Εδώ και πάνω από 20 χρόνια δεν υπάρχει κυβέρνηση που να μην ενέταξε την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων στο πρόγραμμά της.

*

Ολα αυτά τα χρόνια ξεπουλήθηκαν δημόσιες επιχειρήσεις, εκποιήθηκε δημόσιος πλούτος, παραχωρήθηκαν πλήρως στους ιδιώτες (βλέπε: μονοπώλια) στρατηγικοί κλάδοι της οικονομίας, η κατοχή και η νομή τεράστιας κρατικής περιουσίας πέρασε - ευθέως και χωρίς τη διαμεσολάβηση του κράτους της - στα χέρια της πλουτοκρατίας, κοινωνικές υπηρεσίες αποδόθηκαν στην επιχειρηματική δραστηριότητα.

*

Μόνιμη επωδός της παραπάνω πολιτικής, επαναλαμβανόμενη προπαγανδιστική καραμέλα, ήταν και παραμένει ότι η ιδιωτικοποίηση, η μετοχοποίηση (ή όπως αλλιώς βαφτίστηκε το ξεπούλημα) είχε και έχει σαν στόχο την «ενίσχυση του ανταγωνισμού», την «ανάπτυξη της οικονομίας», τη «βελτίωση των υπηρεσιών», τη «μείωση των τιμών» προς όφελος, τάχα, του καταναλωτή...

***

Στην παρούσα φάση, στη φάση του γενικού ξεπουλήματος που έχει σημάνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε πλήρη συνεργασία με τα κοράκια της τρόικας, όλο το προηγούμενο προπαγανδιστικό ψεύδος επανέρχεται με τη μορφή «απόλυτης αλήθειας».

*

Επειδή, όμως, στους ισχυρισμούς τους δεν υπάρχει ούτε ένας κόκκος αληθείας, γι' αυτό και η προπαγάνδα τους παίρνει τη μορφή χιονοστιβάδας, προβάλλεται ως «θέσφατο», εκτοξεύεται υπό μορφή «αξιώματος», έναντι του οποίου απαγορεύεται οποιοσδήποτε αντίλογος.

*

Ολη αυτή η «δημοκρατική» διαδικασία που έχουν επιβάλει οι θιασώτες του... «διαλόγου» (!) , στοχεύει να φιμωθούν και να καμφθούν οι αντιστάσεις σε μια πολιτική που τα βγάζει «όλα στο σφυρί», αντιστάσεις οι οποίες εκ προοιμίου χαρακτηρίζονται «συντεχνιακές» και «οπισθοδρομικές».

***

Βέβαια, εκείνοι που έχουν αναλάβει να φιγουράρουν σαν «προοδευτικοί» και οι «παπαγάλοι» τους - με προεξάρχουσα την ελεεινή συντεχνία των τηλεπαραθυρόβιων δημοσιολόγων του συστήματος - αποφεύγουν επιμελώς την απάντηση σε συγκεκριμένα ερωτήματα:

*

Υπάρχει τομέας της οικονομίας στην Ελλάδα που - στο όνομα της «απελευθέρωσης» πάντα - να μην έχει περάσει κατά το μεγαλύτερο μέρος του στα χέρια των μεγάλων μονοπωλίων και των πολυκαταστημάτων, από την ενέργεια και τις επικοινωνίες μέχρι τα τρόφιμα;

*

Μήπως, μετά από δεκαετίες ιδιωτικοποιήσεων και «εθνικής ανάπτυξης» δεν είναι ο λαός του ενός εκατομμυρίου ανέργων και των 2,5 εκατομμυρίων φτωχών, που καλείται να πληρώσει τα ελλείμματα και τα χρέη μιας οικονομίας που «καταρρέει» και που «χρεοκόπησε» από εκείνους στους οποίους εκποιήθηκε η κρατική περιουσία;

*

*

*

Ρωτάμε:

