Το Ελλάδα - Ισραήλ έχει γίνει τελευταία κάτι σαν τη διαδρομή... Παγκράτι - Κολιάτσου για τους Ελληνες υπουργούς.

Τις προάλλες είχε πάει εκεί ο υπουργός Πολιτισμού - Τουρισμού, Π. Γερουλάνος, για να πουλήσει κρουαζιέρες και να προωθήσει τον ελληνικό... πολιτισμό, με το αζημίωτο πάντα.

Την Κυριακή που μας πέρασε πήγε ο υφυπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Γ. Μανιάτης, για να «συσφίξει» τις ενεργειακές σχέσεις των δύο χωρών. Ακολούθως θα μεταβεί στη Σαουδική Αραβία για συμμετοχή σε ενεργειακό συνέδριο.

Μακάρι οι επισκέψεις αυτές να είχαν αγαθά κίνητρα, την προώθηση της φιλίας των λαών και την έναρξη αμοιβαία επωφελών οικονομικών σχέσεων.

Αλλά σε μια ευρύτερη περιοχή που φλέγεται από τις εξεγέρσεις των φτωχών και την έξαρση της αδικίας, το ζητούμενο δεν είναι το συμφέρον των λαών, αλλά των επιχειρηματιών. Γιατί πίσω από κάθε προσέγγιση, είτε αυτή ευτυχήσει, είτε όχι, βρίσκονται κάθε φορά πολύ συγκεκριμένα «πορτοφόλια» και συμφέροντα.

Τρέχουμε για τον «πολιτισμοτουρισμό», που δεν έχει καμία σχέση με το δικαίωμα του εργαζόμενου να ξεκουραστεί και να μάθει.

Τρέχουμε και για την «περιβαλλοντοενέργεια», όχι για να καλυφθούν οι ανάγκες του κόσμου, έτσι όπως μπορεί να γίνει με την πρόοδο της επιστήμης και τις ανάγκες των καιρών για «καθαρή», φτηνή ενέργεια. Αλλά για να γιγαντωθούν οι ντόπιοι ηλεκτροπαραγωγοί και έμποροι και για να ικανοποιηθούν τα ξένα μεγαθήρια, σε βάρος του λαού.