«Ηαγωνία κορυφώνεται». «Ολος ο κόσμος κρατάει την ανάσα του». «Το θρίλερ του αιώνα». «Εμφραγμα στις ΗΠΑ». «Συνταγματική κρίση». «Ανάπηρη η Αμερικανική Δημοκρατία». «Διχασμένες οι Ηνωμένες» (Πολιτείες).

Αυτοί είναι μερικοί μόνο από τους τίτλους των πρωτοσέλιδων και των τηλεοπτικών εκπομπών, που εκτοξεύονται αυτές τις μέρες από όλες σχεδόν τις αστικές εφημερίδες και τα κανάλια (ιδιωτικά και δημόσια) επί των κεφαλών των δύσμοιρων αναγνωστών και τηλεθεατών (και όχι μόνο στην Ελλάδα).

Πρόκειται για μαζική παράνοια, για μικρόνοια ή για πηχτή βλακεία; Οχι, βέβαια. Πρόκειται μάλλον απλά για συνειδητή ή ασύνειδη εξαχρείωση, ή αλλιώς για την τεχνική να ασχολούμαστε με το περιτύλιγμα, για να μην αποκαλυφθεί το περιεχόμενο. Ξέρετε πού καταλήγουν όλες σχεδόν οι «αναλύσεις», που στεγάζονται κάτω από τους παραπάνω τίτλους; Στο βαθυστόχαστο συμπέρασμα ότι οι προεδρικές εκλογές ανέδειξαν την κύρια αδυναμία του εκλογικού συστήματος ή - κατ' άλλους - του πολιτικού συστήματος ή - κατ' άλλους - της Αμερικανικής Δημοκρατίας. Και αυτό, γιατί μπορεί να εκλεγεί Πρόεδρος ο έχων την πλειοψηφία των εκλεκτόρων, αν και μειοψηφών στο λαό. Αυτό είναι το επίκεντρο της όλης συζήτησης. Αυτό και ότι ακόμη και σε μια τόσο προχωρημένη Δημοκρατία υπάρχουν ατέλειες και γίνονται παρατυπίες και παραβιάσεις του νόμου.

Ετσι, λοιπόν, αν τους πιστέψουμε, η κυριότερη αδυναμία της Αμερικανικής Δημοκρατίας δεν είναι το γεγονός ότι μια χώρα με αβυσσαλέες ανισότητες και βαθύτατες ταξικές διαφορές έχει «ένα μόνο κόμμα, το κόμμα του κεφαλαίου υπό δύο εκδοχές» (όπως δηλώνει ο κοινωνικός επιστήμονας των ΗΠΑ, Νόαμ Τσόμσκι). Δεν είναι ότι εκατομμύρια Αμερικανοί εργαζόμενοι, μερικά απασχολούμενοι και μερικά αμειβόμενοι, άνεργοι, ανασφάλιστοι και κοινωνικά αποκλεισμένοι ψηφίζουν τα κόμματα που χρηματοδοτούν και στηρίζουν οι μεγαλοκαπιταλιστές (σε μια χώρα, που ακόμη και οι ομάδες του μπέιζμπολ έχουν ταξικά χαρακτηριστικά - όπως στην Αγγλία οι ποδοσφαιρικές).

Δεν είναι ότι το ένα πέμπτο του πληθυσμού ζει κάτω ή λίγο πάνω από το όριο της φτώχειας, ότι 45 εκατομμύρια πολίτες είναι ανασφάλιστοι, ότι 13 εκατομμύρια παιδιά ζουν σε συνθήκες αφόρητης ανέχειας, ή ότι το κοινωνικό κράτος είναι ανύπαρκτο. Δεν είναι ότι το 50% από τους έχοντες δικαίωμα ψήφου κρίνουν άσκοπο να το ασκήσουν (αυτοί κυρίως που θα είχαν κάθε συμφέρον να αποδοκιμάσουν το σύστημα με την ψήφο τους), ούτε ότι εκατομμύρια πολίτες έχουν μεταλλαχτεί σε «πολιτικά φυτά», από την παραπληροφόρηση και την ιδεολογική χειραγώγηση. Δεν είναι η τρομερή εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, τα δύο εκατομμύρια των φυλακισμένων και τα περισσότερα των υπόδικων.

Δεν είναι ότι ο ρατσισμός ζει και βασιλεύει στις νότιες πολιτείες, ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται συστηματικά (όπως καταγγέλλει κάθε χρόνο η Διεθνής Αμνηστία) ή ότι τα κοινωνικά δικαιώματα απουσιάζουν. Δεν είναι ακόμη ότι οι ΗΠΑ είναι ο παγκόσμιος χωροφύλακας, το πρωτοπαλίκαρο του ΝΑΤΟ και της Νέας Τάξης, που βομβαρδίζει ή βάζει σε εμπάργκο καθένα που δε «συμμορφούται με τας υποδείξεις». Και ούτε ότι η χώρα που εκπέμπει παγκοσμίως το 50% των ρύπων στην ατμόσφαιρα αρνείται να συμφωνήσει σε οποιοδήποτε μέτρο περιορισμού, με τρομερές συνέπειες για το μέλλον του πλανήτη.

