Σ' ένα παράλληλο κύκλωμα αντιστοιχιών μεταξύ ευρωπαϊκών και ελληνικών περιστατικών, ασφαλώς, θα αποδοθεί ο ερχομός των σοσιαλιστικών ιδεών στην Ελλάδα. Από την εποχή των επιγόνων του Σαιν-Σιμόν κάνει την εμφάνισή της στην Αθήνα η εφημερίδα με το χαρακτηριστικό τίτλο «Η Πρόοδος», που σημαίνει κατά κύριο λόγο βιομηχανία, για να προπαγανδίσει τις ιδέες του ουτοπικού σοσιαλισμού. Εισηγητής του ο Παναγιώτης Σοφιανόπουλος (1786-1856), γιατρός σπουδαγμένος στην Ιταλία και μετεκπαιδευμένος στο Παρίσι, αγωνιστής του 1821 και στέλεχος του λεγόμενου «γαλλικού» κόμματος του Ιω. Κωλέττη για τις στενές σχέσεις του με τον Λουδοβίκο Φίλιππο και τον Γκιζώ. Αργότερα, στα 1848, ο Σοφιανόπουλος θα εκδώσει την άλλη εφημερίδα του «Νέοι Καιροί», τίτλος που εκφράζει την αποδοχή από τον εκδότη της των αρχών της «κοινωνικής δημοκρατίας» των αστικοδημοκρατικών ευρωπαϊκών επαναστάσεων του 1848.

Το αίτημα της κοινωνικής δημοκρατίας αποτελεί τη βάση του προγράμματος του πρώτου πολιτικού κόμματος αρχών στην Ελλάδα, του «Ριζοσπαστικού» των Ιονίων νήσων και ιδιαίτερα της Κεφαλονιάς, από το 1849 που ιδρύεται για να κατευθύνει τον αγώνα του εφτανησιακού λαού εναντίον των Αγγλων καταχτητών αποικιοκρατών.

Ο όρος σοσιαλισμός χρησιμοποιείται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από την «Εφημερίδα της Σμύρνης» και τους «Νέους Καιρούς» του Σοφιανόπουλου, στα 1849. Οι «Νέοι Καιροί» αναδημοσιεύουν από την «Εφημερίδα της Σμύρνης» του Σκυλίτση ένα άρθρο για τους σοσιαλιστές Φουριέ, Οουεν κ.λπ.

Οι όροι κομμουνιστής και κομμουνισμός χρησιμοποιούνται στα Εφτάνησα το 1858 για να χαρακτηρίσουν και κατηγορήσουν τον Ιωσήφ Μομφεράτο (1816-1888), από τους αρχηγούς του «Ριζοσπαστικού κόμματος», δικηγόρο σπουδαγμένο στα πανεπιστήμια της Ιταλίας και της Γαλλίας - είναι στο Παρίσι το 1843 - μέλος του Κερκυραϊκού κοινοβουλίου επί αγγλικής κατοχής και της Ελληνικής Εθνοσυνέλευσης του 1864, μετά την παραχώρηση των Ιονίων νήσων στην Ελλάδα από την Αγγλία.

Κι όλας από τη δεκαετία 1840-1850 κυκλοφορούν στην Ελλάδα και στα Εφτάνησα οι ιδέες των Προυντό, Μπλανκί, Μπακούνιν, μάλιστα καλλιεργείται παράλληλα και ο τρόμος για την κοινοκτημοσύνη. Το φθινόπωρο του 1848 έχει μεταφραστεί στα ελληνικά το «Περί ιδιοχτησίας» βιβλίο του Τιέρ για να μεταφυτευτεί στην Ελλάδα ο τρόμος από τον κομμουνιστικό κίνδυνο της Ευρώπης.

