Παίρνοντας το λόγο στην εκδήλωση, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε ανάμεσα σε άλλα:

«Δεν χωρά παραμέληση του καθήκοντος της ανάπτυξης ειδικής δουλειάς στις γυναίκες. Ο αγώνας είτε ξεκινάει από την ανυπακοή και την αντίσταση, είτε για την απόσπαση ενός καλύτερου μεροκάματου, πολύ περισσότερο για μια μεγάλη νίκη, δεν μπορεί να γίνει δίχως την ενεργητική συμμετοχή των γυναικών.

Οι συντρόφισσες που είναι εδώ, δεν είναι ένα υπόλειμμα μιας εποχής, είναι το ζωντανό παράδειγμα του αύριο. Και είμαστε βέβαιοι, οι σημερινές κοπέλες, οι νέες, θα έχουν την ευτυχία και τη χαρά να είναι ηλικιωμένες με άσπρα μαλλιά και να μιλάνε για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής Ελλάδας.

Οι αντίπαλοι χρησιμοποιούν κυρίως τον όρο "εμφύλιος" ή "αδελφοκτόνος πόλεμος", και ως τέτοιος καταδικάζεται μετά βδελυγμίας, ανεξάρτητα για ποιο λόγο έγινε και πώς φθάσαμε ως εκεί. Οταν λένε εμφύλιος δε θέλουν να αναγνωρίσουν ότι υπήρχαν δύο αντίπαλα στρατόπεδα: Από τη μια μεριά, οι λαϊκές δυνάμεις τις οποίες εξέφραζε πολιτικά το ΚΚΕ και οι σύμμαχοί του, και από την άλλη ήταν οι εγχώριες αστικές δυνάμεις και οι ξένοι σύμμαχοί τους.

Η αστική τάξη της Ελλάδας και η ηγεσία της - αυτή ήταν απέναντί μας - είχε πολιτικούς εκπροσώπους που στο μεγαλύτερο μέρος τους είχαν στάση προδοτική ή ήταν απόντες από τον αγώνα κατά της γερμανοϊταλικής κατοχής. Κύριος σκοπός της αστικής τάξης ήταν να κλέψει τον αγώνα του λαού στο νήμα και να επιστρέψει στο σβέρκο του. Κυνήγησε ανηλεώς τους αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, το ΚΚΕ παρά τον απαράδεκτο δυστυχώς συμβιβασμό με τη Συμφωνία της Βάρκιζας.

Στην αστική τάξη της χώρας - κι αυτό είναι ένα συμπέρασμα - δεν έφθανε ο συμβιβασμός του ΕΑΜ, του ΚΚΕ, ήθελε να τσακίσει μέχρι τέλους κάθε πνεύμα αντίστασης, κάθε προσπάθεια να δικαιωθεί ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας σε μια περίοδο που δεν είχε ακόμα σταθεροποιήσει την εξουσία της.

Είναι γνωστός ο απολογισμός μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Θα τον επαναλάβουμε, για άλλη μια φορά, γιατί, αν θέλετε, αυτός ήταν και η αφετηρία που οδήγησε στη δημιουργία και στην πάλη του ΔΣΕ. Απολογισμός τραγικός: 1.289 αγωνιστές δολοφονημένοι, 6.671 τραυματισμένοι, 31.632 αγωνιστές και αγωνίστριες της Εθνικής Αντίστασης υπέστησαν βασανιστήρια, 18.767 υπέστησαν λεηλασίες και φυλακίσεις, 84.931 συνελήφθησαν, έγιναν 509 απόπειρες φόνου και 265 βιασμοί γυναικών. Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και τον αφοπλισμό.

Ενα δίλημμα υψώθηκε μπροστά στους αγωνιστές, μπροστά στο ΚΚΕ: Υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση; Η απάντηση δεν μπορούσε παρά να ήταν αντεπίθεση. Δίχως αυτήν δεν θα έμενε ούτε ένας αγωνιστής ούτε ένας κομμουνιστής, ή φίλος ή σύμμαχος ζωντανός, ή αλώβητος από τα βάσανα και τις λεηλασίες. Ο αγώνας τελικά χάθηκε, όμως η παρακαταθήκη του είναι μεγάλη, και σίγουρα δίχως αυτόν τον αγώνα το χτύπημα των αγωνιστικών ιδεών και αξιών, το ξεκλήρισμα χιλιάδων, πολύ περισσότερων από όσους χάθηκαν στο πεδίο του αγώνα, θα ήταν μεγαλύτερο.

