτιμώντας τις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και αλλού! Ομως, με αυτό τον τρόπο, ο ΣΥΝ, δεν κάνει τίποτε άλλο, από το να δείχνει την αφερεγγυότητά του και τις επιδόσεις του να αντιμετωπίζει τόσο σοβαρά ζητήματα με κόλπα και με δημόσιες σχέσεις εντυπωσιασμού και τρικλοποδιάς. Και ταυτόχρονα αγκαλιάζει τους «5» για το... 35ωρο και όχι μόνο. Ποιο 35ωρο, αφού αποδέχεται τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και όλες τις βάσεις πάνω στις οποίες οικοδομείται η ΕΕ των μονοπωλίων (ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, εργατικής δύναμης);
Από την άλλη, δε συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ, αλλά και δεν κάνει μέτωπο εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής! Δηλαδή, προσπαθεί να παίξει σε όλα τα ταμπλό!..
Ομως και έτσι, ο ΣΥΝ αναπαράγει το επιζήμιο «Δεξιά - Αντιδεξιά», αφού στόχος του είναι η συνεργασία μόνο με το ΠΑΣΟΚ και όχι και με τη ΝΔ. Είναι κι αυτή μια από τις αντιφάσεις του, από τη στιγμή που η ΝΔ συμπλέει με το ΠΑΣΟΚ...
Η πολιτική και η τακτική του ΣΥΝ αποπνέουν έντονα την κρίση και τα αδιέξοδα που μαστίζουν τα κόμματα, όπου Γης, που προέκυψαν από διασπάσεις του κομμουνιστικού χώρου, που μεταλλάχτηκαν ιδεολογικοπολιτικά. Και όσο κι αν ο Ν. Κωνσταντόπουλος επέμεινε στις συνεντεύξεις του, ότι «ο ΣΥΝ δεν πρόκειται να μπει στον αστερισμό του ΠΑΣΟΚ», δεν μπορεί να πείσει, επειδή ιδεολογικοπολιτικά βρίσκεται σε αυτόν τον αστερισμό, επειδή η κατεύθυνση του κόμματός του κινείται στον αστερισμό των μονοπωλίων.