-- Καλέσατε τους εργαζόμενους να αντισταθούν στις επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας...

-- Και στα επιχειρησιακά σωματεία, ναι...

-- Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, όταν υπάρχει ο φόβος της απόλυσης, ο φόβος της ανεργίας, η Επιθεώρηση Εργασίας δεν κάνει καλά τη δουλειά της και τα συνδικάτα δεν ασκούν σωστά το ρόλο τους;

-- Αυτό που εμείς θέτουμε, είναι ακριβώς το τι πρέπει να γίνει σε όλους τους τόπους δουλειάς. Βεβαίως, όταν γίνεται μόνο εδώ κι εκεί, μπορεί να πας και άκλαυτος. Αλλά υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά: Υπάρχει αγώνας χωρίς θυσίες; Ολοι αυτοί οι χιλιάδες που απολύθηκαν - μέχρι κι εμείς αναγκαζόμαστε να απολύσουμε - απολύθηκαν γιατί απήργησαν;

Η ανεργία δεν συμπεριλαμβάνει μόνο τους απεργούς. Με τις επιχειρησιακές συμβάσεις, πρώτα πρώτα τώρα οι επιχειρήσεις, ένα σημαντικό μέρος του προσωπικού τους θα το κάνουν ελαστικό. 'Η να το πω κι αλλιώς: Οι νέες τεχνολογίες σήμερα, ως τεχνολογίες τις θαυμάζουμε, αλλά με ιδιοκτήτες τους καπιταλιστές δίνουν τη δυνατότητα με λιγότερο προσωπικό να βγάζεις περισσότερη δουλειά. Και κυρίως δίνουν τη δυνατότητα να έχουν ένα μόνιμο προσωπικό σταθερό, κύρια τα στελέχη της επιχείρησης, και τη μάζα, ας πούμε, κάτω να την εναλλάσσουν για να κρατάνε τα μεροκάματα χαμηλά.

Αυτό πρέπει να δει, λοιπόν, αυτός που φοβάται την απόλυση. Αν δεν απολυθεί σήμερα, θα απολυθεί μεθαύριο, δεν θα πάρει το μισθό του, θα πληρώνει τα φάρμακα, το παιδί του δεν θα έχει πετρέλαιο στο σχολείο ή δεν θα έχει βιβλία. Δηλαδή, πρέπει να δει συνολικά. Καταλαβαίνουμε κι αν θέλετε είναι διαφορετικός ο φόβος μπροστά στην απόλυση από τους ανθρώπους εκείνους που «γλείφουν» - με συγχωρείτε - την εξουσία για να κερδίσουν. Αυτός ο φόβος πρέπει με τη βοήθεια όλων να υπερνικηθεί. Αλλωστε, αν κυριαρχούσε ο φόβος, δεν θα είχαμε ούτε ΙΚΑ μέχρι τώρα, ούτε μια σειρά κατακτήσεις δεν θα είχαν οι λαοί της Γης. Κάποιοι απολύθηκαν κιόλας και κάποιοι έχασαν και τη ζωή τους για να υπάρχουν κατακτήσεις, τι να γίνει; Τους τουφέκισαν στα τρία μέτρα.

Να σας πω ένα παράδειγμα. Ενας σύντροφός μας, με πάρα πολλά χρόνια φυλακή, μπήκε στο νοσοκομείο το τελευταίο διάστημα, μιλάμε τώρα για δέκα μέρες, και είπαν στη γυναίκα του οι γιατροί «ξέρετε, δεν τον παίρνετε στο σπίτι, 2.500 στοιχίζει το κρεβάτι». Τώρα, ήταν υπερβολή, γιατί δεν ήταν κρεβάτι εντατικής. Τους λέει αυτή έχει 580 ευρώ σύνταξη. Μια γυναίκα, παιδιά δεν είχε, δεν μπορούσε να τον κουμαντάρει, γιατί ήταν ένας άνθρωπος κατάκοιτος.

Οταν μετά έμαθαν την ιστορία του, ζήτησαν συγγνώμη και λέει «αυτός ο άνθρωπος μια ζωή έκατσε στη φυλακή, έδωσε τόσα και έφτασα εγώ να πω πάρ' τον στο σπίτι γιατί στοιχίζει 2.500 το κρεβάτι και έχει ο άνθρωπος 580 ευρώ σύνταξη;». Και μέχρι που πέθανε ο άνθρωπος αυτός δεν αναγνωρίστηκε, εγώ δεν λέω να γίνει κανένα ξεχώρισμα για τους κομμουνιστές, αλλά ο άνθρωπος αυτός δεν μετάνιωσε. Εμείς φτάνουμε σε καταστάσεις τραγικές, κάποιοι πρέπει να μπουν μπροστά και να υποστούν θυσίες.