Απεργούσαν οι ναυτεργάτες; Βούλιαξαν τα όνειρα όσων ήθελαν να κάνουν διακοπές. Απεργούσαν οι συμβασιούχοι του υπουργείου Πολιτισμού; Στάχτη τα όνειρα των ...Ιαπώνων που ήθελαν να δουν την Ακρόπολη. Τηρούν τους κανονισμούς ασφαλών πτήσεων οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας; Χάος στα αεροδρόμια. Σταματούν τα φορτηγά οι ιδιοκτήτες τους; Εμφραγμα στους δρόμους. Αντιδραστική προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ. Μάταια ψάχνεις να διαβάσεις ή να ακούσεις δυο λέξεις για το δίκιο αυτού ή του άλλου κλάδου που απεργεί. Σε κάθε κινητοποίηση ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της αστικής τάξης σπεύδει να αντιπαραθέσει σε μια ομάδα εργαζομένων το υποτιθέμενο συμφέρον μιας άλλης ομάδας, με στόχο να διαβάλλει - συκοφαντήσει την κινητοποίηση ως αντικοινωνική.

Στην πραγματικότητα, η αστική τάξη δε θέλει να γίνεται καμία απεργία. Δε θέλει καν να οργανώνονται οι εργάτες, πόσο μάλλον και να διεκδικούν. Για την ακρίβεια, θέλει - επιδιώκει το σύνολο των εργαζομένων, λαϊκών στρωμάτων να δηλώνουν υποταγή στο ένα και μόνο αναγνωρισμένο «δικαίωμα»: Αυτό των καπιταλιστών να αυξάνουν ανεμπόδιστα τα κέρδη τους. Η αστική τάξη, η κυβέρνησή της, τα κόμματά της και τα μέσα ενημέρωσης που υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, προκαλούν όταν καταγγέλλουν όποιον σηκώνει κεφάλι. Ειδικά σήμερα, που τα επίσημα στοιχεία μαρτυρούν πως πάνω από 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν πια μόνιμα στη φτώχεια, ειδικά σήμερα που τα πάντα μαρτυρούν πως όχι ένας και δύο, αλλά δεκάδες αγώνες, πρέπει να αναπτύσσονται και όλοι μαζί να συντείνουν σε έναν αγώνα ενάντια στο ίδιο το σύστημα που είτε ατομικά είτε συλλογικά τσακίζει την εργατική τάξη.

Ενάντια στο δικαίωμα στην απεργία η αστική τάξη επικαλείται διάφορα προσχήματα. Ομως, δεν την ενδιαφέρει η λειτουργία της αγοράς για να έχουν τάχα δουλειά οι εργαζόμενοι. Δεν την ενδιαφέρει η ξεκούραση των τουριστών, αλλιώς θα φρόντιζαν να έχουν τη δυνατότητα εκατομμύρια Ελληνες εργαζόμενοι να κάνουν διακοπές. Η αστική τάξη θέλει μόνο να είναι όλοι οι άλλοι υποταγμένοι στο δικό της συμφέρον. Για να αυξάνονται ανεμπόδιστα τα κέρδη, για να συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια ο κοινωνικά παραγόμενους πλούτος. Και για να γίνει αυτό πρέπει να τσακιστούν τα εργατικά δικαιώματα, να παροπλιστεί η εργατική τάξη, ειδικά ως προς το δικαίωμά της να απεργεί.

Μπροστά σε μια τέτοια επίθεση, καμιά συζήτηση δεν μπορεί να γίνεται για το δίκιο ή όχι των αιτημάτων αυτού ή του άλλου κλάδου. Κάθε τέτοια συζήτηση είναι σήμερα προσχηματική. Αλλωστε, αν δεν ασκήσουν πίεση οι εργάτες πώς θα εμποδίσουν μέτρα που τσακίζουν τη ζωή τους, πώς θα έχουν κατακτήσεις κόντρα στους εκμεταλλευτές τους; Ετσι, η συζήτηση στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος πρέπει να ανοίγει για το γεγονός ότι οι καπιταλιστές γενικευμένα επανακαθορίζουν στο χειρότερο τους όρους αγοράς της εργατικής δύναμης, άρα καθορίζουν γενικευμένα στο χειρότερο τους όρους αναπαραγωγής της. Αυτή η επίθεση δεν αφορά ξεχωριστά τους ελεγκτές, τους ναυτεργάτες, τους οδηγούς, αυτόν ή τον άλλο κλάδο. Είναι γενικευμένη επίθεση. Και γενικευμένη πρέπει να 'ναι η απάντηση. Κανένας απεργός μόνος του. Κανένας κλάδος μόνος του. Ολοι ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα. Ολοι παλεύοντας έτσι που να προβάλλεται τελικά το συνεκτικό όραμα για μια κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές, για μια κοινωνία που ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος θα παραμένει σ' αυτήν κι αυτό σημαίνει κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής.