Ο,τι βιώνεις δεν είναι αλήθεια. Αλήθεια είναι ό,τι παρουσιάζουν τα ελεγχόμενα από την αστική τάξη μέσα ενημέρωσης.

Ετσι, χτες παρουσίασαν έναν από τον ΟΑΕΔ να δηλώνει πως υπάρχουν θετικά στοιχεία για την ανεργία. Εχουμε, είπε, μια συγκράτηση της ανεργίας. Και θετικό, συνέχισε, είναι ότι οι επιχειρήσεις προσλαμβάνουν περισσότερους από όσους απολύουν. Η πραγματικότητα που δεν παρουσιάστηκε στο συγκεκριμένο θέμα είναι πως προσλήψεις πια γίνονται μόνο με όρους ελαστικής απασχόλησης. Τα στοιχεία που έρχονται από τη Γερμανία δεν αφορούν μόνο αυτή τη χώρα, καθώς στο σύνολό τους οι καπιταλιστές επιδιώκουν να βγουν από την κρίση του συστήματος με τον μόνο τρόπο που αναπτύσσεται ο καπιταλισμός. Αυξάνοντας το ποσοστό κέρδους με μείωση της τιμής που αγοράζουν την εργατική δύναμη. Δηλαδή παίρνοντας από την εργασία περισσότερη υπεραξία. Πιο απλά: Αυξάνοντας το βαθμό εκμετάλλευσης των εργατών.

Στα πιο «δικά μας»: Διάφοροι εκπρόσωποι της κυβέρνησης, ως και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, εμφανίζονταν στην αρχή να κλαίνε για τα μέτρα που δεν τα αντέχανε, όπως λέγανε, που ήταν ενάντια στην ιδεολογία τους, όπως επίσης λέγανε. Τώρα που τα αποφάσισαν και ήδη πληρώνονται ακριβά από την εργατική τάξη, άρχισαν άλλο παραμύθι: Τα μέτρα είναι αποδεκτά. Αυτό που χρειάζεται είναι να υπάρξει πρόοδος με ...νέα μέτρα.

Ελα, όμως, που ο κόσμος δεν αντέχει...

Ετσι αρχίζουν οι κωλοτούμπες. Το άρθρο χτες στα «ΝΕΑ» θύμισε εκείνο το «με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοψάν;». Δεν καταλάβαινε ο αρθρογράφος πώς είναι δυνατόν με τόσα μέτρα, όχι μόνο να μην πέφτουν οι τιμές, αλλά αντίθετα να ανεβαίνουν. Δεν ξέρει, δηλαδή, τίποτα για το καπιταλιστικό κέρδος. Γι' αυτό και ζητάει κι άλλη κυβερνητική παρέμβαση.

Εδώ κολλάει το «όχι άλλο κάρβουνο»! Οσα περιγράφουν είναι αποτέλεσμα και της κυβερνητικής παρέμβασης, οι μισθοί πάγωσαν και μειώθηκαν με κυβερνητική απόφαση. Οι συντάξεις το ίδιο, η ανεργία - παράγωγο της ίδιας της καπιταλιστικής παραγωγής - ενισχύθηκε από μια πολιτική που τα δίνει όλα στο κεφάλαιο για να παράγει ακόμα πιο φτηνούς διαθέσιμους εργάτες. Το «εργατιά χωρίς λεφτά, μαγαζιά χωρίς δουλειά», που λέγανε παλιά, στην πράξη είναι και κυβερνητικό έργο.

Ο λύκος, η κυβέρνηση της αστικής τάξης, δεν μπορεί να φυλάει τα πρόβατα. Δεν το πιστεύουν ούτε καν οι αρθρογράφοι. Την έκρηξη θέλουν να προλάβουν.

Κι εδώ προκύπτει ένα ακόμα ζήτημα: Αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα - την τραγωδία που βιώνει κάθε εργατική οικογένεια - το επικαλούνται και εκβιάζουν με όπλο τα θύματά τους, προσδωκόντας ακόμα περισσότερα κέρδη (το άρθρο στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» είναι χαρακτηριστικό).

Η αστική τάξη δουλεύει με σχέδιο. Περνά μέσα από τα έντυπα που ελέγχει σαν αυτονόητο στην κοινωνική συνείδηση ότι τα θύματα συμφωνούν με τη σφαγή τους. Κάτι σαν προσδοκία μιας μετά θάνατον ζωής παρέα με τα ουρί του παραδείσου. Και στη συνέχεια, αφού τσουβαλιάζουν εργάτες και αφεντικά κάτω από τον όρο «σιωπηρή πλειοψηφία» προαναγγέλλουν - δηλαδή υποβάλλουν στις συνειδήσεις - την ιδέα μιας νέας διακυβέρνησης που «θα βάλει τάξη». Πώς το 'λεγε ο ποιητής; «όταν ακούω τάξη κρέας μυρίζει».

Ασχετο: Ο καπιταλισμός στη Ρωσία μετράει ήδη 20 χρόνια από την παλινόρθωσή του. Κανείς δεν μπορεί να μιλάει πια για μικρό και άμαθο. Πόσο μάλλον που οι Ρώσοι καπιταλιστές δεν είναι μόνοι τους. Είχαν όση βοήθεια χρειάστηκαν για την ανατροπή του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, είχαν περισσότερη για να εδραιώσουν την εξουσία τους και έχουν ακόμα μεγαλύτερη για να την επεκτείνουν. Ξάφνου μια έκταση όση και η Πολωνία πήρε φωτιά στη χώρα - υπόδειγμα συστημάτων πυρόσβεσης. Η πρώτη απάντηση της κυβέρνησής της, πριν ακόμα σταλούν τα πυροσβεστικά ήταν ότι σταματούν οι εξαγωγές σταριού. Οπως ήταν φυσικό οι τιμές στο στάρι ανέβηκαν διεθνώς. Την ίδια ώρα οι ΗΠΑ εμφανίζουν πλεόνασμα παραγωγής σταριού άρα και διαθέσιμου προς εξαγωγή διπλάσιο απ' όσο χάθηκε στη Ρωσία. Οι χώρες που έχουν ανάγκη το στάρι αγοράζουν τώρα από τις ΗΠΑ. Σημαίνουν κάτι όλα αυτά; Ο καιρός θα δείξει. Αυτό που βλέπουμε πάντως στην τηλεόραση με αυτό που συμβαίνει στις αγορές είναι δυο διαφορετικά πράγματα που τα συνδέει ένα σύστημα: ο καπιταλισμός στο πιο άγριο στάδιό του, τον ιμπεριαλισμό. Είναι το σύστημα που όπως αρπάζει άγρια τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο στη Ρωσία έτσι τον εμπορεύεται και στις ΗΠΑ. Με μεγάλους χαμένους όχι μόνο τους παραγωγούς του πλούτου αλλά και τους λαούς που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μετέχουν στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.