Στα 1861 δημοσιεύεται στην αθηναϊκή εφημερίδα «Φως» του Σοφοκλή Καρύδη (εξαιρετική φυσιογνωμία της ελληνικής δημοσιογραφίας), κύριο άρθρο με τον τίτλο «Αναρχία». Το φύλλο κατασχέθηκε και ο αρθρογράφος Δήμος Παπαθανασίου φυλακίστηκε.

Τούτη την περίοδο, οι αστικοδημοκρατικοί αγώνες για την πιστή εφαρμογή και την περιφρούρηση του Συντάγματος κορυφώνονται. Η σπουδαστική νεολαία έχει δοθεί ολοκληρωτικά στην επαναστατική δράση για το διώξιμο του Οθωνα, συμβόλου του απολυταρχισμού και της αστυνομοκρατίας, και δέχεται με απληστία κάθε τι το νέο και το επαναστατικό από τη Γαλλία και την Ιταλία. Είναι η πρώτη μεταπελευθερωτική γενιά, που με την επαναστατικότητά της επέβαλε τη βασιλευόμενη δημοκρατία. Ομως, μετά τη νίκη της, είναι απογοητευμένη και απαισιόδοξη, και τούτο γιατί το παλάτι του νέου βασιλιά - τον τοποθέτησε στο θρόνο η Αγγλία σαν αρμοστή της - έχει όλα τα χαρακτηριστικά φεουδαρχικού πύργου. Ο Γεώργιος Α' ανέβηκε στο θρόνο υπό τον όρο να εμποδίσει την Ελλάδα να οργανώσει στρατό ικανό να διεκδικήσει την ολοκλήρωση της εθνικής ανεξαρτησίας. Κατά τα εξήντα χρόνια της βασιλείας του (1864-1913), σημειώθηκαν πέντε εθνικές επαναστάσεις από τους υπόδουλους στους ξένους ελληνικούς πληθυσμούς. Καμιά δε βοηθήθηκε από την Ελλάδα.

Εξαιτίας όλων αυτών, η διανοούμενη νεολαία και ένα μέρος της εργατικής τάξης, όπως και της αγροτιάς, προσανατολίζονται προς τ' αριστερά, την αστική προεδρική δημοκρατία, τον ουτοπικό σοσιαλισμό, τον αναρχισμό.

Η Ελλάδα στα 1870 έχει πληθυσμό διπλάσιο από τον αρχικό (του 1830): 1.500.000. Διαθέτει η χώρα μια αστική τάξη του χωριού και της πόλης αρκετά δυναμική, που διεκδικεί να αναλάβει μόνη της την εξουσία. Πλάι της η εργατική και υπαλληλική τάξη αυξαίνει σε αριθμό. Τα ναυπηγεία και το λιμάνι της Σύρας στο Αιγαίο απασχολούν εκατοντάδες εργάτες. Το ίδιο συμβαίνει με την εμπορική ναυτιλία, ο αριθμός των ναυτεργατών ξεπερνά τις 20.000. Από ερειπιώνας που ήταν η Ελλάδα μετά την επανάσταση, στα 1870, εκτός από την Αθήνα, έχει άλλα δέκα τουλάχιστον επαρχιακά κέντρα, σωστές πόλεις.

Στους παραπάνω δείχτες θα πρέπει να προστεθούν οι φοιτητές, οι δημοσιογράφοι, οι εκπαιδευτικοί και άλλοι κλάδοι. Τούτη την κοινωνία τη χαρακτηρίζει ορμή για πρόοδο, για ταχύτερο εξευρωπαϊσμό της ζωής σε όλους τους τομείς, τη βιομηχανία, τη γεωργία, το εμπόριο, την εκπαίδευση, τα γράμματα. Η εξόρμηση της αστικής κοινωνίας περνάει σε μια νέα περίοδο από τούτη τη δεκαετία του περασμένου αιώνα.