Σ' αυτόν τον αγώνα, αναδείχτηκε με τον πιο ολοκληρωμένο και ανεπανάληπτο τρόπο η προσφορά της γυναίκας, των κοριτσιών. Τινάχτηκε κυριολεκτικά στον αέρα κάθε προκατάληψη για το ρόλο της γυναίκας, τις δυνατότητές της. Πραγματώθηκε σε μεγάλο βαθμό η χειραφέτηση και η ισότητα της γυναίκας.

Ο ταξικός αντίπαλος, με την αντικομμουνιστική πέννα του, διακήρυσσε ότι η συμμετοχή νέων γυναικών στις γραμμές του ΔΣΕ ήταν αναγκαστική και όχι συνειδητή. Δεν υπάρχει πιο βρώμικο ψέμα.

Τα κατορθώματα των γυναικών, οι πολιτικές και στρατιωτικές ικανότητες που ανέδειξαν, η μαχητικότητα, η ανιδιοτέλεια, η ετοιμότητα για προσφορά, για θυσία δεν εμφανίζεται σε πειθαναγκασμένους και μισθοφόρους.

Ωστόσο, η συμμετοχή των γυναικών στον ΔΣΕ, και μάλιστα στον ένοπλο αγώνα της ανώτερης μορφής πάλης του 20ού αιώνα δεν ήταν καθόλου μια εύκολη υπόθεση. Και δε θα είχε συμβεί αυτό που σήμερα θαυμάζουμε αν δεν είχε αναπτυχθεί έγκαιρα αυτό που συνήθως λέμε στα ντοκουμέντα του Κόμματος, η ανάγκη να υπάρξει ειδική δουλειά στις γυναίκες. Κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνάμε και σήμερα, ανεξάρτητα αν αρκετά πράγματα έχουν αλλάξει. Ο καπιταλισμός παραμένει ο ίδιος και γίνεται και χειρότερος.

Χωρίς αυτή την ειδική γυναικεία δουλειά, δε θα ήταν εύκολο να αναδειχτεί η ισότητα των γυναικών στον ΔΣΕ, χωρίς αυτήν, ακόμα και σήμερα που αρκετά πράγματα έχουν αλλάξει στη ζωή της γυναίκας, δεν είναι εύκολη η συμμετοχή και κυρίως η σταθεροποίηση της γυναίκας στην οργανωμένη ταξική πάλη και τον πολιτικό αγώνα.

Σήμερα, προσαρμόζοντας βεβαίως το περιεχόμενο και τις ανάγκες της δουλειάς, τέτοια ανάγκη ειδικής δουλειάς στις γυναίκες και εξειδίκευσης υπάρχει. Και ας μη μας παρασύρει ο μοντερνισμός που συναντάμε πολλές φορές στις γυναίκες. Παραμένουν οι λαθεμένες απόψεις αρκετά έντονα και παραμένουν και αναπαράγονται από το ίδιο το σύστημα.

Βεβαίως, η γυναίκα στους κόλπους της καπιταλιστικής κοινωνίας απόλαυσε ορισμένους αστικούς εκσυγχρονισμούς, ανάλογα με την πορεία της ταξικής πάλης. Αναγνωρίστηκαν, όπως είπαμε, τυπικά αστικά, νομικά και πολιτικά δικαιώματα, δηλαδή στη νομοθεσία, στο γάμο, στην οικογένεια, στην ψήφο. Ο καπιταλισμός έδωσε δυνατότητες βελτίωσης του μορφωτικού επιπέδου, έδωσε τη δυνατότητα να φτάνει η γυναίκα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό μέχρι τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Ομως, κάθε βήμα προς τα εμπρός για τις γυναίκες, στις συνθήκες του καπιταλισμού, σήμαινε περισσότερα βάρη, απώλεια ελεύθερου χρόνου, πίεση φοβερή προσωπική, απώλεια χρημάτων για την οικογένεια, είτε για τη φύλαξη των παιδιών, των ηλικιωμένων, είτε για τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα μαθήματα.

Εμείς το λέμε καθαρά: Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει την πραγματική ισοτιμία, γιατί ακριβώς είναι κοινωνία της ταξικής εκμετάλλευσης και της ανισότητας και όπου η ταξική εκμετάλλευση και η ανισότητα εκεί διαπλέκεται και η φυλετική ανισοτιμία και όχι μόνο.

Η ψευδεπίγραφη ισοτιμία στις συνθήκες του καπιταλισμού γίνεται ακόμα πιο εμφανής τα τελευταία 20 χρόνια με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, και ιδιαίτερα τις επιπτώσεις από την οικονομική καπιταλιστική κρίση.

