Η χαμηλή επάνδρωση των μονάδων, αλλά και η ελλιπής στελέχωση των οπλικών συστημάτων που είναι στοιβαγμένα στις αποθήκες, είναι το αποτέλεσμα αυτών των επιλογών και δεν είναι συνέπεια της μείωσης της θητείας. Είναι το αποτέλεσμα της υποβάθμισης της προσφοράς και του έργου του στρατευμένου νέου και της αντικατάστασής του από τάχα «επαγγελματίες» στρατιώτες. Είναι ένα ακόμα σύμπτωμα του αδιεξόδου στο οποίο οδηγεί η υιοθέτηση των ιμπεριαλιστικών δογμάτων και η ακόμα πιο σφιχτή πρόσδεση στο ιμπεριαλιστικό άρμα. Απόρροια αυτών των στρατηγικών επιλογών είναι η συνεχής ενίσχυση των εξοπλισμών με βάση τις ΝΑΤΟικές προδιαγραφές και κατευθύνσεις και μακριά από τις πραγματικές αμυντικές ανάγκες. Εξοπλισμοί που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα στην πρώτη πεντάδα στην παγκόσμια κατάταξη των εισαγωγέων οπλικών συστημάτων, κατέχοντας το 4% της παγκόσμιας «πίτας» των όπλων που εξάγονται σε όλες τις χώρες. Την ίδια ώρα, οπλικά συστήματα παραμένουν ανενεργά και σαπίζουν, ενώ για τις ανά τον κόσμο ιμπεριαλιστικές αποστολές η Ελλάδα διαθέτει σε ετήσια βάση περί τα 300 εκατομμύρια ευρώ. Επίσης σε μόνιμη βάση 2.000-3.000 στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, οι περισσότεροι επαγγελματίες οπλίτες, υπηρετούν σε αυτές τις αποστολές εκτός ελληνικών συνόρων και ακριβοπληρώνονται διαμορφώνοντας έτσι συνειδήσεις μισθοφόρων της «λεγεώνας των ξένων». Εφόσον όλα αυτά μένουν ακλόνητα, είναι κούφια λόγια και στάχτη στα μάτια τα όσα αναφέρει ο υπουργός πως «οι πραγματικές ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων τέθηκαν στην υπηρεσία του συγκυριακού εντυπωσιασμού και της κομματικής εκμετάλλευσης» και πως «σήμερα καλούμαστε να διαχειρισθούμε τις συνέπειες αυτών των κοντόφθαλμων επιλογών». Η μόνη επιλογή που θα υπηρετούσε τις αμυντικές και άλλες ανάγκες της χώρας είναι η αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Αυτό, όμως, είναι υπόθεση του λαού.