Σχετικά με τις ελληνο-γαλλικές επαφές τούτης της δεκαετίας, ας υπογραμμιστεί πως ανήκουν και μέσα στα πλαίσια του αστικοδημοκρατικού επαναστατικού διεθνισμού, που εκδηλώθηκε κατά την επανάσταση του 1821 - πρόκειται για το κίνημα που ονομάστηκε «Γαλλικός» ή «Ευρωπαϊκός φιλελληνισμός». Αυτός ο διεθνισμός ήταν εντονότατος το δέκατο ένατο αιώνα. Φιλελεύθεροι επαναστάτες τρέχαν από όλες τις χώρες όπου ξεσπούσε εθνικοαπελευθερωτική και αστικοδημοκρατική επανάσταση, για να δώσουν βοήθεια, ακόμα και αυτή τη ζωή τους. Δεν είναι συνεπώς σωστό πως κινήματα όπως του φιλελληνισμού περιορίζονταν μονάχα σε μεγάλες προσωπικότητες (Μπάυρον, Σέλεϊ, Ουγκώ), ήταν χωρίς ρίζες στις λαϊκές μάζες και οι διαστάσεις τους δεν ήταν διεθνείς. Αντίθετα, είχαν βαθιές ρίζες στους λαούς, και μάλιστα σε λαούς που είχαν εθνικοαπελευθερωτικά προβλήματα να λύσουν, και στα κινήματα αυτά μετείχε μεγάλος αριθμός επαναστατών με προέλευση λαϊκή. Ο αστικοδημοκρατικός διεθνισμός φανερωνόταν ιδιαίτερα στις ένοπλες εθνικές εξεγέρσεις, ενώ στις περιπτώσεις που η μορφή των κινημάτων ήταν πολιτική, ο διεθνισμός εκφραζόταν με τη συμπαράσταση του παγκόσμιου τύπου, με συνηγορίες στα κοινοβούλια κ.ά.

Επίσης πρέπει να σημειωθεί πως η κάπως ευνοϊκή πολιτική του Ναπολέοντα ΙΙΙ στην αρχή του Κρητικού ζητήματος - αργότερα άλλαξε στο αντίθετο - δυνάμωσε τις συμπάθειες του ελληνικού λαού προς τη Γαλλία, με αποτέλεσμα ένας αριθμός φιλελεύθερων Ελλήνων επαναστατών να πάρει μέρος στον Γαλλο-γερμανικό πόλεμο από την πλευρά των Γάλλων. Αρκετοί από αυτούς τους εθελοντές προσχώρησαν κατόπιν στην Κομμούνα και πολέμησαν από τις γραμμές της τους βερσαγιέζους*.

Ο αθηναϊκός τύπος αντιμετωπίζει τα γεγονότα του εμφύλιου πολέμου χωρίς πολιτικές προκαταλήψεις, αναγράφει τις ειδήσεις με αντικειμενικότητα. Αλλωστε δεν είναι καθόλου προϊδεασμένος για φαινόμενα τέτοια, όπως η Κομμούνα. Ετσι, η Παρισινή Κομμούνα, η Διεθνής εταιρία των εργατών, όταν αρχίζει η επανάσταση της 18 Μαρτίου, παρουσιάζονται με το αληθινό τους πρόσωπο, ή με τα στίγματα που οφείλονται στο γαλλικό και τον άλλο ξένο τύπο. Η αλήθεια είναι πως αυτό δεν κρατάει πολύ. Οσο προχωρούν οι μέρες και το χάσμα ανάμεσα στους δύο κόσμους, του παρισινού προλεταριάτου από τη μια και από την άλλη της μεγαλοαστικής τάξης, που παραδίδεται στην κυβέρνηση των Βερσαλιών και προδίδει τη Γαλλία στους Γερμανούς καταχτητές, μεγαλώνει και βαθαίνει, τόσο και οι ελληνικές εφημερίδες τάσσονται καθαρότερα με την επανάσταση ή με την αντεπανάσταση. Τελικά, το σύνολο των εφημερίδων τάχθηκε εχθρικά στην Κομμούνα, και μόνο μια ξεσπάθωσε και υπερασπίστηκε τις αρχές και τα πρόσωπα του πρώτου προλεταριακού κράτους στον κόσμο. Αυτή η εφημερίδα είναι το «Μέλλον» του Δήμου Παπαθανασίου.

