Την κρατική αδιαφορία για τη φροντίδα των ασθενών που πάσχουν από χρόνιο πόνο (καρκινοπαθείς, πάσχοντες από AIDS, μυοσκελετικά νοσήματα), την ανάγκη να δημιουργηθούν κρατικές δομές για το σκοπό αυτό, υπογράμμισαν χτες μέλη της Ελληνικής Εταιρείας Αλγολογίας και της Ελληνικής Εταιρείας Παρηγορητικής Συμπτωματικής Φροντίδας Καρκινοπαθών και μη Ασθενών σε συνέντευξη Τύπου.

Οπως επισημάνθηκε, κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους 20.000 - 25.000 Ελληνες από καρκίνο. Από αυτούς το 30% - 40% έχουν υποφέρει από πόνο στα αρχικά στάδια και το 80% - 90% στα τελικά στάδια της νόσου, ενώ πολύ μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων υποφέρει από μυοσκελετικούς πόνους. Παρά την τεράστια έκταση του προβλήματος και τις οδυνηρές επιπτώσεις που έχει στην καθημερινή ζωή των πασχόντων, η αντιμετώπισή του υστερεί σημαντικά, αφού η πολιτεία είναι απούσα. Ενδεικτικό είναι ότι ένας στους τέσσερις καρκινοπαθείς δεν αντιμετωπίζεται για τον πόνο και δεν του παρέχεται παρηγορητική φροντίδα. Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν μόλις 51 Ιατρεία Πόνου σε νοσοκομεία του ΕΣΥ ή πανεπιστημιακά νοσοκομεία (25 στην Αττική, 3 στη Θεσσαλονίκη και 23 στην υπόλοιπη χώρα), τα οποία στελεχώνονται κυρίως από αναισθησιολόγους και λειτουργούν σε καθαρά εθελοντική βάση. Η υπουργική απόφαση του 2008 για τη λειτουργία ιατρείων πόνου σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας βρίσκεται ακόμα στα χαρτιά. Τα υπάρχοντα ιατρεία πόνου δε διαθέτουν τα αναγκαία κρεβάτια για τη νοσοκομειακή φροντίδα ασθενών με χρόνιο πόνο, δεν υπάρχουν οι αναγκαίοι ξενώνες, αλλά και οι δομές για την κατ' οίκον νοσηλεία.

Σε αυτές τις συνθήκες το βάρος της φροντίδας των ασθενών με χρόνιο πόνο επωμίζεται κυρίως η οικογένεια. Μάλιστα, απουσία των αναγκαίων δημοσίων δομών, στο χώρο δραστηριοποιούνται όλο και περισσότερο οι εθελοντές και οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Χαρακτηριστική είναι η ανακοίνωση, που έγινε την προηγούμενη βδομάδα από ΜΚΟ, ότι θα λειτουργήσει υπηρεσίες ανακούφισης του πόνου κατ' οίκον για παιδιά.