Παρεμβαίνοντας στη συζήτηση, η Αλέκα Παπαρήγα επισήμανε την αναγκαιότητα «σήμερα το εργατικό λαϊκό κίνημα να δώσει τη μάχη σε συνθήκες πολέμου», να «εντάσσονται στην πάλη και νέες δυνάμεις», να «ανεβαίνουν οι μορφές πάλης» για να αντιμετωπιστεί η αντιλαϊκή πολιτική.

Ξεκαθάρισε ότι «δημόσιος» ενιαίος φορέας ναυπηγικής βιομηχανίας, όπως ονομάζουν η κυβέρνηση και οι πολυεθνικές το μόρφωμα που επιδιώκουν να φτιάξουν, βάζοντας κάτω από την ομπρέλα των συμφερόντων και των κερδών τους το σύνολο των ναυπηγείων, δεν μπορεί να λειτουργήσει στις σημερινές συνθήκες. Από τα ίδια τα πράγματα, αντικειμενικά ο φορέας αυτός μπορεί να υπάρξει μόνο στα πλαίσια της λαϊκής εξουσίας, της λαϊκής οικονομίας, όπου και τα καράβια θα είναι λαϊκή περιουσία. Εκανε σαφές ότι αυτή η προοπτική πρέπει να «αποτελέσει αντικείμενο των εργαζομένων του λαϊκού κινήματος», γιατί μόνο με «φιλολαϊκή πολιτική θα υπάρχει και δουλειά».

Αποκαλυπτικά ήταν τα όσα ανέφερε ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά Σωτήρης Πουλικόγιαννης. «Το 80% των ανέργων - σημείωσε - είναι ανασφάλιστοι. Δεν κατάφεραν να συμπληρώσουν τα ένσημα που απαιτούνται για να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Με παρεμβάσεις των σωματείων έχουμε αποτρέψει να κόψουν το ρεύμα και το νερό σε ανέργους και έχουμε επιβάλει νοσηλεία ανέργων συναδέλφων σε νοσοκομεία. Δεν μπορεί το μεροκάματό μας να καθορίζεται από την κερδοφορία των εφοπλιστών, των πολυεθνικών». Τόνισε ιδιαίτερα ότι η συρρίκνωση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, το λουκέτο που έχει αποφασιστεί στο εμπορικό - επισκευαστικό του τμήμα, που είναι και το μεγαλύτερο κομμάτι του, σημαίνει «θάνατος» για τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη.

Τον λόγο πήρε και εκπρόσωπος των 160 απλήρωτων εργαζόμενων του τμήματος τροχαίου υλικού των ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Κάλεσε σε αγωνιστική δράση για να «εναντιωθούμε στο έγκλημα σε βάρος των εργαζομένων του ναυπηγείου». Ενας ακόμα εργαζόμενος αναφέρθηκε στις τεράστιες, ιστορικές ευθύνες που έχει η πλειοψηφία ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ της διοίκησης του σωματείου του ναυπηγείου Σκαραμαγκά, η οποία κάθε φορά έσπευδε και σπεύδει να προσφέρει τις υπηρεσίες της στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, εκτός όλων των άλλων, είναι ότι υποδέχτηκε με τα «βαΐων και κλάδων» την γερμανική πολυεθνική HDW (η οποία στη συνέχεια απορροφήθηκε από την Thyssen) όταν της παρέδωσε το ναυπηγείο το 2000 η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Στον διάλογο συνέβαλε και ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Αμμοβολιστών Καθαριστών Γιάννης Δεληγιάννης, ο οποίος ανέφερε ότι η στάση των αστικών κομμάτων και των «εκλεκτών» δημάρχων τους απέναντι στα ναυπηγεία, πρέπει να αποτελέσουν κριτήριο ψήφου στις τοπικές εκλογές. Σημείωσε ότι «η ενιαία αγωνιστική δράση που έχουν κατακτήσει τα σωματεία της Ζώνης, είναι μπούσουλας συνολικά για την εργατική τάξη της χώρας, για το πώς πρέπει να προχωρήσει, πώς πρέπει να απαντήσει, να ανακόψει αυτή την πολιτική», ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύει «πόσο επιζήμιος είναι ο κυβερνητικός εργοδοτικός συνδικαλισμός».

Ξεχωριστή στιγμή της εκδήλωσης ήταν όταν πήρε το λόγο ένας εργάτης της Ζώνης, ο οποίος ανέφερε ότι για τα κέρδη των εφοπλιστών «έχω βγάλει με τα χέρια μου έναν συνάδελφο νεκρό από έκρηξη σε καράβι». Συμπλήρωσε ότι αυτοί που σκοτώνουν τους εργάτες της Ζώνης είναι οι ίδιοι που τους καταδικάζουν σήμερα στην ανεργία για να αυξήσουν την κερδοφορία τους και κατέληξε: «Χρειάζεται να βγούμε στο δρόμο να συγκρουστούμε με αυτή την πολιτική».

Συνολικά όλες οι παρεμβάσεις κατέτειναν στο ότι αυτή η αντιλαϊκή πολιτική όχι μόνο δεν μπορεί να προσφέρει απολύτως τίποτα στους εργαζόμενους, αλλά όσο θα συνεχίζεται, η κατάσταση θα γίνεται χειρότερη για την εργατική - λαϊκή οικογένεια, για ό,τι έχουν «χτίσει» με τον ιδρώτα και το αίμα τους οι εργαζόμενοι, όπως τα ναυπηγεία της χώρας.