ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ η κουβέντα περί «βίας στα γήπεδα», με ένα και μόνο, όμως, ερωτηματικό: Πώς θα υπάρξει καλύτερη αστυνόμευση και ...όχι μόνο από την αστυνομία.

Ακούμε για ηλεκτρονικά εισιτήρια και φακέλωμα όσων πηγαίνουν στο γήπεδο. Για ιδιωτικές αστυνομίες και μπράβους στην υπηρεσία των ΠΑΕ που θα τα φυλάνε. Για παρακολούθηση με κάμερες. Μόνο για μικροτσίπ στον εγκέφαλο δεν μας είπανε, αλλά ...κοντά είναι.

Προφανώς, πολύ θα τους βόλευε να γίνει ...οικεία εικόνα ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο με συνθήκες Αουσβιτς. Να θεωρείται φυσιολογική η κατάργηση κάθε ατομικού δικαιώματος σε όποιον επιλέξει να δει ποδοσφαιρικό αγώνα.

Σήμερα στα γήπεδα - σκέπτονται- αύριο στους δρόμους. Στη μία περίπτωση με πρόσχημα τους «χούλιγκανς», στην άλλη με πρόσχημα τους εγκληματίες. Η δουλειά τους να γίνεται...

Και, φυσικά, εντέχνως όλη η ουσία του πράγματος να μένει εκτός συζήτησης και εκτός προβληματισμού.

Το να αμφισβητείς τη λειτουργία τεράστιων επιχειρήσεων στο χώρο του αθλητισμού είναι αναχρονισμός.

Αν μιλήσεις πάλι για τα τεράστια επιχειρηματικά συμφέροντα που παίζονται και τους εφοπλιστές, βιομήχανους, καναλάρχες που εμπλέκονται στο «κόλπο» της χειραγώγησης συνειδήσεων μέσω του ποδοσφαίρου, τότε θίγεις τα ...ιερά και τα όσια.

Ετσι φτάσαμε αυτοί που δεν μπορούν να διανοηθούν αθλητισμό χωρίς επιχειρήσεις, άθληση χωρίς κέρδος, και αθλητές χωρίς σπόνσορες παντός είδους να υπόσχονται ...εξυγίανση.

Αλλά τι να συζητάμε. Είναι οι ίδιοι που υπόσχονται ιδιωτικοποιήσεις και συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα χωρίς μίζες ή εξεταστικές επιτροπές που «θα ρίξουν άπλετο φως» και «θα αποδώσουν ευθύνες»...