Στα 1869 ο Γεώργιος Γλήνης (1831-1870) συμβάλλεται με το Δήμο Παπαθανασίου (1830-1878), δημοσιογράφο και εκδότη της εφημερίδας «Νέα Γενιά» (1862). Γεννήθηκε στο χωριό Πορταριά του Πηλίου. Σε ηλικία 22 περίπου χρόνων έρχεται στην Αθήνα για πανεπιστημιακές σπουδές. Από τις αρχές της δεκαετίας 1850-1860, αρχίζει να εργάζεται ως συντάχτης σε αθηναϊκές εφημερίδες και το 1859 εκδίδει δική του εφημερίδα, τον «Αγγελιοφόρο», με πρόγραμμα: «Πλήρης ισότης και πλήρης ελευθερία του ατόμου... Είναι ισότης όταν ο μεν υιός του πτωχού γεωργού σύρεται άκων ίνα υπηρετήσει εις τον στρατόν, ο δε του πλουσίου απαλλάσσεται αντί ολίγων χρημάτων; όταν ο μεν αγρότης φορολογείται εις τρόπον ανήκεστον, ο δε των πόλεων κάτοικος εναβρύνεται κατοικών πολυταλάντους οικίας, χωρίς να συνεισφέρη ούτε οβολόν εις τα βάρη της κοινωνίας; είναι ισότης όταν άλλοι εξασκούσιν ανεπηρεάστως το επιτήδευμά των, τάξεις δε τινες πολιτών υποβάλλωνται εις μυρίας υποχρεώσεις ως να είναι καταδικασμένοι να υπηρετώσι και να τρέφουν τας άλλας; Είναι ισότης όταν τον δήμαρχον, την πρώτην ταύτην αρχήν της οποίας έχει καθημερινήν ανάγκην και ο ελάχιστος πολίτης, εκλέγουσι μόνον πέντε δέκα τιμαριούχοι, οι μάλλον φορολογούμενοι, οι δε λοιποί βλέ­πουν μακρόθεν ταύτην την εκλογήν, της οποίας αυτοί μόνοι μέλλουν μετ' ολίγον να υποφέρουν όλα τα βάρη και όλην την αυθαιρεσίαν; Είναι ισότης τέλος πάντων όταν αρπάζεται της χήρας ο οβολός διά να δαπανηθή εις ανάπτυξιν δήθεν της βιομη­χανίας, εις εμψύχωσιν της γεωργίας, εις διάδοσιν της παιδείας, και άλλα πάντη κενά εννοίας ονόματα;.. Ισότης λοιπόν τε­λεία, ελευθερία απόλυτος του ατόμου και του συνδυασμού των ατόμων...».

Ο Παπαθανασίου πριν ακόμα αποφασίσει να εκδόσει δική του εφημερίδα, είναι οπαδός του Προυντόν και γενικά του αναρχισμού. Στα 1861 δημοσίεψε το άρθρο με τον τίτλο «Αναρ­χία» στο «Φως» του Σοφ. Καρύδη.

Το 1869 κλείνει τη «Νέα Γενιά» και γίνεται συνιδιοχτήτης και συνδιευθυντής του «Μέλλοντος» του Γ. Γλήνη». Τον Οκτώβριο του 1870 πεθαίνει ο Γ. Γλήνης και ο Παπαθανασίου συνεχίζει μόνος του την έκδοση της εφημερίδας.

Ο Παπαθανασίου είναι γαλλόφιλος, αλλά και εχθρός του Ναπολέοντα του Γ' και γενικά της μοναρχίας και της απολυ­ταρχίας. Χαιρετίζει την ανακήρυξη της δημοκρατίας στη Γαλ­λία, όμως δεν ανήκει στους οπαδούς της πρώτης κυβέρνησής της. Η έκρηξη της επανάστασης στο Παρίσι στις 18 Μαρτίου 1871 τον αιφνιδιάζει, είναι βέβαια περισσότερο από πολλούς άλλους έτοιμος να την επιδοκιμάσει.

