Σπάνια μια θεατρική παράσταση αναδεικνύεται σαν πολιτικό θέμα. Συνέβη αυτό προχτές με τους «Αχαρνής» στην Επίδαυρο.

Ομως, από το αυθεντικό «μπράβο» των θεατών στους συντελεστές, μέχρι την ωμή απόπειρα της αστικής δημοσιογραφίας να παρουσιάσει τους θεατές ως υποστηριχτές της κυβερνητικής πολιτικής, η απόσταση είναι χάος.

Οσοι είδαν την παράσταση βεβαιώνουν πως χτύπαγε ευθέως και συγκεκριμένα τόσο την κυβερνητική πολιτική όσο και τη σύμμαχό της αντιπολίτευση. Δε δήλωσε η παράσταση σύμμαχος του Παπανδρέου, όπως ούτε λίγο ούτε πολύ μας βεβαιώνει το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ. Η λαθροχειρία βρίσκεται στο γεγονός ότι ο αρθρογράφος βάζει δίπλα δίπλα την παράσταση, με τις δηλώσεις Παπούλια, που με τη σειρά του δικαιώνει το σύστημα, ισχυριζόμενος πως για όλα φταίνε κάποιοι πολιτικοί.

Θέλει μια προσοχή η γενικούρα «οι πολιτικοί φταίνε». Το σύστημα δε διστάζει να αλλάξει ακόμα κι όλο το πολιτικό προσωπικό του, έχει εφεδρείες. Αυτό που κύρια όμως θέλει είναι να μη φτάσει ο εργαζόμενος να σκεφτεί ότι μπορεί - έχει το δικό του κόμμα. Με τη γενίκευση, περί ευθύνης των πολιτικών, το σύστημα μένει στο απυρόβλητο και οι εργάτες περιμένουν τους επόμενους σωτήρες.

Σε άλλο θέμα, αναφερόμενος, ο Γ. Τριάντης στην «Ελευθεροτυπία», έκλεινε το κείμενό του, με τη φράση «εργάζονται νυχθημερόν τα "ωραία πλυντήρια"». Ισχύει απόλυτα για διάφορες καταστάσεις. Οπως κάτι κείμενα που σε καλούν να κλάψεις για το δράμα του πρωθυπουργού, ο οποίος για το καλό της χώρας «αρνήθηκε τον εαυτό του». `Η τη σύζυγο του υπουργού Οικονομικών που βεβαιώνει πως η οικογένειά της πλήττεται από τα κυβερνητικά μέτρα. Κι έτσι δικαιώνεται η αξίωση στο κύριο άρθρο στα ΝΕΑ που ζητάει να νιώθει ο λαός ότι οι κυβερνώντες μοιράζονται τα ίδια πάθη με αυτόν.

Κάποτε κάναν άγιες διάφορες πόρνες που σε τελευταία ανάλυση το μόνο τους «αμάρτημα» ήταν ότι πουλούσαν το κορμί τους.

Σήμερα μάς ζητάνε να ανάψουμε κερί σε αυτούς που τσακίζουν ολόκληρη την εργατική τάξη και έχουν το θράσος να αξιώνουν να δεχτούμε ότι αμάρτησαν για το καλό μας. «Αποδέχτηκε μείωση μισθών», λέει, ο πρωθυπουργός. Λες και αφορά τον δικό του μισθό, ή κάτι που του επιβλήθηκε απέξω, όταν ένα προς ένα τα μέτρα φέρνουν τη σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ από τις προεκλογικές του εξαγγελίες ακόμα.

Στο ίδιο πλυντήριο ανήκει και το βγάλσιμο στη σέντρα ορισμένων «επίορκων» κρατικών υπαλλήλων, για να φανεί ότι το σύστημα λειτουργεί. Αρκεί να έχεις δει μια οποιαδήποτε από τις «αντιεξουσιαστικές» αμερικάνικες ταινίες, για να ξέρεις πού θα καταλήξει το σενάριο: Σκληρή και άγρια η διαφθορά, αλλά πάντα ο έντιμος πατέρας παραδίδει το άτιμο παιδί του στη Δικαιοσύνη.

Η ζωή μας όμως δεν είναι σενάριο. Οσο θα γίνεται δεκτό ότι το σύστημα λειτουργεί για το κοινό καλό, τόσο θα ισχύει για την «κάθαρση» ό,τι και για τα ναρκωτικά: σε κάθε φορτίο που ανακοινώνει η αστυνομία ότι πιάνει, αντιστοιχούν τόνοι φορτίου που αφέθηκαν να περάσουν στην αγορά.

Ασχετο: Ποιος θυμάται ότι η Φαλούτζα βομβαρδίστηκε για να σωθεί η ανθρωπότητα από τα χημικά του Σαντάμ; Αυτά δε βρέθηκαν ποτέ, οι άνθρωποι όμως στη Φαλούτζα πεθαίνουν ακόμα από τα χημικά που ρίχτηκαν, για να σώσουν εμάς τους υπόλοιπους από τα χημικά. Από τη Σούδα ξεκίναγαν τα βομβαρδιστικά.