«Η αύξηση της ανεργίας είναι ένα πολύ ανησυχητικό φαινόμενο. Φυσικά και μας ανησυχεί. Είναι, όμως, αναμενόμενο γιατί βρισκόμαστε στο μέσο μιας κρίσης. Δεν προέρχεται από το πουθενά, είναι απότοκο σύμπτωμα της κρίσης που περνάμε. Κρίση στην παραγωγή, κρίση στις επενδύσεις, θέσεις εργασίας οι οποίες χάνονται. Εμείς, όμως, προσπαθούμε με συνεχείς και με συνεπείς κινήσεις να διαφυλάξουμε, όσο μπορούμε, τις θέσεις εργασίας με μια σειρά από μέτρα και αποφάσεις». Οταν αυτή είναι επί λέξει η θέση της κυβέρνησης, διά στόματος εκπροσώπου της, για την αλματώδη αύξηση της καταγεγραμμένης ανεργίας, όπως δείχνουν τα χτεσινά στοιχεία του ΟΑΕΔ, τότε η μόνη απορία που εύλογα μπορεί να υπάρχει είναι πώς και δεν έχει γίνει πράξη ο φόβος που είχε εκφράσει παλαιότερα ο πρωθυπουργός, όταν έλεγε ότι «θα μας πάρουν όλους με τις πέτρες». Γιατί μόνο οργή και αγανάκτηση προκαλεί ο ξετσίπωτος εμπαιγμός των κυβερνώντων, που ενώ και με την πολιτική που εφαρμόζουν φουντώνουν την ανεργία και τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, την ίδια ώρα όχι μόνο δεν παίρνουν μέτρα προστασίας των ανέργων, αλλά πετσοκόβουν και τα υποτυπώδη που υπάρχουν. Μόλις την περασμένη Τρίτη κυβέρνηση, ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ. απέρριψαν με άθλια και υποκριτικά «επιχειρήματα» τη ρεαλιστική πρόταση του ΚΚΕ για ουσιαστική προστασία των ανέργων. Με μια φωνή τα κόμματα του κεφαλαίου τη χαρακτήρισαν «μη ρεαλιστική και ανεφάρμοστη», αλλά την ίδια στιγμή βρίσκουν ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο να δίνονται πακέτα στήριξης ύψους 82 δισ. ευρώ στις τράπεζες και τα μονοπώλια, να μειώνονται οι φορολογικοί συντελεστές για τις ΑΕ από το 24% στο 20%, κ.ο.κ. Το μόνο που κάνουν είναι ότι σκάβουν το λάκκο τους...

«Το μνημόνιο είναι "κακό" και οδηγεί σε αδιέξοδο, αλλά το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, δηλαδή ευρωμνημόνιο διαρκείας, είναι "καλό" και είναι μονόδρομος για την έξοδο από την κρίση»! Σε τέτοιες εξωφρενικές και «σχιζοφρενείς» θέσεις οδηγείται η ηγεσία της ΝΔ στην προσπάθειά της να στηρίξει τη στρατηγική της πλουτοκρατίας και ταυτόχρονα να εγκλωβίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Ενώ από τη μια επιμένει στις αντιμνημονιακές κορόνες και καυχιέται ότι τάχα δικαιώνεται η στάση της απέναντι στο μνημόνιο, την ίδια στιγμή αποδέχεται το «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας» που προωθείται στην ΕΕ, το αποκαλούμενο και ισόβιο ευρωμνημόνιο. Τόσο το μνημόνιο όσο και το ευρωμνημόνιο έχουν τον ίδιο στρατηγικό στόχο, δηλαδή την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου και προβλέπουν τα ίδια μέσα για την επίτευξή του: Τη δραστική μείωση των μισθών, τη διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης, τις ιδιωτικοποιήσεις, την απαλλαγή του κεφαλαίου από φόρους και τη μετακύλισή τους στα λαϊκά στρώματα μέσω της αύξησης των έμμεσων φόρων, κ.ά. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ ο Αντ. Σαμαράς δε διαφώνησε με τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα του μνημονίου. Αντίθετα, τα στήριξε στην πράξη και υπερψήφισε τα περισσότερα νομοσχέδια. Η διαφωνία του στο μνημόνιο ήταν ότι δεν αρκεί και ότι πρέπει να συμπληρωθεί με «αναπτυξιακά» μέτρα, δηλαδή με νέα προνόμια και ζεστό χρήμα στα μονοπώλια. Απλά, τώρα, με την αναγκαστική υποστήριξη του ευρωμνημονίου διαρκείας πέφτουν οι γαλάζιες μάσκες της υποκρισίας...