Να κρύψουν τους πραγματικούς ενόχους για τα λαϊκά προβλήματα και - κυρίως - την πραγματική διέξοδο απ' αυτά, τρέχουν ο ένας μετά τον άλλο οι «ανεξάρτητοι», ή οι δήθεν διαφωνούντες με το κόμμα τους και την πολιτική του υποψήφιοι, που ξεπηδούν μπροστά στις εκλογές για την Τοπική Διοίκηση. Αλλοι, ζητώντας απ' το λαό να τους ψηφίσει και να δηλώσει πως «το μνημόνιο είναι λάθος», όπως κάνει ο υποψήφιος με το ΣΥΝ Αλ. Μητρόπουλος ζητώντας τάχα αναδιαπραγμάτευση, λες και αυτό θα είναι σε όφελος του λαού, αλλά κρύβοντας το βαθιά ταξικό (αντεργατικό και άρα σωστό από την πλευρά των συμφερόντων του κεφαλαίου) χαρακτήρα του μνημονίου. Αλλοι, αναζητώντας «εναλλακτική έξοδο από την κρίση», όπως η «Δημοκρατική Αριστερά» του Φ. Κουβέλη, αλλά συνδέοντας την «εναλλακτικότητά» τους με αιτήματα όπως η μείωση της φορολογίας ως μέσο διεξόδου από την κρίση, άρα ενίσχυσης του κεφαλαίου και συνεργάζονται με το ΠΑΣΟΚ. Αλλοι, δηλώνοντας έτοιμοι να υπερασπιστούν τις αγωνίες του λαού, όπως ο Γ. Δημαράς, αλλά και ομολογώντας ευθαρσώς ότι αν τους προτιμούσε το ΠΑΣΟΚ θα έτρεχαν να καταθέσουν υποψηφιότητα μαζί του. Ετσι, «ξαφνικά», ο εργάτης βλέπει «ομοϊδεάτες» και «συναγωνιστές», δηλαδή ανθρώπους στελέχη των ίδιων κομμάτων, τώρα να «διαφωνούν» και μάλιστα για το δικό του το καλό...

Αυτοί οι υποψήφιοι, εμφανίζονται ή τους εμφανίζουν πάντα όταν οι δυσκολίες χειραγώγησης στην αστική πολιτική μεγαλώνουν. Και τώρα που μεγαλώνει η λαϊκή οργή για τις συνέπειες της κρίσης και της διαχείρισής της στα πλαίσια της πολιτικής ΕΕ - ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, κάνουν τα πάντα για να εκφράσουν τάχα αντίθεση στις αντιλαϊκές συνέπειες της κρίσης χρησιμοποποιώντας τα ίδια «υλικά» με αυτά που διαχειρίζονται οι αστοί τη σύγχρονη πραγματικότητα σε όφελός τους. Το κόλπο είναι παλιό. Από τη μια, στελέχη των αστικών κομμάτων, λένε ότι πάνε κόντρα στην κομματική τους ηγεσία, και από την άλλη προβάλλουν πολιτική στα πλαίσια της ΕΕ, με τη λογική δώστε κάτι και στο λαό για να μη λιμοκτονήσει. Δηλαδή, ασπίδα προστασίας για να αμβλύνουν κοινωνικές αντιθέσεις προκειμένου να προστατεύσουν το σύστημα από τη λαϊκή οργή και τη μετατροπή της σε συνειδητή αμφισβήτηση.

Το αστικό πολιτικό σύστημα έχει σήμερα περισσότερη ανάγκη παρά ποτέ να αποτρέψει τους εργαζόμενους και το λαό από το να εκδηλώσουν στην κάλπη την αγανάκτησή τους για την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική, με τρόπο ριζοσπαστικό. Και τέτοιος είναι μόνο η ενίσχυση της «Λαϊκής Συσπείρωσης», που στηρίζει το ΚΚΕ. Υπάρχει ακόμη ένα ζήτημα, ο δεύτερος γύρος των εκλογών. Τότε που οι «ανεξάρτητοι» θα ταχθούν με το κόμμα τους, ή το κόμμα τους με αυτούς, προκειμένου οι δυσαρεστημένοι εργαζόμενοι που δήθεν το καταψήφισαν αφού ψήφισαν τους αντάρτες, θα ξαναεπιστρέψουν στη στρούγκα της πολιτικής με την οποία διαφωνούν, αλλά οι «αντάρτες» θα τους έχουν υφαρπάξει την ψήφο. Απάτη δηλαδή.

Να λοιπόν γιατί το παιχνίδι είναι σικέ. Ο λαός έχει κάθε συμφέρον να δει πίσω από το παραβάν που του στήνουν το κεφάλαιο και τα κόμματά του, θέλοντας να του κλέψουν την ψήφο. Δεν υπάρχουν «ανεξάρτητοι». Ολοι είναι εξαρτημένοι. Και όλοι εκτός από τους υποψήφιους της «Λαϊκής Συσπείρωσης» που λένε ανοιχτά ότι είναι με το ΚΚΕ, όλοι μα όλοι οι υπόλοιποι είναι με το σύστημα.