«Τα εργατικά προάστια - γράφει το «Μέλλον» - Μπελβίλ και Βιλέτ τελούν ήδη από μέρες σε κηρυγμένη σχεδόν επα­νάσταση, οργανώνοντας καθημερινά διαδηλώσεις και οχλαγωγίες. Ο γηραιός στρατηγός Παλαντίν, που ανέλαβε την αρχη­γία της εθνοφυλακής του Παρισιού, καταβάλλει μάταιες προ­σπάθειες για να κατευνάσει τα πνεύματα και αποκαταστήσει την τάξη. Επικίνδυνο χαραχτήρα έλαβε ο αναβρασμός κυρίως στο Παρίσι τη νύχτα της 18 Μαρτίου. Στις 11, τρία τάγματα εθνοφυλακής φέροντα μαζί τους 8 κανόνια, και 4 μυδραλιοβόλα, κατέβηκαν από τα προάστια στο εσωτερικό της πόλης με στασιαστικές φωνές. Ενώ κλήθηκαν να διαλυθούν, οι ταραξίες αντιστάθηκαν και πυροβόλησαν. Τα κυβερνητικά στρατεύματα αναγκάστηκαν τότε να τους επιτεθούν με τη λόγχη και να τους τρέψουν σε φυγή. Κατά τη μία μετά τα μεσάνυχτα εξερράγησαν στην οδό Λε Πελετιέ βόμβες νιτρογλυκερίνης. Φαίνεται ότι πά­ντα ταύτα τα επαναστατικά συμπτώματα συνδέονται με κάποια μεγάλη συνωμοσία των "ερυθρών" δημοκρατών, την οποία έ­γκαιρα ανακάλυψε η κυβέρνηση...».

Από την είδηση αυτή καταλαβαίνει κανείς τις πηγές του «Μέλλοντος». Είναι οι εφημερίδες του Τιέρς. Οι ίδιες πηγές θα χρησιμοποιούνται από την εφημερίδα αυτή ως τις πρώτες μέρες του Απριλίου. Ενα μήνα ύστερα από την εγκαθίδρυση της Κομμούνας στο Παρίσι, το «Μέλλον» παίρνει θέση με το μέρος της επανάστασης και αρχίζει να την υπερασπίζεται από τις επιθέσεις και τις συκοφαντίες των αντιπάλων της με νευρώδη αρθρογραφία. Η υπεράσπιση αυτή καθόλου δε σημαίνει πως ο Παπαθανασίου έχει συλλάβει εντελώς το πνεύμα και το χαρακτήρα της Κομμούνας. Η κύρια ιδέα του Παπαθανασίου συμπυκνώνεται στα παρακάτω: Αυτοδιοίκηση των πόλεων, χωριών και επαρχιών. Ομοσπονδία των αυτόνομων δήμων. Η κυβέρνηση της Γαλλίας θα ρυθμίζει τη νομοθεσία σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική της χώρας, προβλήματα πολέμου, κ.ά. που συνδέονται με τα πολύ γενικά οικονομικά, τη συγκοινωνία, το εξωτερικό εμπόριο. Υπόδειγμα για ένα τέτοιο πολιτειακό και κοινωνικό σύστημα, οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου χάρη στη διοικητική αποκέντρωση, την αυτοδιοίκηση, απόφυγαν τα δεσμά της καταπίεσης (οικονομικής, πολιτικής, εκκλησιαστικής, αστυνομικής και στρατιωτικής) από μια κυβέρνηση που κρατά για τον εαυτό της όλη τη δύναμη επιβολής πάνω στο λαό.