Τα μέτρα που παίρνονται από την ΕΕ και τις αστικές κυβερνήσεις είναι μέτρα που πλήττουν άνδρες και γυναίκες, αλλά και με ιδιαίτερη αιχμή τη γυναίκα. Δεν υπάρχει στατιστική σε όλη την Ευρώπη που δεν εμφανίζει τα προβλήματα της ανεργίας, των ασθενειών, της κόπωσης, μέχρι και των ψυχικών ασθενειών, περισσότερο αυξημένα στις γυναίκες. Γιατί οι γυναίκες χάνουν, αν θέλετε, μερικές θετικές διακρίσεις που είχαν, τις εξισώσουν τυπικά με τις υποχρεώσεις με τους άνδρες, τους προσθέτουν καινούργια δεσμά και βάρη. Οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, όλες οι σύγχρονες μορφές εκμετάλλευσης πέρασαν και δοκιμάστηκαν πρώτα στην πλάτη των γυναικών και των νέων.

Το τελευταίο διάστημα, το Κόμμα μας, αλλά και το εργατικό λαϊκό κίνημα, δεχόμαστε μια μεγάλη επίθεση, ομαδικά πυρά θα λέγαμε από την κυβέρνηση, τα παπαγαλάκια της, από τα κόμματα που υπερασπίζονται το καπιταλιστικό σύστημα. Λένε π.χ. ότι βγαίνουμε σθεναρά και λέμε ανυπακοή, απειθαρχία, μιλάμε εναντίον της αστικής νομιμότητας και γι' αυτό λυσσάνε κυριολεκτικά όταν θυμόμαστε τον ΔΣΕ, όταν τιμάμε τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες.

Σήμερα, μάλιστα, είχε κι ένα άρθρο η «Καθημερινή», όπου με έναν ύπουλο και εξυπνακίστικο ταυτόχρονα τρόπο, ο κατ' αποκοπή αντιΚΚΕ δημοσιογράφος, λέει το εξής πράγμα: Οταν το ΚΚΕ δεν σέβεται το καπιταλιστικό σύστημα και τους νόμους, αναγνωρίζει μεν ότι αυτοί οι νόμοι αποφασίζονται στη Βουλή διά πλειοψηφίας αλλά δεν τους σέβεται, στην πραγματικότητα θέτει τον εαυτό του εκτός νόμου.

Εμείς τι λέμε; Οτι παλεύουμε και θέλουμε να διαμορφωθεί πλειοψηφία που θα ανατρέψει το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό λέει δεν είναι νόμιμο, νόμιμο είναι να σεβαστείς τη θέληση του λαού που πάει και ψηφίζει κάθε 4 χρόνια και να μην παλεύεις καθόλου. Και να πεις εδώ αυτό είναι νομιμότητα, υπακούω στο λαό.

Αλλά ξέρετε αυτό πρέπει πολύ περισσότερο να το σκεφτούν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα. Πάνε κάθε 4 χρόνια, ανάλογα πότε γίνονται οι εκλογές, ψηφίζουν αυτά τα δύο κόμματα με την ελπίδα ότι μπορεί να έρθει κάτι καλύτερο. Και τι βλέπουν; Η ψήφος τους να γίνεται όπλο εναντίον τους. Αλλά υπάρχουν πολλοί που ψηφίζουν και μετά παλεύουν. Δεν τους δεσμεύει η ψήφος. Εμείς, λοιπόν, είμαστε με αυτούς και τους λέμε μάλιστα να αποδεσμευτούν από την ψήφο που έδωσαν.

Η επίκληση της νομιμότητας γιατί γίνεται σήμερα; Γίνεται ακριβώς για να εμποδιστεί ο λαός να χειραφετηθεί να αλλάξει, αν θέλετε, συμπεριφορά και με βάση την ψήφο του και να οδηγηθεί στην αντιπαράθεση και στη ρήξη. Και σε τελευταία ανάλυση, αυτό που ενοχλεί σε σχέση με αυτό που λέει το ΚΚΕ, δεν είναι ότι καταγγέλλουμε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Τους ενοχλεί ότι εμείς υποστηρίζουμε την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και στα μέσα παραγωγής, και στον φυσικό πλούτο που έχει η χώρα και τη μετατροπή του σε λαϊκή περιουσία. Αυτό ενοχλεί.

Σου λέει ελεύθερη διακίνηση ιδεών, πάτε στα καφενεία, στις καφετέριες, πάτε στις γειτονιές, κάντε συζήτηση, πείτε τις απόψεις σας, χτυπάτε την κυβέρνηση, αυτό δεν τους νοιάζει. Αρκεί να μη μετατραπεί σε οργανωμένη πάλη, αρκεί να μη θίξεις τα ιερά και τα όσια της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.