Αλλά είναι ο... κίνδυνος μήπως εκλεγεί Πρόεδρος ο έχων την πλειοψηφία των εκλεκτόρων και όχι των ψήφων. Ετσι αντιλαμβάνεται το αμερικανικό κατεστημένο - και όχι μόνο - τις προεδρικές (και οποιεσδήποτε άλλες ) εκλογές: Σαν τυπική διαδικασία ανάδειξης του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης, που υπόσχεται φαρισαϊκά να διορθώσει, ώστε να γίνει πιο... δημοκρατική, για να αποφεύγονται παρατράγουδα, όπως αυτών των ημερών, καθώς και οι... πονηρές συζητήσεις για την ουσία της αμερικανικής δημοκρατίας (π.χ. ο Ν. Τσόμσκι δε θα έκανε ίσως στα καλά καθούμενα τη δήλωση που αναφέραμε και αν την είχε κάνει, θα περνούσε απαρατήρητη).

Αλλά αξίζει να ασχοληθούμε λίγο παραπάνω με τους δικούς μας, κάθε είδους απολογητές της αμερικανικής δημοκρατίας (που, όπως είπαμε, ξεσάλωσαν αυτές τις μέρες από πρωτοσέλιδα και τηλεοπτικές οθόνες).

Αλήθεια, ποιοι αγωνιούν στην Ελλάδα για το αν εκλεγεί ο Γκορ ή ο Μπους, εκτός από κάποια κανάλια και εφημερίδες, μήπως τελειώσει σύντομα η σαπουνόπερα (άντε και από τον κ. Μητσοτάκη, μήπως χάσει την εκλογή ο γιος του φίλου του Μπους του πρεσβύτερου);

Αλλά και στις ίδιες τις ΗΠΑ ποιοι αγωνιούν πραγματικά, εκτός από τους δυο υποψήφιους, τους κομματικούς μηχανισμούς και τους παρατρεχάμενους και βέβαια τα ΜΜΕ, μήπως δεν κρατήσει αρκετά το γελοίο σίριαλ;

Μήπως αγωνιούν οι πολυεθνικές πετρελαίου, που λέγεται ότι υπηρετούνται κύρια από το ρεπουμπλικανικό κόμμα ή το χρηματιστικό κεφάλαιο, που λέγεται ότι υπηρετείται προθυμότερα από το δημοκρατικό;

Και γιατί να αγωνιούν; Μήπως επί προεδρίας του δημοκρατικού Κλίντον δεν εκτινάχτηκαν στα ύψη τα κέρδη των πετρελαϊκών εταιριών ή μήπως με προεδρία του ρεπουμπλικανού Μπους θα απειληθούν τα κέρδη του χρηματιστικού κεφαλαίου; (Ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμοί υπάρχουν βέβαια, αλλά, ας μην ξεχνάμε ότι, σε τελική ανάλυση, η αστική κυβέρνηση λειτουργεί σαν «Επιτροπή διαχείρισης» των συμφερόντων ολόκληρης της αστικής τάξης, υπηρετώντας βέβαια προνομιακά την οικονομική ολιγαρχία στο σύνολό της). Μήπως όμως αγωνιούν τα δεκάδες εκατομμύρια αυτών που στηρίζουν μεν συνειδητά το σύστημα και ψήφισαν, αλλά ξέρουν κιόλας από την πορεία τους ότι τίποτε σημαντικό δε θα αλλάξει από την εκλογή του ενός ή του άλλου υποψήφιου;

Και ύστερα, από πού και ως πού «η εκλογή προέδρου με διαφορά λίγων εκατοντάδων ψήφων είναι το μεγαλείο της δημοκρατίας» (σχόλιο της Ντόρας Μπακογιάννη σε τηλ. πάνελ), αφού στην περίπτωση αυτή ο Πρόεδρος εκλέγεται με ποσοστό μικρότερο του 50% αυτών που ψήφισαν (μια και αφαιρείται το ποσοστό του τρίτου υποψήφιου), δηλαδή εκλέγεται με ένα ποσοστό κάτω και του 25% του λαού; Η δημοκρατία, όμως, ιστορικά και επιστημονικά, είναι έννοια αντιθετική προς τη μοναρχία και την ολιγαρχία και δεν μπορεί να είναι δημοκρατία η εξουσία του 25%, ακόμη και του 51%, αφού και τότε θα πρόκειται για την εξουσία του μισού και όχι ολόκληρου του λαού - ή της συντριπτικής του πλειοψηφίας - που βέβαια μόνο σε μια αταξική κοινωνία είναι εφικτή.

Και ακόμη: Με ποια λογική «Τώρα θα καταλάβουν οι μη ψηφίσαντες (Αμερικανοί) τι αξία μπορεί να έχει η ψήφος τους» (σχόλιο Ι. Πρετεντέρη στην τηλεόραση);. Μα τα εκατομμύρια των Αμερικανών, που εξωθούνται από το σύστημα, με πολλούς τρόπους, εκτός εκλογικής διαδικασίας, απείχαν από την ψηφοφορία όχι γιατί θεωρούσαν σίγουρη την εκλογή του «δικού» τους υποψήφιου και γελάστηκαν (δεδομένου ότι η αναμέτρηση ήταν αμφίρροπη όπως έδειχναν οι δημοσκοπήσεις), αλλά γιατί τους ήταν αδιάφορη η ίδια η προεδρική εκλογή - πράγμα που αρνείται να καταλάβει ο κ. Πρετεντέρης.

Αδικα πάντως ανησυχούν οι εκστασιασμένοι από το μεγαλείο της Αμερικανικής Δημοκρατίας (και έκπληκτοι από την εξέλιξη της σαπουνόπερας) εγχώριοι θαυμαστές της: Ας είναι βέβαιοι ότι ο ΗΠΑ δε θα μείνουν ούτε για ένα λεπτό χωρίς Πρόεδρο και αυτοί χωρίς Πλανητάρχη. Μόνο που για άλλα πράγματα αγωνιούν σήμερα οι λαοί όλου του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου ασφαλώς και του αμερικανικού.