Το πρώτο κακούργημά τους προς την πατρίδα τους και προς όλην την ανθρωπότητα: η παράταση, ή μάλλον η ανανέωση του φονικοτέρου από τους ως τώρα πολέμους, για να μη προ­σβληθεί η στρατιωτική φιλοτιμία μιας φρουράς, του Στρα­σβούργου. Το δεύτερο κακούργημα των Βερσαλλιών: «Πράτ­τουν σήμερα - γράφει το "Μέλλον" - δεύτερο κακούργημα πιο μιαρό, πιο ανόσιο με το να πνίγουν στα αίματα την ευγενέ­στερη, την πρακτικότερη, τη μόνη που μπορεί να σταθεί και να καρποφορήσει δημοκρατία, της ομοσπονδίας ελεύθερων και αυτοδιοίκητων δήμων, τη δημοκρατία των Ενωμένων Πολι­τειών της Αμερικής». Και εξηγείται στο ίδιο άρθρο: «Σιγήσα­με ως τώρα για τον εμφύλιο σπαραγμό της Γαλλίας, γιατί δεν γνωρίζαμε τι ζητούσαν και τι πίστευαν οι επαναστάτες του Πα­ρισιού, γιατί ακούγαμε, γιατί κραυγάζαν από παντού τα όργα­να των αυτοκαλούμενων δημοκρατών, σε συναυλία με τους μο­ναρχικούς και τους αυτοκρατορικούς, ότι η επανάσταση του Παρισιού ήταν η των ερυθρών και σοσιαλιστών, ότι ποθούσε αίματα και αρπαγές, και ότι ζητούσε να εγείρει ως πολίτευμα την κοινοκτημοσύνη. Αλλά σήμερα έχουμε στα χέρια το πρό­γραμμα της επανάστασης εκείνης, σήμερα ακούμε τη φωνή της, βλέπουμε τις αρχές και την πορεία της. Την επανάσταση διοικεί άνδρας Γάλλος, που έμεινε πολύ στην Αμερική και από απλός στρατιώτης σε στρατηγό υψώθηκε κατά τον πόλεμο για την κατάργηση της δουλείας, ο στρατηγός Κλυζερέ, και την πόλη του Παρισιού κατά το σύστημα το αμερικανικό προσπαθεί να διοργανώσει και συνηθίσει. Και το πρόγραμμά του είναι το πρόγραμμα των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής, είναι το σύνταγμά των, το σύνταγμα εκείνο που ανέδειξε την αγλαώτερη, την ενδοξότερη που φώτισε ποτέ ο ήλιος πάνω σε τούτη την υδρόγειο σφαίρα, δημοκρατία».

Από τη θέση του αυτή, δε θα μπορέσει να μετακινηθεί ποτέ ο Παπαθανασίου. Είναι άλλωστε ελάχιστα κατατοπισμένος πάνω σ' αυτή τη φιλολογία του ουτοπικού σοσιαλισμού, τις γνώσεις του τις αντλεί κυρίως από τα παραμυθοειδή μυθιστορήματα του Λαβελέ. Αυτό βέβαια δε θα τον εμποδίσει να υπερασπίσει με εξαιρετική δύναμη τον ηρωισμό των κομμουνάρων και όλα τα μέτρα που ψήφισε η Κομμούνα. Σχετικά με το γκρέμισμα της στήλης της πλατείας Βαντώμ, θα γράψει στην εφημερίδα του:

Και τελειώνει το άρθρο:

«Σκύψτε και προσκυνείστε σεις που τη βλασφημήσατε την υψηλή και θειότατη αυτή πράξη, που υπαγορεύθηκε από τα ευγενέστερα και ιερότατα αισθήματα, από τα οποία εμπνεύσθη­κε ποτέ λαός. Ας υψωθεί από τούτη τη γωνία, όπου βρήκαν ηχώ όλες οι ιερές και γενναίες ιδέες, φωνή συμπαθής, ένα χαί­ρε, ένα ζήτω, υπέρ των εκπροσωπούντων και υπερμαχούντων των μόνων εγγυωμένων την ανάπλαση και την ευημερία του κόσμου ιδεών και αισθημάτων.

