«Σαν μειονότητα αισθάνονται οι δισεκατομμυριούχοι των ΗΠΑ. Και θα ήταν απολύτως φυσικό και κατανοητό, αν δεν εννοούσαν πως είναι μια διωκόμενη μειονότητα (...) ένας μεγιστάνας της Γουόλ Στριτ, ο Ντέιβιντ Λεμπ, ανακοίνωσε πως εγκαταλείπει το Δημοκρατικό Κόμμα, επειδή παραβιάζει "τις ιδρυτικές αρχές της χώρας", μεταξύ των οποίων την υποχρέωση του κράτους να μην επιβάλλει τιμωρητική φορολογία και να προστατεύει τις μειονότητες από διώξεις. Η ανακοίνωσή του συνέπεσε με δημοσίευση στοιχείων του αμερικανικού Απογραφικού Γραφείου, σύμφωνα με τα οποία η φτώχεια ανέβηκε στο 14,3% στις ΗΠΑ, όπου οι φτωχοί έφτασαν τα 43,6 εκατομμύρια. Στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου, αντί να ζητούν έλεος οι φτωχοί, ζητούν οι πλούσιοι. Ποιο είναι λοιπόν το παράπονό τους; Είναι δυνατόν ένας που κερδίζει 900.000 δολάρια την ώρα (τόσα κερδίζουν οι δέκα κορυφαίοι μάνατζερ της Γουόλ Στριτ) να γκρινιάζει για τον τρόπο με τον οποίο τον αντιμετωπίζει η κυβέρνηση; Μπορεί να αισθάνεται πως ανήκει σε μια καταπιεσμένη μειονότητα, όταν η κυβέρνηση ξόδεψε 10 τρισ. δολάρια για να σώσει αυτόν και τους ομοίους του; (...) Οι μεγιστάνες του χρηματιστηρίου της Γουόλ Στριτ αλλά και των χρηματιστηρίων όλου του κόσμου δεν είναι ευχαριστημένοι. Επειδή θα επιθυμούσαν να είναι ακόμη μικρότερη μειονότητα από όσο είναι σήμερα. Και για να γίνει αυτό, οι φτωχοί θα πρέπει να γίνουν ακόμη περισσότεροι. Γιατί μονάχα έτσι θα μπορέσει να αυξηθεί ο πλούτος που οι πλούσιοι μοιράζονται μεταξύ τους (...) Οι δισεκατομμυριούχοι δεν είναι διατεθειμένοι να ζήσουν ούτε με ένα σεντ λιγότερο από τα 900.000 δολάρια την ώρα» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).

«Παγιδευμένος ανάμεσα στις επιθυμίες του και τη σκληρή πραγματικότητα, επιφυλακτικός στις αγορές του, ενοχικός στην υπερβολική κατανάλωση, παρουσιάζεται ο σημερινός καταναλωτής (...) Αποφεύγει την πίστωση, αγοράζει μικρότερες ποσότητες, απαιτεί αξία για τα χρήματά του, δεν ξοδεύει αλόγιστα και επιλέγει συχνότερα να μένει στο σπίτι του και να δει τηλεόραση από το να βγαίνει έξω» (αποτέλεσμα κοινής έρευνας 12 εταιρειών δημοσκοπήσεων / ΗΜΕΡΗΣΙΑ).