Ολο το σύγχρονο νομικό οπλοστάσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στη χώρα μας είναι αντιδραστικότατο. Από το 2004 ισχύει νόμος που λέει ότι έχει δικαίωμα ο ελληνικός στρατός να επεμβαίνει και να διαλύει διαδηλώσεις και απεργίες. Εδώ που τα λέμε αυτές οι ασκήσεις που γίνονται στο Κιλκίς, όπου εκπαιδεύουν τους στρατιώτες πώς θα πολεμήσουν τους γονείς τους όταν απεργούν και όταν κάνουν διαδηλώσεις, αυτό το οποίο εμείς το καταγγείλαμε στη Βουλή, από πλευράς τυπικής, είναι νόμιμο.

Ψηφίστηκε αυτός ο νόμος και ισχύει από το 2004. Εμείς τι θα κάνουμε ως ΚΚΕ δε θα τον αντιπαλέψουμε αυτό το νόμο; Δε θα τον πολεμήσουμε; Το Σύνταγμα π.χ. κατοχυρώνει την ελευθερία στην απεργία, υπάρχει απεργία που να έχει κριθεί νόμιμη; Οι ίδιοι που έχουν αναγκαστεί να διατηρήσουν αυτό που λέμε τυπικά δικαιώματα, και είναι τυπικά γιατί δεν ισχύουν στην πράξη, τα παραβιάζουν.

Η αστική τάξη και οι εκπρόσωποί της έχουν τους νόμους, έχουν και το καρότο και το μαστίγιο. Π.χ., μαζί με την καταστολή και τη βία έχουν γίνει μάστορες στην καλλιέργεια παραπλανητικών διλημμάτων, εκφοβισμού, υποκίνησης διαιρετικών καταστάσεων στην εργατική τάξη και γενικότερα στο λαϊκό κίνημα. Είναι μάστορες στην προβοκάτσια, στη συκοφαντία και ιδιαίτερα στον αντικομμουνισμό, που είναι αναντικατάστατο όπλο τους.

Η αστική τάξη, εδώ που τα λέμε, χρησιμοποίησε και αυτή τη βία για να κατακτήσει την εξουσία σε βάρος της φεουδαρχίας. Μόνο που σε εκείνη τη φάση η χρησιμοποίηση της βίας από την πλευρά της αστικής τάξης είχε αντικειμενικά προοδευτικό χαρακτήρα, γιατί γεννούσε ένα επόμενο κοινωνικό σύστημα, ανώτερο σχετικά και πιο προοδευτικό από το προηγούμενο. Μόλις, όμως, η αστική τάξη επικράτησε, πήρε την εξουσία στα χέρια της, πήρε την πολιτική εξουσία, γιατί στην οικονομία είχε κερδίσει αρκετές θέσεις ακόμα από το προηγούμενο κοινωνικό σύστημα, χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί τη βία αποκλειστικά και μόνο για αντιδραστικούς σκοπούς, έχοντας την ελπίδα να τσακίσει το εργατικό κίνημα. Το κίνημα νεκροθάφτη της.

Το αίτημα να μετατραπεί σε κοινωνική ιδιοκτησία η καπιταλιστική ιδιοκτησία, να ιδρυθεί ο παραγωγικός συνεταιρισμός εκεί που η κοινωνικοποίηση είναι ακόμα ανώριμη, δεν είναι εφικτή, ο πανεθνικός σχεδιασμός μιας Ελλάδας που παλεύει με όρους διεθνούς συνεργασίας σπάζοντας τα δεσμά με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, είναι συνθήματα που πρέπει να γίνουν ιδέες, στόχοι ζύμωσης και δράσης σε εθνικό επίπεδο, στην προκειμένη περίπτωση στην Ελλάδα, ανεξάρτητα του συσχετισμού δυνάμεων.

Για να γίνουν αυτά πρέπει το κίνημα, με επικεφαλής βεβαίως τους κομμουνιστές, τους ριζοσπάστες, τους πρωτοπόρους ανθρώπους που, ανεξάρτητα αν συμφωνούν σε όλα μαζί μας, συμφωνούν στη συμπαράταξη με εμάς, πρέπει να συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα. Οτι παλεύουμε, στο έδαφος βεβαίως των καθημερινών προβλημάτων, παλεύουμε ως το τέλος. Για τη νίκη της εργατικής, της λαϊκής εξουσίας».