»Ναι, χαίρετε οι πρόμαχοι και σε λίγο μάρτυρες των αρχών, πάνω στις οποίες μόνον δύναται να θεμελιωθεί η αληθινή, η ακράδαντη, η λαοσώτειρα ελευθερία. Οι αρχές σας θα πνιγούν στο αίμα και τη φωτιά από τους κίβδηλους δημοκράτες. Αλλά οι αρχές σας είναι προορισμένες να αναπλάσσουν τα έθνη και τους λαούς, και θα αναπλάσσουν και τη Γαλλία, ή η Γαλλία είναι διαγραμμένη από τη βίβλο των επιζώντων εθνών. Η πράξη σας της 18 Μαΐου συκοφαντήθηκε, βλασφημήσθηκε και θα βλασφημησθεί λυσσαλέα από τους φορτωμένους με τις ιδέες του παρελθόντος, της συγκέντρωσης και της αδελφοκτονίας. Αλλά η πράξη σας θα χαρακτηρισθεί από την αθάνατη ιστορία ως η ευγενέστερη και η υψηλότερη του δικού μας αιώνα, η καταδίκη των εκατομμυριοπενθών και δισεκατομμυριοβόρων πολέμων. Μακάρι να μπορέσει η αδελφική αυτή φωνή να φτάσει ίσαμε σας στην οδυνηρή απομόνωση και αποτυχία των πιο καλών αρχών σας, ως ελάχιστη παρηγοριά!».

Δεν ήταν χωρίς κινδύνους ο δημοσιογραφικός αγώνας του Παπαθανασίου για την υπεράσπιση της Κομμούνας στην Ελλά­δα. Η εγκύκλιος - έκκληση του Φαβρ προς όλες τις κυβερνή­σεις της Ευρώπης, να καταδικάσουν την παρισινή επανάσταση, διαβάστηκε στην ελληνική Βουλή, η οποία δεν άργησε να ε­γκρίνει ψήφισμα καταδικαστικό. «Η διαγωγή του εν Παρισίοις οικτρώς και αξίως ως έπραξεν τον βίον καταστρέψαντος δήμου εξήγειρε και δικαίως την αγανάκτησιν όλων των λαών. Τα κοι­νοβούλια της Ευρώπης διαρρήδην απεδοκίμασαν τα εν Παρι­σίοις εκτελεσθέντα. Η ελληνική Βουλή έπραξε και αύτη ως ώφειλεν. Ιδού κατά τα εστενογραφημένα πρακτικά της 22 Μαΐου τι ερρέθη και απεφασίσθη». Κάτω από αυτόν τον πρόλογο η εφημερίδα «Παλιγγενεσία» δημοσιεύει όσα ειπώθηκαν στη Βουλή σχετικά με την Κομμούνα.

* Ονομαστικοί πίνακες Ελλήνων εθελοντών στο γαλλικό στρατό κατά τον γαλλογερμανικό πόλεμο έχουν δημοσιευθεί και σε εφημερίδες και σε βιβλία (Αλεξ. Φ. Αλεξάνδρου, Απομνημονεύματα των εν Γαλλία μεταβάντων Ελλήνων εθελοντών κατά τον γαλλογερμανικόν πόλεμον του 1870 και εις το σύνταγμα των ελευθέρων σκοπευτών των Παρισίων υπηρετησάντων, Αθήναι 1871. Δεν διαθέτουμε παρόμοιο υλικό για όσους προσχώρησαν στην Κομμούνα. Η αθηναϊκή εφημερίδα «Παλιγγενεσία» (1/14.6.1871) αναφέρει ένα Σπανδωνή από τη Χίο κάτοικο άλλοτε της Πόλης, που ανέλαβε υπηρεσία διευθυντή των τηλεγραφείων της Κομμούνας.