Ενα παράδειγμα για το πώς λειτουργεί αυτό το μοντέλο στην ελληνική επαρχία, όπου πληθαίνουν οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις με τη μορφή «Προξενείου» Πολιτισμού και οι σχετικές «πρωτοβουλίες» στο χώρο του πολιτισμού ...πεφωτισμένων «πνευματικών ανθρώπων». Στήνονται κινηματογραφικές προβολές για το «Ψυχή βαθιά» (δεν πρόκειται ποτέ να προβληθεί η «Ζωή στους βράχους») ή εκδηλώσεις τιμής για τα 100 χρόνια του Ρίτσου που αποσιωπούν ότι ο Ρίτσος ήταν κομμουνιστής και ότι το έργο του υπηρετεί ακριβώς αυτή τη θεωρία και δράση. Και όλα αυτά με τους κλασικούς χορηγούς, τις τοπικές επιχειρήσεις και φυσικά τα τοπικά ΜΜΕ και την ενίσχυση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ετσι διαμορφώνεται πολιτιστική κίνηση, «εμπλουτίζεται» η ζωή στο χωριό και στην επαρχία και, δυστυχώς, διαμορφώνεται συνείδηση. Εχουμε εφαρμογή του κυρίαρχου μοντέλου πολιτιστικής δράσης, όπου ακόμη και οι απλές καθημερινές πολιτιστικές μορφές δράσης εμπορευματοποιούνται σε αγαστή συνεργασία κεφαλαίου και ΜΜΕ. Κουβέντα για την ανάγκη πολιτιστικών κέντρων σε κάθε συνοικία και χωριό, με βιβλιοθήκες, θεατρικές σκηνές, αίθουσες κινηματογραφικών προβολών, συναυλιών κ.ά.

Πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Τέχνες και η καλλιτεχνική δημιουργία, μα το σύνολο της ζωής, τα πνευματικά και υλικά αγαθά που παράγει η ανθρωπότητα, η ποιότητα και ο τρόπος ζωής, η πόλη, το περιβάλλον, η αισθητική, η Παιδεία, η Υγεία, οι συνθήκες εργασίας, η υγιεινή και ασφάλεια της εργασίας, η ανεργία. Ολα αυτά για τα οποία θα βρεθούμε και πάλι στους δρόμους στις 24 Φλεβάρη.