• Υπάρχει έστω και ένα προϊόν (αριθμός: 1), υπάρχει έστω και μία υπηρεσία (αριθμός: 1), υπάρχει έστω και μία οικονομική λειτουργία (αριθμός: 1), που να ιδιωτικοποιήθηκε και να έγινε φθηνότερη όλα αυτά τα χρόνια;
• Υπάρχει κάποιο τιμολόγιο προϊόντος ή υπηρεσίας που με το που πέρασε στην κατοχή των κεφαλαιούχων ή από τη στιγμή που ποσοστό του έγινε μέρος της ιδιοκτησίας τους, το οποίο να μειώθηκε;
• Μήπως μειώθηκε η τιμή του νερού, του ρεύματος, του τηλεφώνου, από τη στιγμή που οι συγκεκριμένες εταιρείες «μετοχοποιήθηκαν» και τώρα οδεύουν προς το ολοσχερές ξεπούλημα;
• Μήπως έπεσε η τιμή στα είδη διατροφής, στα είδη ένδυσης, στις κατασκευές, οπουδήποτε, από τη στιγμή που ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας της αγοράς πέρασε στα χέρια των «μεγάλων», από τα σούπερ μάρκετ και τα πολυκαταστήματα μέχρι τις αλυσίδες φαστ φουντ;

***

Αυτή είναι η πραγματικότητα και την γνωρίζουν οι πάντες. Πρώτα και καλύτερα την γνωρίζουν όσοι έχουν βαλθεί να δημιουργήσουν μια εικονική πραγματικότητα, θεωρώντας ότι διαθέτουν τέτοιες ικανότητες στη λοβοτομή ώστε να κάνουν τον εργαζόμενο να φαντασιώνεται ότι αγοράζει φτηνότερα όλα όσα κάθε μέρα τα πληρώνει ακριβότερα!

*

Η κυβέρνηση, λοιπόν, ως κολαούζος των «φον φούφουτων» με τους οποίους συνεργάζεται, κάνει εκείνο που συνηθίζει από την εποχή της συγκρότησής της η τάξη των κεφαλαιοκρατών:

Βαφτίζουν το δικό τους συμφέρον σαν «εθνικό συμφέρον».

*

Θέλουν την πλήρη παράδοση του συνόλου των στρατηγικών τομέων της οικονομίας στα μονοπώλια, που σημαίνει ανελέητη αφαίμαξη του λαού από τους κυρίαρχους της αγοράς.

***

Η απάντηση σε όλα αυτά δεν είναι η διατήρηση του σημερινού δημόσιου τομέα, αφού το κράτος που σήμερα ξεπουλά είναι το ίδιο κράτος που ταυτόχρονα μπουκώνει με κρατικά «πακέτα» τους τραπεζίτες, με κρατικό χρήμα τους επιχορηγούμενους βιομήχανους και που χτες «κοινωνικοποιούσε» τις προβληματικές και μαζί τα χρέη των ζάπλουτων ιδιοκτητών τους.

Η απάντηση δεν είναι ο δημόσιος τομέας σε ένα κράτος που είτε ως ιδιοκτήτης της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, των τραπεζών, είτε ως εκποιητής της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, των τραπεζών, πάντα για το κεφάλαιο δουλεύει.

Η απάντηση δεν είναι η επιστροφή σε έναν «καλό» καπιταλισμό της δήθεν «ελεύθερης αγοράς», όπου οι επιχειρηματίες θα «ανταγωνίζονται υγιώς» μεταξύ τους, οι εργαζόμενοι θα έχουν «ελευθερία επιλογής» προϊόντων και υπηρεσιών στο πλαίσιο της «ελεύθερης οικονομίας» και όλοι θα ζουν αγαπημένοι και αδελφωμένοι.

*

Αυτά δεν υπήρξαν ποτέ και δεν πρόκειται να υπάρξουν ποτέ, ειδικά από τη στιγμή του νομοτελειακού περάσματος από τον «μικροπαραγωγό» στο μονοπώλιο, από την εποχή της γιγάντωσης του χρηματιστικού κεφαλαίου που καταβροχθίζει στο διάβα του κάθε μικρό αντίπαλο, από την εποχή, δηλαδή, του περάσματος στο μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού, τον ιμπεριαλισμό.

*

Επομένως, αυτό που αναδεικνύεται περίτρανα - και που στις σημερινές συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα φωτίζεται από κάθε πλευρά - είναι ότι τρίτος δρόμος δεν υπάρχει:

`Η μονοπώληση της οικονομίας και εξανδραποδισμός του λαού που αλέθεται στις μυλόπετρες του κέρδους,

ή κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, σχεδιοποίηση της οικονομίας, στο πλαίσιο ενός άλλου κράτους, με λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία, με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και με γνώμονα την κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών.